Το ξεκίνημα της δεκαετίας του ’70 ανήκε αποκλειστικά στον Άγιαξ, με τον «Αίαντα» να κατακτά το ένα Κύπελλο Πρωταθλητριών μετά το άλλο. Όλα άλλαξαν όμως στις 7 Νοεμβρίου του 1973, όταν η ΤΣΣΚΑ Σόφιας «πυροδότησε» την μεγαλύτερη έκπληξη που είχε αντικρίσει, ο μέχρι τότε ποδοσφαιρικός πλανήτης.
Το ποδόσφαιρο είναι αδιαμφισβήτητα το σπουδαιότερο άθλημα στον πλανήτη. Κανένα άλλο αθλητικό γεγονός δεν μπορεί να προσφέρει τέτοιου είδους συγκινήσεις, ακόμη και αν κάποιος είναι ουδέτερος ή ακόμη και απαξιωτικός με την… στρογγυλή θεά.
Όλα αυτά μερικές φορές όμως δεν έχουν καμία απολύτως σημασία, διότι μέσα σε 90 λεπτά μπορούν πραγματικά να συμβούν τα πάντα και τα συναισθήματα που δημιουργούνται, παρασύρουν οποιοδήποτε παρακολουθεί έναν ποδοσφαιρικό αγώνα, είτε από τις κερκίδες ενός γηπέδου, είτε από την άνεση του σπιτιού του.
Αν θέλουμε όμως να μιλήσουμε για εκπλήξεις, θα πρέπει να ξεκινήσουμε από την πρώτη, αυτή που ταρακούνησε ολόκληρο τον ποδοσφαιρικό κόσμο.
Θα ταξιδέψουμε στο μακρινό 1973, όταν η Ευρώπη έμεινε με το στόμα… ανοιχτό, αντικρίζοντας την ΤΣΣΚΑ Σόφιας να «εκθρονίζει» τον μεγάλο Άγιαξ από το Κύπελλο Πρωταθλητριών.
Ο «Αίαντας» είχε μπει στα 70s με ιλιγγιώδη ταχύτητα και έδειχνε πραγματικά ασταμάτητος. Μία ομάδα που διατηρούσε έναν σφιχτό και αδιάσπαστο κορμό, που αποτελούνταν από ποδοσφαιριστές όπως οι Γιόχαν Νέσκενς, Άρι Χάαν, Ρουντ Κρολ, Χορστ Μπλάνκενμπουργκ, Πιτ Κάιζερ, Σάακ Σβαρτ, Χάιντς Στούι, Τζόνι Ρεπ και σαφώς τον τεράστιο Γιόχαν Κρόιφ.
Παίκτες που μεγάλωσαν και πέρασαν μαζί την ποδοσφαιρική τους «εφηβεία», έμαθαν άψογα ο ένας το παιχνίδι του άλλου και οδήγησαν τον Άγιαξ στην απόλυτη ευρωπαϊκή καταξίωση με το λεγόμενο «Total Football».
Ούτε ένα, ούτε δύο αλλά τρία συνεχόμενα Κύπελλα Πρωταθλητριών σήκωσε ο «Αίαντας», από το 1971 έως το 1973.
Πρώτο «θύμα» εκείνου του Άγιαξ, ήταν ο ιστορικός Παναθηναϊκός που ηττήθηκε με 2-0 στο Γουέμπλεϊ το 1971, με τον προπονητή Ρίνους Μίχελς, μετά από 5,5 χρόνια «δυναστείας» εντός των συνόρων (τέσσερα πρωταθλήματα και τρία κύπελλα) να αποχαιρετά τον αγαπημένο του «Αίαντα» και με ένα Ευρωπαϊκό τίτλο. 
Την θέση του πήρε ο Στέφαν Κόβατς, με τις επιτυχίες να μην σταματούν. Το 1972 απέναντι στην Ίντερ το σκορ ήταν ακριβώς το ίδιο (2-0) και η «τριπλέτα» ολοκληρώθηκε απέναντι στην Γιουβέντους με 1-0 το 1973. Στο τέλος εκείνης της σεζόν, ο Ρουμάνος τεχνικός αποχώρησε από την ομάδα, με προορισμό τον πάγκο της Γαλλίας. Στην συνέχεια, αφού πέρασε ένα διάστημα ως προπονητής στην Εθνική ομάδα της χώρας του… επισκέφθηκε την Ελλάδα για λογαριασμό του Παναθηναϊκού το 1982.
Το καλοκαίρι του 1973 ένα γεγονός ήταν αρκετό, για να αλλάξει εξ ολοκλήρου την πορεία μιας φαινομενικά ασταμάτητης ομάδας. Ο «Ιπτάμενος Ολλανδός» αποχαιρέτησε το Άμστερνταμ και ταξίδεψε στην Βαρκελώνη αλλάζοντας την ιστορία όχι μόνο του Άγιαξ και της Μπαρτσελόνα, αλλά ολόκληρου του αθλήματος.
Τότε σίγουρα φαινόταν ως μία τεράστια απώλεια για τον «Αίαντα», αλλά με τέτοια ομάδα, κανείς δεν περίμενε πως θα επηρεαζόταν σε τόσο μεγάλο βαθμό. Τελικά η πραγματικότητα, μεταμφιεσμένη στην ΤΣΣΚΑ Σόφιας, «ταρακούνησε» για τα καλά τον Άγιαξ.
Μετά τα τρία απανωτά Κύπελλα Πρωταθλητριών, οι Ολλανδοί, με τον Τζορτζ Κνόμπελ πλέον ως «καπετάνιο» της ομάδας, ήρθαν αντιμέτωποι στην φάση των «16» με την ΤΣΣΚΑ Σόφιας, την οποία και είχαν… ξεπετάξει την προηγούμενη χρονιά με συνολικό σκορ 6-1. Αυτή την φορά όμως τα πράγματα ήταν εντελώς διαφορετικά.
Οι Βούλγαροι ηττήθηκαν με το «εύθραυστο» 1-0 στην Ολλανδία και στις 7 Νοεμβρίου του 1973 υποδέχθηκαν τον «Αίαντα», με σκοπό να γράψουν ιστορία και τα κατάφεραν.
Ο Μαρασλίεφ στο 69ο λεπτό έκανε το 1-0, δίνοντας στην αναμέτρηση σκορ παράτασης. Τα 90 λεπτά δεν ήταν αρκετά για να κρίνουν την πρόκριση και οι δύο ομάδες οδηγήθηκαν στο έξτρα 30λεπτο με σκοπό να λύσουν τις… διαφορές τους.
Εκεί στο 115’ ο Μιχαΐλοφ έκανε το αδιανόητο, νίκησε την ολλανδική άμυνα διπλασιάζοντας τα τέρματα της ομάδας του (2-0, συνολικό σκορ 2-1), αφήνοντας παράλληλα άναυδο ολόκληρο τον κόσμο του ποδοσφαίρου και τους Βούλγαρους σε μία ανεπανάληπτη έκρηξη συναισθημάτων που «ξεχείλιζε» από τις κερκίδες του Βασίλ Λέφσκι.
Εκ του αποτελέσματος η «φυγή» του Κρόιφ, δημιούργησε πολλά περισσότερα προβλήματα απ’ ότι θα περίμεναν και οι ίδιοι οι άνθρωποι του Άγιαξ. Άλλωστε ο Γκέραρντ Μιούρεν, λαμπρό αστέρι της τότε ομάδας του «Αίαντα», σε συνέντευξη που είχε παραχωρήσει στον Χρήστο Σωτηρακόπουλο το 2012, θεωρούσε πως η απουσία του «Ιπτάμενου Ολλανδού» ήταν η κύρια αιτία για την πτωτική πορεία του Άγιαξ.
«Παίζαμε επτά χρόνια η ίδια ομάδα. Ένας από τους κορυφαίους παίκτες ήταν ο Γιόχαν Κρόιφ κι όταν έφυγε άφησε ένα πολύ μεγάλο κενό. Μας έλειψε πολύ. Ήμασταν δέκα πολύ καλοί παίκτες, αλλά μας έλειπε ο ένας εξαιρετικός. Μέσα στα επόμενα χρόνια έφυγαν όλοι οι μεγάλοι ποδοσφαιριστές της ομάδας. Ίσως είχαμε και λίγο αλαζονική συμπεριφορά. Είχαμε κερδίσει τα πάντα για τα προηγούμενα έξι χρόνια. Ακόμη και στη γυναίκα μου έλεγα να μην έρθει στο γήπεδο πριν φτάσουμε στα ημιτελικά. Αν δεν είχε φύγει για την Ισπανία ο Κρόιφ, είμαι σίγουρος πως θα παίρναμε πολλούς τίτλους για άλλα 3-4 χρόνια».
Βέβαια αφού συνήλθαν από την «σφαλιάρα» αυτή, οι Ολλανδοί ξέσπασαν πάνω στην Μίλαν λίγους μήνες μετά, στο Super Cup, «σκορπίζοντας» την με 6-0.
Η ΤΣΣΚΑ Σόφιας μπορεί εκείνη την ημέρα να πραγματοποίησε μία από τις μεγαλύτερες εκπλήξεις (αν όχι την μεγαλύτερη), που είχε δει ο μέχρι τότε ποδοσφαιρικός πλανήτης, δεν κατάφερε όμως να «χτίσει» πάνω σε αυτήν. Την ίδια χρονιά ο αποκλεισμός ήρθε στον επόμενο γύρο, από την Μπάγερν Μονάχου, ενώ χρειάστηκε να περάσει μία γεμάτη 5ετία για να προσπεράσει ξανά την φάση των «16» του Κυπέλλου Πρωταθλητριών.
Όπως και να έχει, η βραδιά της 7ης Νοεμβρίου του 1973 θα δημιουργεί «αιώνια» ένα χαμόγελο στους οπαδούς της ομάδας και σε όλους εμάς, έναν λόγο παραπάνω για να κάνουμε πιο συχνές αναδρομές στο παρελθόν…
Άγγελος Κρεμαστός
www.bnsports.gr
