Ο Ζοάο Μέντες, γιος του ιστορικού Ροναλντίνιο, αποχώρησε από την Μπαρτσελόνα πέρυσι και φέτος βρέθηκε στη Χαλ, μετά το πέρασμά του από την Μπέρνλι, με στόχο τη δημιουργία του δικού του δρόμου, σε μια επιλογή που είναι και επιλογή απόδρασης από τις αποπνικτικές ψυχολογικά συγκρίσεις με τον θρύλο πατέρα του.
Το μήλο δεν πέφτει πάντα κάτω απ' τη μηλιά, ειδικά αν ο πρώτος καρπός της αλλάζει και ξαναγράφει την ιστορία. Μπορεί να μη διήρκησε πολύ, ωστόσο το prime του Ροναλντίνιο θα μείνουν χαραγμένα ως μια από τις πιο χαρακτηριστικές περιόδους του ποδοσφαίρου, ιδίως, μάλιστα, αν σκεφτούμε πως αυτό το one man show, το οποίο δεν μπαίνει ποτέ σε καλούπια τακτικής (όπως ακριβώς - και όχι τυχαία - και οι παίκτες που το πρεσβεύουν) έμελε να είναι προπομπός του κορυφαίου και πρωτόγνωρου ανταγωνισμού, ανάμεσα στους Λιονέλ Μέσι και Κριστιάνο Ρονάλντο.
Ο 20χρονος Ζοάο Μέντες είναι και μιλά περήφανα για τον πατέρα του, ωστόσο, ό,τι ο τελευταίος κάποτε υπήρξε, αναπόφευκτα του κλείνει τον δρόμο. Γι' αυτό και επιλέγει να δημιουργήσει το δικό του μονοπάτι, όπως δηλώνει με κάθε ευκαιρία. Αποχωρεί από το ποδοσφαιρικό «σπίτι» του πατέρα του και ξενιτεύεται στην Αγγλία και στη Χαλ, μετά από ένα αδιάφορο πέρασμα από την Μπέρνλι (πέντε συμμετοχές, ένα γκολ, δύο ασίστ με την Κ21).
Οι δηλώσεις του αισιόδοξες για τη νέα αρχή, ωστόσο, ο ποδοσφαιρικός αυτός «απογαλακτισμός» μόνο εύκολος δε θα είναι, καθώς θα κληθεί να αποδείξει πως μπορεί να σταθεί στο υψηλό επίπεδο.
«Θέλω να είμαι ο Ζοάο, ανεξάρτητα από οτιδήποτε. Ποτέ δεν προσπάθησα να είμαι ο πατέρας μου, ποτέ δεν ήθελα να είμαι ο πατέρας μου. Οπότε, το να απομακρυνθώ λίγο από εκεί που έπαιξε (σ.σ. Μπαρτσελόνα) και από ό,τι είναι κοντά σε αυτό, νομίζω πως ήταν μια καλή αρχή και ένα καλό βήμα για μένα.
Νομίζω ότι οι άνθρωποι απ’ έξω θέλουν να είσαι κάτι που ποτέ δεν πρόκειται να γίνεις, είτε σου αρέσει είτε όχι, σωστά; Ο πατέρας μου ήταν ένας από τους καλύτερους, αν όχι ο καλύτερος, που έπαιξε ποτέ ποδόσφαιρο.
Οπότε, το να είμαι γιος του, το να μπορώ να μιλάω γι’ αυτόν, είναι πηγή περηφάνιας. Εγώ προσπαθώ να κάνω το δικό μου, προσπαθώ να μην μπλέκω τον πατέρα μου στη μέση, προσπαθώ να παίζω το ποδόσφαιρό μου με τον δικό μου τρόπο, χωρίς πίεση».
Προφανώς και δεν προεξοφλούμε εκ των προτέρων, τα ζωντανά (και πρόσφατα χρονικά) παραδείγματα αποδεικνύουν τη δυσκολία και την άλλη όψη μιας λαμπρής κληρονομιάς. Γιατί για κάθε Έρλινγκ Χάαλαντ, Τιάγκο Αλκάνταρα και Πέτερ Σμάιχελ, θα υπάρχει ένας Γιόρντι Κρόιφ, Τεό Ζιντάν και Κριστιάνο Τότι...
Νικόλας Κανελλόπουλος
Ο 20χρονος Ζοάο Μέντες είναι και μιλά περήφανα για τον πατέρα του, ωστόσο, ό,τι ο τελευταίος κάποτε υπήρξε, αναπόφευκτα του κλείνει τον δρόμο. Γι' αυτό και επιλέγει να δημιουργήσει το δικό του μονοπάτι, όπως δηλώνει με κάθε ευκαιρία. Αποχωρεί από το ποδοσφαιρικό «σπίτι» του πατέρα του και ξενιτεύεται στην Αγγλία και στη Χαλ, μετά από ένα αδιάφορο πέρασμα από την Μπέρνλι (πέντε συμμετοχές, ένα γκολ, δύο ασίστ με την Κ21).
Joao Mendes, son of Brazilian and Barcelona legend Ronaldinho, is leaving Burnley and is set to join Hull City’s U21 squad. pic.twitter.com/v670fbzwPJ
— Transfer News (@TransfersLlVE) September 11, 2025
Οι δηλώσεις του αισιόδοξες για τη νέα αρχή, ωστόσο, ο ποδοσφαιρικός αυτός «απογαλακτισμός» μόνο εύκολος δε θα είναι, καθώς θα κληθεί να αποδείξει πως μπορεί να σταθεί στο υψηλό επίπεδο.
«Θέλω να είμαι ο Ζοάο, ανεξάρτητα από οτιδήποτε. Ποτέ δεν προσπάθησα να είμαι ο πατέρας μου, ποτέ δεν ήθελα να είμαι ο πατέρας μου. Οπότε, το να απομακρυνθώ λίγο από εκεί που έπαιξε (σ.σ. Μπαρτσελόνα) και από ό,τι είναι κοντά σε αυτό, νομίζω πως ήταν μια καλή αρχή και ένα καλό βήμα για μένα.
Νομίζω ότι οι άνθρωποι απ’ έξω θέλουν να είσαι κάτι που ποτέ δεν πρόκειται να γίνεις, είτε σου αρέσει είτε όχι, σωστά; Ο πατέρας μου ήταν ένας από τους καλύτερους, αν όχι ο καλύτερος, που έπαιξε ποτέ ποδόσφαιρο.
Οπότε, το να είμαι γιος του, το να μπορώ να μιλάω γι’ αυτόν, είναι πηγή περηφάνιας. Εγώ προσπαθώ να κάνω το δικό μου, προσπαθώ να μην μπλέκω τον πατέρα μου στη μέση, προσπαθώ να παίζω το ποδόσφαιρό μου με τον δικό μου τρόπο, χωρίς πίεση».
Προφανώς και δεν προεξοφλούμε εκ των προτέρων, τα ζωντανά (και πρόσφατα χρονικά) παραδείγματα αποδεικνύουν τη δυσκολία και την άλλη όψη μιας λαμπρής κληρονομιάς. Γιατί για κάθε Έρλινγκ Χάαλαντ, Τιάγκο Αλκάνταρα και Πέτερ Σμάιχελ, θα υπάρχει ένας Γιόρντι Κρόιφ, Τεό Ζιντάν και Κριστιάνο Τότι...
Νικόλας Κανελλόπουλος
