γράφει : Χρήστος Σωτηρακόπουλος
Το ημερολόγιο έγραφε 11 Ιουλίου του 1982 και η Ιταλία αντιμετώπιζε τη Δυτική Γερμανία στη Μαδρίτη για τον τελικό του 12ου Παγκοσμίου Κυπελλου. Όλα τα υπόλοιπα θα μπορούσαν να σβηστούν σχετικά με εκείνη τη βραδιά από την μνήμη, εκτός από την εικόνα με τον Μάρκο Ταρντέλι να σημειώνει το 2-0 και να πανηγυρίζει τρέχοντας σαν μικρό παιδί!
Γράφει ο Χρήστος Σωτηρακόπουλος
Εκείνος ο πανηγυρισμός θα έμενε στην ιστορία και μέσω της περιγραφής του Γιάννη Διακογιάννη για λογαριασμό της ΕΡΤ, θα υπάρχει για να αποτυπώνει στους νεότερους τι ακριβώς σημαίνει για ένα νέο παιδί να πραγματοποιεί τα όνειρά του!
Η συνέντευξη που θα διαβάσετε έχει δημοσιευτεί στο βιβλίο μου με τίτλο #FootballTalk που κυκλοφόρησε από τις εκδόσεις ΤΟΠΟΣ και έγινε αμέσως Best Seller λίγο πριν τα Χριστούγεννα του 2019. Σήμερα ο Μάρκο Ταρντέλι έχει τα γενέθλια του, γίνεται 67 ετών, και επειδή εκείνος ο πανηγυρισμός θα έμενε στην ιστορία με το όνομα του ως l’urlo di Tardelli, το BN Sports σας αναδημοσιεύει εκείνη τη συνέντευξη.
Μαζί υπάρχει και η πρώτη φωτογραφία μου μαζί του το 1983 στο Hilton όταν η Γιούβε είχε έρθει να παίξει τελικό με το Αμβουργο για το Κύπελλο πρωταθλητριών Ευρώπης στην Αθήνα στο νεόκτιστο τότε ΟΑΚΑ.
«Μάιος 1983. Τον συναντάω στο αεροδρόμιο, ζητάω ραντεβού για συνέντευξη, στα ιταλικά. Με κοιτάει και μου λέει «γιατί όχι;» και έτσι συναντιόμαστε στο Hilton. Σκέφτομαι έντρομος, εδώ και μία δεκαετία ότι αυτό θα ήταν αδύνατο να συμβεί, με τα Γραφεία Τύπου, με τις άδειες, με τα μέτρα ασφαλείας, με όλους αυτούς που βρίσκονται δίπλα στην ομάδα και στους ποδοσφαιριστές ανά πάσα στιγμή εμποδίζοντας τους ακόμα και να κάνουν χειραψία!
Τον ρωτάω αν είναι αυτό που του έχει μείνει χαραγμένο στο μυαλό και η απάντηση δεν με ξαφνιάζει : «Τίποτα δεν συγκρίνεται με εκείνη τη στιγμή» θα μου πει. «Ότι ονειρεύεσαι σαν παιδί, το να σκοράρεις σε ένα τελικό και να κερδίζει η ομάδα σου, να το ζεις σε Μουντιάλ για τη χώρα σου. Απίστευτα ηδονικό», ήταν τα λόγια του στη συνέντευξη που έβαλα την επόμενη μέρα στην εφημερίδα όπου εργαζόμουν εκείνη την εποχή, την ΑΠΟΓΕΥΜΑΤΙΝΗ!
Τον είχα ρωτήσει ποιός ηταν ο κορυφαίος παίκτης που είχε την τύχη να αντιμετωπίσει και ποιός να παίξει μαζί του συμπαίκτης και χωρίς ιδιαίτερη σκέψη μου είχε απαντήσει: «ο Μισέλ Πλατινί και στις δύο περιπτώσεις. Ο απόλυτος συμπαίκτης, μπορεί να κάνει τα πάντα, οργανώνει και σκοράρει. Ως αντίπαλος πολύ δύσκολος στο να τον περιορίσεις και να τον εξουδετερώσεις».
Η γνώμη του για τον Τζιοβάνι Τραπατόνι, τον τότε προπονητή της Γιουβέντους, που είχε κατακτήσει τα πάντα, είχε αξια: «πρόκειται για κάποιον που δεν αφήνει τίποτα στην τύχη. Από το 1976 που συνεργαζόμαστε για επτά χρόνια δεν τον θυμάμαι ούτε μία φορά να έχει αιφνιδιαστεί από το παραμικρό. Είχε πάντα μία απάντηση σε όλα, η ομάδα μπαίνει στο γήπεδο γνωρίζοντας και το παραμικρό στοιχείο για τον αντίπαλο. Θα σου πω κάτι, δεν θα ήθελα με τίποτα να τον έχω αντίπαλο, στον απέναντι πάγκο, αν ήμουν προπονητής».
Πόσο τον ξάφνιασε αυτό που συνέβη με την Ιταλία στο Μουντιάλ του 1982 και γιατί υπήρχε αυτή η κατάρρευση αμεσως μετά με τη «σκουάντρα ατζούρα» να μην κερδίζει ούτε ένα παιχνίδι για σχεδόν έναν χρόνο έπειτα από το θρίαμβο της στην Ισπανία. «Ούτε εμείς μπορούμε να το εξηγήσουμε. Για ένα διάστημα αμέσως μετά αυτό που συνέβη στο Μουντιάλ όλοι μας είχαμε αδειάσει και αγωνιστικά και συναισθηματικά. Φυσικά και δεν ξεχάσαμε το πως παίζεται το ποδόσφαιρο, αλλά κάποια πράγματα πλέον δε μας βγαίνουν όσο εύκολα συνέβαινε το καλοκαίρι. Δεν εξηγούνται όλα με τη λογική, όπως πιθανώς και αυτό που πετύχαμε κατακτώντας ένα Παγκόσμιο Κύπελλο ενώ οι περισσότεροι μας είχαν ξεγραμμένους, απέναντι σε μια υπερομάδα που ήταν η Βραζιλία την παγκόσμια πρωταθλήτρια, που ήταν η Αργεντινή και μια εξαιρετική ομάδα και πρωταθλήτρια Ευρώπης, όπως η Δυτική Γερμανία! Ναι, τώρα που το σκέφτομαι αυτό που πετύχαμε ήταν εξωπραγματικό, αλλά το δικαιούμασταν 100%. Όπως το στραπάτσο που πάθαμε μετά επίσης το αξίζαμε, ειδικά την ισοπαλία στην Κύπρο, γιατί υποτίμησαμε τον αντίπαλο. Και δεν είναι χωρίς συνέπειες στο ποδόσφαιρο, όπως και στην ίδια τη ζωή. Πάντα πληρώνεις τα λάθη», μου είπε ο Ταρντέλι.
Tanti Auguri Marco!
