Βρισκόμαστε μια «ανάσα» πριν τη σέντρα της 22ης έκδοσης του Παγκοσμίου Κυπέλλου και το BN Sports κάνει άλλη μια… αγαπημένη βουτιά στο παρελθόν και τον Μάριο Κέμπες. Τον παίκτη-ορόσημο του πολυδιαβασμένου Μουντιάλ του 1978 που χάρισε στην «αλμπισελέστε» τον πρώτο της τίτλο και αναδείχθηκε κορυφαίος σκόρερ της διοργάνωσης. Κι’ όλα αυτά ενώ στα πρώτα τρία ματς των α' φάσης, εμφανίστηκε… μουστακαλής και άγονος.
Σχετικά Άρθρα
Γιόχαν Κρόιφ: Ο «εγκέφαλος» πίσω από το μοντέρνο ποδόσφαιρο
Ο Μαραντόνα σήμερα... κλείνει τα 62, γιατί οι «Θεοί» δεν πεθαίνουν ποτέ… (video)
Μουντιάλ 1978: Το πιο «σκοτεινό» και αιματοβαμμένο Παγκόσμιο Κύπελλο (video)
Είναι κάποιες φορές που νιώθεις ότι έχεις γεννηθεί σε λάθος εποχή και που αν μπορούσες να επέμβεις στον χωρoχρόνο, θα το έκανες για να διορθώσεις την αδικία. Σαφώς ευλογημένος για την παρακαταθήκη που έχει αφήσει και τα όσα εμβληματικά έχει πετύχει, για τον Μάριο Κέμπες όμως ίσως αραιά και που, να περνά αυτή η σκέψη από το μυαλό. Και αυτό διότι το μεγαλείο του δεν πήρε την έκταση που του αναλογούσε αφού βρέθηκε ανάμεσα σε «συμπληγάδες πέτρες». Η ύπαρξη των… ιερών τεράτων (Κρόιφ και Μαραντόνα) στο απόγειό τους, δεν επέτρεψε στον αρτίστα της Βαλένθια να πάρει τη λάμψη που του αναλογούσε. Κι’ αυτό, η άδικη συχνά πυκνά ιστορία, του το χρωστά.
Η μετακίνηση στην Ισπανία και το… μηδέν εις το πηλίκο στο Μουντιάλ του 1974
Ψιλόλιγνος, αέρινος, με μακριά καλάμια και ανέμελη χαίτη. Χαρακτηριστική φυσιογνωμία που αρκούσε μία και μόνο ματιά για να τον θυμηθείς. Ο ίδιος όμως φρόντισε να δώσει λόγους, πολλούς λόγους στους Αργεντινούς για να λάβει ξεχωριστή θέση στο μυαλό τους, ήδη από τα πρώτα του επαγγελματικά βήματα κι’ ας μην τους είχε στείλει ακόμα στον… έβδομο ουρανό. Όπως το έκανε το καλοκαίρι του 1978. Και οι αιτίες για να μην τον λησμονούν ήταν αγωνιστικές.
Το «διαμάντι από το Ροζάριο» ήθελε να… ανοίξει τα φτερά του. Η φήμη του είχε επεκταθεί και πέρα από τα σύνορα της Λατινικής Αμερικής, με την αντίπερα όχθη του Ατλαντικού να υποδέχεται τον Ιούλιο του 1976 έναν «μάγο», ακόμα κι’ αν ο ίδιος ήξερε ότι ήταν πιθανότερο να μην ξαναφορέσει το εθνόσημο. Πριν έρθει η μεταγραφή όμως, είχε προηγηθεί ένα Παγκόσμιο Κύπελλο που πιθανότατα δεν θα θέλει να θυμάται.
Στα γήπεδα της Δυτικής Γερμανίας δύο χρόνια νωρίτερα, η «αλμπισελέστε» κατάφερε με το ζόρι να πάρει το εισιτήριο από την πρώτη φάση, αποκλείοντας στη διαφορά τερμάτων την Ιταλία. Οι ελπίδες της όμως για διάκριση δεν έμειναν ζωντανές στο 2ο γύρο, παίρνοντας το δρόμο της επιστροφής με… άδεια χέρια. Στην εξέλιξη αυτή είχε συντελέσει και η «αφλογιστία» του 22χρονου τότε, σπουδαίου ταλέντου της χώρας με το κοντό σορτσάκι και τις κατεβασμένες κάλτσες. Ο Μάριο Κέμπες δεν βρήκε ούτε μία φορά το δρόμο προς τα δίχτυα λες και τα κρατούσε όλα για την επόμενη διοργάνωση, όπως φάνηκε εκ του αποτελέσματος.
Εκείνη η διετία όμως που ακολούθησε της μεταγραφής του στον κόσμο του ισπανικού ποδοσφαίρου και τα… όργιά του (24 γκολ την πρώτη χρονιά και 28 τη δεύτερη) με τις «νυχτερίδες», ανάγκασαν τον Μενότι να τον συμπεριλάβει κανονικά στην αποστολή του αντιπροσωπευτικού συγκροτήματος για την τελική φάση του Μουντιάλ, παρότι δεν είχε κληθεί απ’ όταν έφυγε για την Ισπανία.
Το «10» με το οποίο έμεινε στην ιστορία χωρίς να το φορούσε και το… σόου!
Στα γήπεδα της Ιβηρικής Χερσονήσου «μάγευε» τα πλήθη. Όπως τα παροπλισμένα άλογα του ιπποδρόμου (θύμιζε και το παρουσιαστικό του) που περιμένουν να βγουν από το στάβλο για να δείξουν την ορμή τους και τις δυνατότητές τους, έτσι και ο Μάριο Κέμπες «έπλαθε» μεθοδικά το υποτιμημένο του legacy. Ένας άρτιος χειριστής της μπάλας, από τους πρώτους που χρησιμοποιούσαν το κοντρόλ για να αποκτήσουν πλεονέκτημα και όχι για να «κουμαντάρουν» τη μπάλα. Ένας σωστός απόγονος του Πάμπλο Αϊμάρ για τους Βαλενθιάνους, πριν καν εκείνος γεννηθεί εκείνος, με την ειδοποιό διαφορά του «φονικού» σουτ και του εύκολου γκολ, παρότι και εκείνος δεν ήταν σέντερ φορ.
Στο αιματοβαμμένο και γεμάτο ιστορίες συνομωσίας και μύθους, Παγκόσμιο Κύπελλο του 1978 που διοργανώθηκε στην Αργεντινή, ο Μάριο Κέμπες ήταν άλλος άνθρωπος συγκριτικά με την περασμένη διοργάνωση, αφού εξελίχθηκε σε… πρώτο βιολί αυτής. Ακόμα και αν τα πράγματα στη φάση των ομίλων ήταν και πάλι οριακά. Η αμφισβήτηση στην Εθνική ομάδα από τον Τύπο, και όχι μόνο, της χώρας ήταν έντονη και ο Κέμπες, ο οποίος είχε ένα περίτεχνο Λατινοαμερικάνικο μουστάκι, ήταν το τέλειο εξιλαστήριο θύμα, ο «αποδιοπομπαίος τράγος« της υπόθεσης. Όλα αυτά λόγω της… μαύρης πέτρας που είχε ρίξει στο πρωτάθλημα της χώρας για χάρη της Βαλένθια. Ο ίδιος όμως δεν απάντησε, όχι όπως ήθελαν οι κατήγοροί του τουλάχιστον. Αλλά το έκανε εμφατικά, εκεί που ήξερε εκείνος καλύτερα απ’ όλους, μέσα στο γήπεδο και αφού ξυρίστηκε.
Η όχι και τόσο σπάνια τακτική για εκείνη την περίοδο, να μοιράζουν οι προπονητές τους αριθμούς των φανελών της ομάδας τους με αλφαβητική σειρά και όχι κατ’ επιλογή, έδωσε το νούμερο 10 στον Μάριο Κέμπες και ήταν λες και ο ίδιος ο αριθμός τον είχε διαλέξει. Σαν να ήξερε αυτά που θα έκανε από το πρώτο ματς του Β’ γύρου και μετά. Το απίθανο «άτι», πήρε την Αργεντινή από το χέρι και με 4 δικά του γκολ σε τρεις αγώνες,, την οδήγησε μέχρι το μεγάλο τελικό. Εκεί περίμενε η «μυθική» Ολλανδία, χωρίς το… θρύλο Γιόχαν Κρόιφ βέβαια, ο οποίος είχε μείνει στην Βαρκελώνη λόγω του δικτατορικού καθεστώτος στη διοργανώτρια χώρα και της απειλής που είχε δεχθεί. Έτσι όμως το ήθελε η μοίρα. Το «άστρο» του Κέμπες να μην επισκιαστεί από κανένα άλλο. Έστω και για όσο του είχαν αφήσει χρόνο οι δυο σπουδαιότεροι αθλητές της εποχής του.
Johan Cruyff & Mario Kempes 1977 pic.twitter.com/pamYalVJZa
— VintageFooty (@VintageFooty) June 1, 2015
Ο αλησμόνητος εκείνος τελικός λοιπόν με τους «Οράνιε», έμελλε να έχει την υπογραφή του. Και όχι υπό νορμάλ συνθήκες, με τη συμπλήρωση 90 λεπτών, διότι ούτε εκείνος ήταν σαν όλους τους άλλους εκείνο το διάστημα. Ήταν ξεχωριστός, σαν να είχε το χρίσμα.
Λίγο πριν οι δύο ομάδες οδηγηθούν στην ανάπαυλα, το μακρύ του πόδι έκανε τη δουλειά του ακόμα κι’ αν το κοντρόλ, δεν ήταν το καλύτερο δυνατό. Μία προβολή με το αριστερό ήταν αρκετή για να σπρώξει την «αλμπισελέστε» πιο κοντά στην κατάκτηση του πρώτου Παγκοσμίου Κυπέλλου στην ιστορία της. Και εκεί που όλα έδειχναν ότι αυτό θα συνέβαινε, οι Ολλανδοί με τον Ντικ Νανίνγκα, έφεραν τον τελικό στα ίσια και τον οδήγησαν στην παράταση. Το μόνο που κατάφεραν όμως ήταν απλά να επιβραδύνουν την ήττα τους και να δώσουν μία ακόμα αφορμή στον Κέμπες να γράψει ακόμα πιο…φαρδιά πλατιά το όνομά του στα βιβλία της ιστορίας του θεσμού.
Το ρολόι έδειχνε το 105’ και κάπου εκεί ο χρόνος πάγωσε. Διεκδικήσιμη πάσα του Μπερτόνι στον ανοιχτό χώρο, πρώτο «μαγικό» άγγιγμα του Κέμπες, δεύτερο που δίνει συνέχεια στον άψογο διασκελισμό του και βρίσκεται απέναντι από τον Ολλανδό γκολκίπερ. Εκείνος του κλείνει άψογα το χώρο και προς στιγμήν αποκρούει. Η τύχη όμως εκείνη τη βραδιά φορούσε λευκές και γαλάζιες ρίγες. Άλλωστε όπως είναι γνωστό, ευνοεί τους ικανούς και δη όσους την προκαλούν ευχάριστα και ο Κέμπες ήξερε να το κάνει άψογα αυτό. Δύο πορτοκαλί φανέλες σπεύδουν να προλάβουν και να απομακρύνουν, μάταια όμως. Η νύχτα άνηκε στην Αργεντινή. Το γκολ του Μπερτόνι δέκα λεπτά αργότερα (αν δεν πεταγόταν εκείνος πιθανότατα ο ήρωας της ιστορίας μας να είχε κάνει χατ-τρικ) ήρθε απλά να βάλει το… κερασάκι σε μια τούρτα που είχε ξεκάθαρο δημιουργό. Και αυτός άκουγε στο όνομα του Μάριο Κέμπες.
Μάνος Φυρογένης
www.bnsports.gr
