Ένα ακόμη θερμό χειροκρότημα σε μια βραδιά ταυτότητας «Μεντιλίμπαρ», αξιοθαύμαστης και κοστοβόρας. Η Ρεάλ Μαδρίτης κέρδισε για πρώτη φορά στην ιστορίας της στην Ελλάδα και ο Ολυμπιακός βίωσε ξανά το γλυκόπικρο αίσθημα της βάσκικης αυταπάρνησής του. Το BN Sports αιτιολογεί γιατί το... leave fast, die young είναι ο κατάλληλος καρπός, που καθιστά το εντυπωσιακό 4-3 όμοιο με το επώδυνο 6-1 της Βαρκελώνης και όλα τα φετινά ευρωπαϊκά αποτελέσματα ενός Ολυμπιακού υπό διαμόρφωση που σπέρνει, προετοιμαζόμενος να θερίσει.
Σας το είχαμε γράψει και μετά τον αγώνα στην Βαρκελώνη. Σίγουρα όχι τυχαίο πως αποτυπώνεται στους αγώνες με τις δύο κορυφαίες ομάδες τις Ιβηρικής, δύο εκ των πραγμάτων ισχυρότερων παγκοσμίως. Μπαρτσελόνα και Ρεάλ Μαδρίτης είναι ομάδες ανεπηρέαστες από ταυτότητες, αυταπάρνηση και έδρες, σχεδόν υπερβατικές του κάθε πλεονεκτήματος και συνθήκης και για να αντιμετωπιστούν επιτυχώς, κριτήριο είναι μια ομάδα αντίστοιχων παραμέτρων. Αλλιώς το χάσμα σχεδόν αγεφύρωτο.
Τον περασμένο μήνα ήταν o Χ factor της αποβολή του Έσε, χθες (26/11) το εξάλεπτο που ουσιαστικά καθόρισε το αποτέλεσμα. Ήταν το λάθος με την Άρσεναλ και οι χαμένες ευκαιρίες (όχι μόνο) του Ζέλσον με την Αιντχόφεν. Ήταν η αδυναμία κόντρα στην Πάφο. Κριτήριο δεν είναι το συγκριτικό από ένα σημείο και μετά - οι Κύπριοι, άλλωστε, πια έχουν παραπάνω βαθμούς, καθώς έχουν μια νίκη και δύο ισοπαλίες στο σακούλι τους, αλλά η επαναληπτικότητα του μοτίβου, το επιμύθιο του απολογισμού: ο Ολυμπιακός ζει και πεθαίνει με το παιχνίδι του Μεντιλίμπαρ. Είναι η αιτία διαμόρφωσης ταυτότητας, «ανάστασής» του και «θανάτου» πάνω στο χορτάρι. Είναι η ποιότητα των ομάδων αυτή κι αντίστοιχα ο κυνισμός του επιπέδου που επιβάλλουν την ελαχιστότερη δυνατή μικρή απόκλιση από το «πρέπει» μιας τελειότητας, που αφενός γνωρίζεις πως δεν θα επιτευχθεί, ούτως ή άλλως ανθρώπινα, αφετέρου επίσης εκ των προτέρων ξέρεις πως θα επιδιωχθεί με πίστη στο πλάνο. Για κάθε απροσπέλαστο Εμπαπέ και ασυναγώνιστης ταχύτητας Μπαρτσελόνα, θα αντιπαρατίθεται πάντοτε ένας αντίστοιχος Ολυμπιακός αυταπάρνησης, που θα χτυπήσει, όπως ξέρει και μπορεί, βάσει των δυνατοτήτων του - η κοινή αυτή φόρμουλα με όλους είναι αυτή που τον καθιστά ξεχωριστό και τη μέθοδό του θαυμαστή - φυσικά συμπεριλαμβάνουμε και τα όποια λάθη αναλόγως της συνθήκης και του αντιπάλου.
Ό,τι ακριβώς φαίνεται πως κοστίζει - και πρακτικά συμβαίνει, αφού διαμορφώνει τη δύσκολη συνθήκη και τα στενά περιθώρια, είναι αυτό ακριβώς που διαμορφώνει και θα καρπωθεί στην πορεία· η ταυτότητα αυτή ακριβώς αντιπαρατίθεται στην πενταετή απουσία της πρώτα από το ανώτατο επίπεδο και η όποια κουβέντα για τον κυνισμό αυτού στις επιμέρους αναλύσεις και αιτίας των αγώνων της στη League Stage, συμπηκνώνεται στη σταδιακή εξοικείωση του συνόλου με τη συνθήκη που καθορίζει την πραγματικότητά του, την ωρίμανση και την πρόοδό του: η ομάδα μαθαίνει να υπάρχει και να συμβιώνει στον κόσμο των μεγάλων με το όποιο ψυχολογικό κόστος της συνέπειάς του, για να ανταποκριθεί πληρέστερα αργότερα σ' αυτήν: να πρωταγωνιστίσει. Με άλλα λόγια, τα αντεπιχειρήματα στους χειρισμούς και τα όποια επί μέρους λάθη (παικτών - προπονητή) υφίστανται για την ανάλυση και τον απολογισμό, αυτόν που δεν θα αργήσει, ημερολογιακά μόνο, αν το σκεφτούμε. Βέβαια, ήδη γνωρίζουμε τον πυρήνα του: τον Ολυμπιακό - μαχητή, που πέφτει ηρωικά για την ώρα, με μια επιμονή που αυτή καθορίζει και εμπλουτίζει για του χρόνου τη νοοτροπία και την ταυτότητά του - το DNA είναι θέμα νοοτροπίας και καθότι ταυτότητα, είναι αφετηρία και ανώτερο από τις όποιες αναλύσεις, ακριβώς επειδή τις καθορίζει, ανάλογα με τα πεπραγμένα στο χορτάρι.
Ο θερισμός, η πρόκριση μπορεί να μην έρθει φέτος, όμως η ομάδα «σπέρνει» κι αυτό μόνο καλό κάνει. Τα περιθώρια στενά, αλλά η πρώτη νίκη μπορεί να επιτευχθεί και βάσει process θα έρθει. Το προνόμιο της αναγνώρισης των αντιπάλων είναι η απόδειξη. Αυτή μαζί με τη συμπαράσταση του κόσμου είναι η παρακαταθήκη, η ετοιμότητα στην επόμενη χρονιά, σε βαθμό τέτοιο που κάλλιστα συνιστά και μια δήλωση πίστης για βελτίωση. Είναι DNA ομάδας Μεντιλίμπαρ...
Νικόλας Κανελλόπουλος
Τον περασμένο μήνα ήταν o Χ factor της αποβολή του Έσε, χθες (26/11) το εξάλεπτο που ουσιαστικά καθόρισε το αποτέλεσμα. Ήταν το λάθος με την Άρσεναλ και οι χαμένες ευκαιρίες (όχι μόνο) του Ζέλσον με την Αιντχόφεν. Ήταν η αδυναμία κόντρα στην Πάφο. Κριτήριο δεν είναι το συγκριτικό από ένα σημείο και μετά - οι Κύπριοι, άλλωστε, πια έχουν παραπάνω βαθμούς, καθώς έχουν μια νίκη και δύο ισοπαλίες στο σακούλι τους, αλλά η επαναληπτικότητα του μοτίβου, το επιμύθιο του απολογισμού: ο Ολυμπιακός ζει και πεθαίνει με το παιχνίδι του Μεντιλίμπαρ. Είναι η αιτία διαμόρφωσης ταυτότητας, «ανάστασής» του και «θανάτου» πάνω στο χορτάρι. Είναι η ποιότητα των ομάδων αυτή κι αντίστοιχα ο κυνισμός του επιπέδου που επιβάλλουν την ελαχιστότερη δυνατή μικρή απόκλιση από το «πρέπει» μιας τελειότητας, που αφενός γνωρίζεις πως δεν θα επιτευχθεί, ούτως ή άλλως ανθρώπινα, αφετέρου επίσης εκ των προτέρων ξέρεις πως θα επιδιωχθεί με πίστη στο πλάνο. Για κάθε απροσπέλαστο Εμπαπέ και ασυναγώνιστης ταχύτητας Μπαρτσελόνα, θα αντιπαρατίθεται πάντοτε ένας αντίστοιχος Ολυμπιακός αυταπάρνησης, που θα χτυπήσει, όπως ξέρει και μπορεί, βάσει των δυνατοτήτων του - η κοινή αυτή φόρμουλα με όλους είναι αυτή που τον καθιστά ξεχωριστό και τη μέθοδό του θαυμαστή - φυσικά συμπεριλαμβάνουμε και τα όποια λάθη αναλόγως της συνθήκης και του αντιπάλου.
Ό,τι ακριβώς φαίνεται πως κοστίζει - και πρακτικά συμβαίνει, αφού διαμορφώνει τη δύσκολη συνθήκη και τα στενά περιθώρια, είναι αυτό ακριβώς που διαμορφώνει και θα καρπωθεί στην πορεία· η ταυτότητα αυτή ακριβώς αντιπαρατίθεται στην πενταετή απουσία της πρώτα από το ανώτατο επίπεδο και η όποια κουβέντα για τον κυνισμό αυτού στις επιμέρους αναλύσεις και αιτίας των αγώνων της στη League Stage, συμπηκνώνεται στη σταδιακή εξοικείωση του συνόλου με τη συνθήκη που καθορίζει την πραγματικότητά του, την ωρίμανση και την πρόοδό του: η ομάδα μαθαίνει να υπάρχει και να συμβιώνει στον κόσμο των μεγάλων με το όποιο ψυχολογικό κόστος της συνέπειάς του, για να ανταποκριθεί πληρέστερα αργότερα σ' αυτήν: να πρωταγωνιστίσει. Με άλλα λόγια, τα αντεπιχειρήματα στους χειρισμούς και τα όποια επί μέρους λάθη (παικτών - προπονητή) υφίστανται για την ανάλυση και τον απολογισμό, αυτόν που δεν θα αργήσει, ημερολογιακά μόνο, αν το σκεφτούμε. Βέβαια, ήδη γνωρίζουμε τον πυρήνα του: τον Ολυμπιακό - μαχητή, που πέφτει ηρωικά για την ώρα, με μια επιμονή που αυτή καθορίζει και εμπλουτίζει για του χρόνου τη νοοτροπία και την ταυτότητά του - το DNA είναι θέμα νοοτροπίας και καθότι ταυτότητα, είναι αφετηρία και ανώτερο από τις όποιες αναλύσεις, ακριβώς επειδή τις καθορίζει, ανάλογα με τα πεπραγμένα στο χορτάρι.
Ο θερισμός, η πρόκριση μπορεί να μην έρθει φέτος, όμως η ομάδα «σπέρνει» κι αυτό μόνο καλό κάνει. Τα περιθώρια στενά, αλλά η πρώτη νίκη μπορεί να επιτευχθεί και βάσει process θα έρθει. Το προνόμιο της αναγνώρισης των αντιπάλων είναι η απόδειξη. Αυτή μαζί με τη συμπαράσταση του κόσμου είναι η παρακαταθήκη, η ετοιμότητα στην επόμενη χρονιά, σε βαθμό τέτοιο που κάλλιστα συνιστά και μια δήλωση πίστης για βελτίωση. Είναι DNA ομάδας Μεντιλίμπαρ...
Νικόλας Κανελλόπουλος
