Η Εθνική μας αγωνίστηκε υπό την εξής συγκεκριμένη συνθήκη, τη μοναδική εναπομείνασα, δεδομένης του αποκλεισμού από το Παγκόσμιο Κύπελλο: να δείξει στον κόσμο και κυρίως στον εαυτό της πως είναι ικανή να επιστρέψει. Δεν είχε να κάνει με τη Σκωτία, επειδή αυτή μας εκμηδένισε ουσιαστικά, λόγω της ήττας στη Γλασκώβη, τις πιθανότητες πρόκρισης ή με το γήπεδο, λόγω της εντός έδρας στήριξης ή ό,τι άλλο. Προφανώς και η νίκη αυτή ήταν ζητούμενο ηθικής και ψυχικής δύναμης πρώτα για την ίδια την ομάδα, ύστερα δε μήνυμα σαφές προς τους υποστηρικτές (και όχι μόνο) πως αυτή η Εθνική – αλλά και η βελτιωμένη, ευελπιστούμε άμεσα μελλοντική εκδοχή της – αξίζει το χειροκρότημα και τη στήριξη. Χειροκρότημα συμπαράστασης, όπως εξελίχθηκε η προκριματική φάση, και όχι όμως λύπησης, αλλά κατανόησης και αγάπης. Δηλαδή ευθύνης. Εκατέρωθεν, φυσικά. 
Αυτό είναι και το «κλειδί» του χθεσινού (15/11) ματς: η αναγκαιότητα απόδειξης και αφύπνισης αφορούσε αποκλειστικά στο εσωτερικό της ίδιας της ομάδας, στα παιδιά της που την απαρτίζουν και την ενσαρκώνουν. Ήταν ο ορισμός ατομικής εκτός από συλλογικής διαχείρισης, όχι μόνο των παικτών ως επαγγελματιών, αλλά και ως ανθρώπων. Αμιγώς συγκυριακή, επομένως, πιστεύουμε η όποια… ομοιότητα με πρόσωπα και καταστάσεις. Αυτό ακριβώς αναγάγει σε συμβολική την υποχρέωση επανασύνταξης – αυτή φυσικά ακόμη υφίσταται, μιας και, είπαμε, πως ο δρόμος είναι μακρύς. Στόχος στο Φάληρο ήταν το τρίποντο ως έναυσμα ολικής επανεκκίνησης, αγωνιστικά και ψυχολογικά, βεβαίως. Άλλος δρόμος δεν υπήρχε, ούτε πόσο μάλλον έπρεπε να διαλεχθεί από τους διεθνείς - αυτός είναι και πρέπει να ακολουθηθεί. Αν δεν υπάρχει… να δημιουργηθεί. Όπως ακριβώς, άλλωστε, και το μέλλον της.
Αυτό είναι πλέον το κριτήριο της επιτυχίας και θα συνεχίσει να είναι βαρόμετρο αξιολόγησης, μέχρι και την επιστροφή στα μεγάλα ραντεβού, τηρουμένης και της αναλογίας της ποιότητας της κάθε φουρνιάς, βεβαίως. Ας ελπίσουμε, όμως, να μην έχουμε τέτοια μακροπρόθεσμη προσέγγιση για την επανεμφάνισή μας στο παλκοσένικο και στην ελίτ. Ο χρόνος πολύς (απαιτείται και φυσικά χρειάζεται) και ο δρόμος μακρύς και θα κριθεί φυσικά από την αξιοποίησή του και τα αποτελέσματα που θα φέρει· Αυτό ακριβώς και μόνο που απαιτεί η τροπή των προκριματικών ως ένα roler coaster συναισθημάτων και κατά βάση συντριβής προσδοκιών, μιας και η απότομη προσγείωση ήρθε άμεσα, χωρίς να σηκωθούμε ξανά. Ας εστιάσουμε εκεί, λοιπόν, στον εγωϊσμό και στην ωριμότητα. Στο μέλλον. Ώστε την επόμενη φορά, μακάρι σε δυόμιση χρόνια, το σκοινί που θα αντέξει το χειροκρότημά μας να είναι ξανά προσδοκίας, επανεκκίνησης και αναμονής, αλλά με τη μορφή τη ανταμοιβής. Της λαχτάρας και της δικαίωσης των κόπων κατανόησης και αγάπης. Δηλαδή ευθύνης. Εκατέρωθεν, φυσικά Της παρουσίας στο EURO 2028...
Νικόλας Κανελλόπουλος
