Διδακτικά επώδυνο το χθεσινό (04/11) ματς στο Φάληρο. Είναι θέμα αίσθησης και ερμηνείας, πιστεύουμε, που, ενδέχεται να προέκυψε σε διαφορετικά χρονικά σημεία για κάποιους όμως, αφενός σίγουρα υπήρξε, αφετέρου αναμφίβολα κόστισε… Στην καλύτερη φετινή του ευρωπαϊκή εμφάνιση ο Ολυμπιακός ήρθε απρόσμενα ισόπαλος 1-1 με την PSV Αιντχόφεν και με δύο βαθμούς παραμένει δεσμευμένος και υπόλογος του στόχου της πρώτης νίκης του στο Champions League. Είναι θέμα ταυτότητας.
Gelson Martins ?? marcou no empate do Olympiacos. pic.twitter.com/RS62XScF1n
— Cabine Desportiva (@CabineSport) November 4, 2025
Κάλλιστα θα μπορούσε να είχε έρθει αυτό το τρίποντο, για την ακρίβεια είχε κατακτηθεί σχεδόν, μέχρι τη στιγμή που το γήπεδο κυριολεκτικά σίγησε στο 93’ από το γκολ του Πέπι. Ίσως να σκεφτήκατε κι εσείς σε μια από τις χαμένες ευκαιρίες του δευτέρου μέρους πως ο σκληρός και άγραφος νόμος του ποδοσφαίρου θα καθορίσει τη βραδιά· αυτό συνέβη στη χειρότερη δυνατή στιγμή και η μπάλα επιβεβαίωσε την ισχύ ενός εκ των ιστορικότερων χαρακτηρισμών της. Πρόκειται για μια εμφάνιση συνέπειας, υπέρβασης, αυταπάρνησης και πίστης για τους «ερυθρόλευκους», οι οποίοι δυστυχώς δεν ανταμοίφθηκαν· το αντίθετο έμειναν και αδρανείς, καθότι εξαντλημένοι, όμως, στην τελευταία φάση του γκολ, όταν η μπάλα φθάνει με τον πιο περίεργο τρόπο στον (αμαρκάριστο) σκόρερ, ακουμπώντας, μάλιστα στον Τζολάκη, ενώ είναι το διώξιμο του Ορτέγκα αυτό το οποίο συμπυκνώνει τα πάντα: εξαντλημένος διώχνει, αν και μόνος, στη μεγάλη περιοχή άτσαλα σε κόρνερ, με τη φάση να εξελίσσεται στην ισοφάριση.
Πολλές οι στιγμές που αναρωτιέσαι «γιατί» και μένεις με αυτή την πίκρα, με τον απολογισμό μιας ανικανοποίητης επιβεβαίωσης να χαρακτηρίζει έως τώρα την πορεία στη League Stage: παρόμοιο ματς πρεμιέρας (αν και λιγότερες ευκαιρίες, με μεγαλύτερη αυτή την κόντρα στο πλασέ του Ταρεμί στην εκπνοή), δύο παλικαρίσιες εξορμήσεις που καθορίστηκαν η μεν από ομαδικό και η δε από διαιτητικό λάθος, όσο ακόμη τα παιχνίδια «παιζόντουσαν», σωρεία ευκαιριών, με το κερασάκι της συντριβής προσδοκιών να επιβεβαιώνει την ατυχία, μαζί της και τα ερωτήματα: πρώτον, γιατί να υπάρχει αυτή η γκίνια, δεύτερον, αν δύναται να την υπερβεί ο Ολυμπιακός πια, δεδομένου του δύσκολου προγράμματος – ο χρόνος πια στερεύει, αν και υπάρχει, η πίστη στην αγωνιστική ταυτότητα πρέπει να εξαργυρωθεί, ώστε να επαινεθεί και βάσει αποτελέσματος. 
Εξαιρετική άμυνα, πρωτοσταντούτος του αρχηγού Ρέτσου και του απροσπέλαστου Πιρόλα, απέναντι σε μια επίθεση με «χορταστική» συγκομιδή των 14-6 τερμάτων στα τρία μόλις τελευταία της ματς, με τα έξι εκ των οποίων στην επίθεση να σημειώνονται την προηγούμενη αγωνιστική εναντίον της πρωταθλήτριας Ιταλίας Νάπολι – χθες (04/11) πριν το γκολ του 93', η πρώτη τελική έγινε στο 78', τη στιγμή που, τόσο πριν, όσο και μετά από αυτήν, ο σκόρερ με το εξαιρετικό σουτ στο 18' Ζέλσον Μαρτίνς, μετά από ασίστ κλάσης του επίσης πολύ καλού Τσικίνιο, στο καλύτερο του ματς στην Ελλάδα χάνει δύο ακόμη ευκαιρίες – μήνυμα ίσως μιας προαναγγελθείσας απώλειας, αφού τίποτα δεν τελείωνε ποτέ υπέρ τους: στο 61' με το οριζόντιο δοκάρι και στο 87' με το βασανιστικό άουτ στο πλασέ από πάσα του Νασιμέντο - αυτό και το διώξιμο του εξαντλημένου Ορτέγα (εξαιρετικό αμέσως μετά το πλάνο στον καταπονημένο Αργεντινό) ήταν τα μηνύματα πως κάτι έλειπε και κατά βάση δεν μπορούσε να βρεθεί. 
Αίσθηση αδικίας, βάσιμη και αιτιολογημένη, που παραδόξως αποδεικνύει, αφενός την δυναμική και την πίστη, αποκαλύπτει παράλληλα όμως και επιβεβαιώνει τον κυνισμό του οποίου η ομάδα έχει πέσει «θύμα» και πρέπει να διαχειριστεί: καλείται να βιώσει ξανά το δύσκολο «μεγάλωμά» της στο top επίπεδο, να ωριμάσει δηλαδή ψυχικά, επώδυνα, αλλά διδακτικά, μέχρι να έρθει η σταδιακή μετάβαση της δικαίωσης - αυτό (πρέπει να) είναι το κριτήριο: η εδραίωση της ταυτότητας, η πίστη σ' αυτή και η νοοτροπία μαθητείας από τη δυσκολία. Σε πρώτο πλάνο το τρίποντο – «γιατί όχι ενάντια στη Ρεάλ;», σκεφτόμαστε, και το ερώτημα αυτό πρέπει να δείχνει το δρόμο. Η πρόκριση ενδέχεται να μην επιτευχθεί, πρέπει να μην υπάρξουν απώλειες σε χρονικό σημείο που ανθρώπινα σκέφτεσαι πως είναι δύσκολο να μη συμβούν, πόσο μάλλον, όταν τα δεδομένα διαμορφώνονται με τρόπο ανάλογο, όπως χθες.
Επίσης σίγουρα όμως, η ανταγωνιστικότητα είναι η αρχή των πάντων ως προς τη στόχευση και τις επιδιώξεις, εύλογα λοιπόν οι προσδοκίες παραμένουν υψηλές και σταθερές, όπως ακριβώς και η βασκική μαχητικότητα, DNA εντός κι εκτός συνόρων πια - σπουδαίο να γνωρίζει ο κόσμος τι να περιμένει, πότε και πώς: αυτό ακριβώς σημαίνει ταυτότητα. Μπορεί να μη δικαιωθεί στο τέλος, αλλά αυτή η νοοτροπία εγγυάται το μακροπρόθεσμο, την αφετηρία επιβεβαίωσης της εν μέρει αλλαγής του επιπέδου στην Ευρώπη. Το άλλο μισό της είναι φέτος, οι νίκες και η πρόκριση. Πιθανώς η δεύτερη να μην έρθει, όμως το χορτάρι αποδεικνύει πως είναι επιτεύξιμη. Ο «καθρέφτης» αυτός δεν επιδέχεται αμφισβήτηση, προμηνύει σιγουριά, που με τη σειρά της αποδεικνύει την ικανότητα.
Η πίστη αυτή πρέπει να προστατευθεί, γιατί είναι δημιούργημα της ομάδας και δε σταματά ή περιορίζεται φυσικά σε αποτελέσματα σε βάθος μήνα, έστω και καθοριστικά. Είναι μακροπρόθεσμη γιατί προσβλέπει στη διαμόρφωση μέλλοντος, ώστε γίνει η σημαντικότερη παρακαταθήκη. Να μεταμορφωθεί από πίστη και ταυτότητα σε κληρονομιά...
Νικόλας Κανελλόπουλος
