Η βαθμολογία αποκτά σταδιακά τα «στεγανά» της και μ’ αυτό δεν εννοούμε πως αλλάζει δύσκολα – το αντίθετο – αλλά το ότι διαμορφώνονται εντός της γκρουπ συγκεκριμένης δυναμικής. Κάτι αντίστοιχο με τη λογική των play off των δύο τελευταίων ετών στο τέλος της κανονικής διάρκειας, χωρίς, βεβαίως, να προκαθορίζουμε από τώρα την όποια πορεία και πόσο μάλλον κατάληξη των ομάδων· η σεζόν είναι στην πολύ αρχή της ακόμη, όμως, επίσης εύλογα, οι αρχές του Νοεμβρίου (το πρώτο Σαββατοκύριακό του, όπως ημερολογιακά προέκυψε) μάς οδηγούν σε ενδιαφέροντα συμπεράσματα για τους διεκδικητές, ως συνέχεια των εμφανίσεών τους. Ας δούμε αντίστροφα με τη σειρά διεξαγωγής τους, ποια είναι αυτά για κάθε έναν εκ των τεσσάρων διεκδικητών.
Είχε τελειώματα, Πινέδα και… διαιτητή
Ξεκίνημα από το παιχνίδι το θρίλερ της ΑΕΚ στη Φιλαδέλφεια, ένα ματς – μονότερμα εξ αρχής και ψυχοβγαλτικό στην πορεία, και αναμενόμενα, θα λέγαμε, όσο δεν έμπαινε το πρώτο γκολ. Διαβασμένος καλά ο φιλοξενούμενος Παναιτωλικός, με πρωταρχικό στόχο την άμυνα, την οποία η γηπεδούχος «Ένωση» είχε την ευκαιρία εξ αρχής να παραβιάσει, αλλά το περίφημο θέμα που πολλάκις έχει θίξει ο Μάρκο Νίκολιτς έκανε την εμφάνισή του: τα τελειώματα – μοιραία η ΑΕΚ αντιμετώπισε την κακή εκδοχή της. 
Ο Ζοάο Μάριο δις στη λήξη του πρώτου μέρους και στις αρχές του δεύτερου (44’, 48’) έχει μεγάλες στιγμές και χαμένες ευκαιρίες, αφού αν, έστω, μια εκ των δύο γινόταν γκολ, το παιχνίδι θα είχε αλλάξει σε σημαντικό βαθμό, ίσως και να καθοριζόταν, αφενός λόγω του χρονικού σημείου, αφετέρου επειδή έπρεπε όντως να… προσπαθήσει η ΑΕΚ να δεχθεί γκολ, πόσο μάλλον να χάσει. Θα επρόκειτο για δύο κοινά ημίχρονα και στο δεύτερο οι ευκαιρίες θα ήταν πιο χαρακτηριστικές (και περισσότερες), όμως ο διαιτητής φρόντισε να είναι ο πρωταγωνιστής – ή σκηνοθέτης, αλληγορικά αν θέλετε, μιας και ο ίδιος έπαιρνε τις αποφάσεις – μιας παράστασης δυσάρεστης στο κοινό.
Όσο περνούσε η ώρα ο εκνευρισμός του κόσμου συντηρούνταν και αυξανόταν, με πρώτο αποκορύφωμα το ακυρωμένο γκολ του Γιόβιτς στο 78’ και απόλυτο peak το γκολ – λύτρωση του Πινέδα στο 92'. Πάντα ευεργετική για τη συνέχεια και αποθεωτική για την τρέχουσα στιγμή η νίκη σε νεκρό χρόνο, δυνητικά δε έχει αποτέλεσμα αντίθετο, όταν γίνεται συνήθεια ή υποχρέωση και ξεκινά από την αδυναμία αξιοποίησης (ή και δημιουργίας ακόμη) φάσεων. Αν δεν αλλάξει γρήγορα, τα τελειώματα, θα την «τελειώσουν»…
Σπασμένα φρένα
Δεν ξέρουμε πώς θα αντιδρούσε ο Ρουμάνος, αν κάποιος του έλεγε πως μετά το 4-1 από τον Λεβαδειακό στο Κύπελλο πως αυτή θα είναι η τελευταία εντός συνόρων ήττα και έκτοτε η ομάδα θα δημιουργήσει σερί πρωταθλητισμού, πιθανόν να μην το πίστευε. Ως προς την επιθυμία, σίγουρα θα «αγόραζε» την πιθανότητα, ως ικανότητα αναμφισβήτητα δημιούργησε την προοπτική. Το ιδιαίτερο είναι πως η πτωτική πορεία συνεχίστηκε με ισοπαλίες – τρεις στη σειρά συν την ευρωπαϊκή ήττα στο Βίγκο – μέχρι να έρθει το νικηφόρο ντέρμπι με τον πρωταθλητή στην Τούμπα ως αφετηρία της αλλαγής. 
Έκτοτε συμπεριλαμβανομένου αυτού, μετρά έξι νίκες σε ισάριθμα ματς, με τις δύο «κολλητές» στα ντέρμπι, μία εντυπωσιακή ευρωπαϊκή απόδραση και μία πρόσφατη επίδειξη δύναμης και, όχι τυχαία φυσικά, ο Ραζβάν Λουτσέσκου αναγνώρισε την αυτοπεποίθηση που απέκτησε η ομάδα, που πλέον κάνει ό,τι δεν έκανε πριν: ·παίζει σταθερά, δημιουργεί, σκοράρει και εννοείται κερδίζει. Τα πάντα τελείωσαν στο τέταρτο με το σκορ ήδη στο 2-0, με τον Πανσερραϊκό να δέχεται δεύτερη πεντάρα, μετά από αυτή από τον Ολυμπιακό την τρίτη αγωνιστική, αναμένοντας να δώσει τη δική του μάχη για την αποφυγή του υποβιβασμού. Όσο για τον ΠΑΟΚ, αυτός πλέον οδηγεί την κούρσα του τίτλου και το μεγαλύτερο κέρδος του δεν είναι το σερί, αλλά η γνώση πως πλέον μπορεί να το δημιουργήσει ξανά. Βαρόμετρο πάντα η Ευρώπη και η διαχείριση του ρυθμού που επιβάλλει και στο ελληνικό πρωτάθλημα – εκεί θα φανεί που θα φτάσει.
Από τον Μπάμπη στον Ντάνιελ
Το αυτό για τον νταμπλούχο, όπως άλλωστε, για όλους τους εκπροσώπους μας, τα έχουμε γράψει ξανά. Ίδιο γήπεδο, ίδιο σκορ, ίδια… τσίτσα, άλλος, όμως, πρωταγωνιστής. Τον ξέρουμε και τους - και μας – ξέρει χρόνια πια, οπότε δε συνιστά έκπληξη, μόνο χαρά και ανακούφιση η παρουσία του, την προσμονή εκείνη που έχεις από αυτόν τον μπαλαδόρο παίκτη που αλλάζει σε μια στιγμή του το ματς. Ό,τι ακριβώς έκανε κόντρα στον Άρη ο Μπάμπης Κωστούλας. Μας συγχωρείτε, φέτος «επιλαχών» του ζευγαριού ήταν ο Ντάνιελ Ποντένσε… 
Πάντα με το πρέσινγκ «σημαία», ο Ολυμπιακός εξ αρχής πίεσε, χωρίς όμως να καταφέρει να βάλει εύκολα στο παιχνίδι τους Ελ Κααμπί και Ταρέμι, χωρίς να δημιουργήσει ευκαιρίες, ούτε με σέντρες, ούτε με ατομικές ενέργειες· με μια τέτοια σε ταχύτατο transition (διώξιμο της μπάλας από την άμυνα και όμορφο «σπάσιμο» της μπάλας του Μαροκινού στα αριστερά) ο Πορτογάλος με πολύ ωραία κούρσα από δεξιά και σουτ ανοίγει το σκορ στο 49’ εν μέσω αποθέωσης. Θα μπορούσε να μην υπάρξει ποτέ στο σημείο αυτό, αν οι Μάντσα και Τζολάκης δεν είχαν το δοκάρι ως σωτήρα…
Οι ευκαιρίες κατά τι περισσότερες, όμως η δυσκολία παρούσα επίσης, με τους Σίστο και Παναγίδη να αγχώνουν ολόκληρο το γήπεδο στο 1-0 και στο 2-1, και αντίστροφα τους Κοστίνια – Ροντινέι να αποθεώνονται. Το 2-0 του Ταρέμι που σκόραρε ξανά δεν απλοποίησε τα πράγματα, γιατί ο Μορόν μείωσε με ωραίο πέναλτι κι έδωσε στον Ολυμπιακό να καταλάβει πως πρέπει να παλέψει και με τον κακό του εαυτό στην πορεία, όπως ακριβώς και στην Ευρώπη. Η PSV έρχεται σ’ ένα all in ματς και ο χρόνος για την υπέρβαση στον κυνισμό του ρυθμού και των ευκαιριών, που μέχρι τώρα (αναμενόμενα) κόστισε, είναι το μεγάλο ερωτηματικό…
Κάθε αρχή και δύσκολη και 1+1 ερωτήματα
Κι αυτός έχει Ευρώπη και ως εκ τούτου είναι αντιμέτωπος με το ίδιο ερώτημα, αλλά και ένα ακόμη, αποκλειστικά για τον ίδιο, δεδομένης της εσωτερικής του αγωνιστικής συνθήκης: πού θα φθάσει φέτος. Απλά πράγματα: Έξι προπονητές σε δύο χρόνια και τρεις σε δύο μήνες καταργούν την ποδοσφαιρική λογική και το όποιο πλάνο μακροπρόθεσμης επιτυχίας, «καίνε» τους παίκτες του υπάρχοντος ρόστερ και «χαντακώνουν» τον Ράφα Μπενίτεθ, που γνωρίζει πολύ καλά τη διαδικασία της μετάβασης και της μάθησης: πίστη, υπομονή, ταπεινότητα. Να δούμε με τι τρόπο θα του αποδείξουμε πως δεν αρεσκόμαστε τόσο πολύ σε αυτά… 
Το... μοιραίο της ήττας επήλθε γρηγορότερα απ' όταν χρειάζοταν όλοι, με τον Ισπανό να αναδεικνύει την αξία και τη σημασία της μάθησης, όμως ο αντίκτυπος, βαθμολογικός πρώτα εκ του αποτελέσματος και αγωνιστικός, αναλόγως του τρόπου διαμόρφωσης του αποτελέσματος, πάντα θα «βαραίνει». Κριτήριο όχι το σερί, αλλά η εξέλιξη και η απόκτηση αγωνιστικής ταυτότητας, μέσω παιχνιδιών και θετικών αποτελεσμάτων, που θα αποδείξουν πως η ομάδα κατανοεί πώς πρέπει να λειτουργήσει και θα αποδεικνύει πως αποκτά το know how της διαχείρισης, συμπεριλαμβανομένης φυσικά και της Ευρώπης. Όπως για τον ΠΑΟΚ και για όλους, με τα δικά τους ξεχωριστά κριτήρια. Η διαχείριση θα κάνει τη διαφορά...
Νικόλας Κανελλόπουλος
