Πριν από ακριβώς 365 μέρες ο Ραφίνια στο 84' λεπτό ολοκλήρωνε την καταλανική παράσταση μέσα στο «Σαντιάγο Μπερναμπέου», χωρίς κανείς να περιμένει πως κατά τη διάρκεια της χρονιάς το σκηνικό θα επαναλαμβανόταν άλλες τρεις φορές, πάντα εις βάρος της και επιβλητικά. Η μεν επιθυμεί να αντιστρέψει τα δεδομένα μιας παράδοσης που λεκιάζει το στέμμα της, η δε με οδηγό τον θρίαμβο θέλει να αποδείξει πως έλαβε το μήνυμα από το καλεντάρι και θα ολοκληρώσει τη δουλειά. Ρεάλ Μαδρίτης και Μπαρτσελόνα εγκαινιάζουν τη φετινή τους κόντρα, επιστρέφοντας στον τόπο του περσινού εγκλήματος, και ο νικητής θα δώσει τα πρώτα διαπιστευτήρια επιτυχημένης διαχείρισης των απαιτήσεων που καλείται να φέρει εις πέρας.
Η βαθμολογία στην σχεδόν ελάχιστη τιμή της, οι φετινοί αριθμοί τους ίδιοι σχεδόν, και το σενάριο είναι έτοιμο ήδη και μάλιστα στην ιδανική του μορφή. Οι δύο όψεις του ίδιου νομίσματος, δύο άσπονδοι και αλληλένδετοι γι' αυτό τον λόγο εχθροί, δύο διαφορετικές ιδεολογίες - η αντιπαλότητα ποτέ δεν ήταν μόνο αγωνιστική. Ρεάλ Μαδρίτης και Μπαρτσελόνα, λοιπόν. Το γεγονός πως πρόκειται για ντέρμπι κορυφής εντείνει τους ισχυρισμούς και τις προσδοκίες ενός θεάματος και αποτελέσματος που θα επηρεάσουν σημαντικά την εξέλιξη του πρωταθλήματος, δεδομένου του χρονικού σημείου που βρισκόμαστε.
Προσπέραση, ανατροπή και κυνηγητό ή διατήρηση πρωτιάς, επανάκτηση κύρους και πρώτη βαθμολογική «αποστασιοποίηση»; Φέτος τα πράγματα είναι διαφορετικά, ακριβώς επειδή, ουσιαστικά, η πραγματικότητα του σήμερα είναι αποτέλεσμα του χθες, το οποίο ήταν αρκετά επώδυνο για τη «Βασίλισσα» και σ' αυτό το στοιχείο έγκειται η ιδιαιτερότητα του σημερινού clasico (17:00): πρόκειται για την περσινή διάρκεια στην πορεία πρωταθλητισμού και τίτλου των «μπλαουγκράνα» στο πρωτάθλημα και κατ' επέκταση της κυριαρχίας τους στις μεταξύ τους αναμετρήσεις. Τέσσερα ματς ετησίως εντός συνόρων, ισάριθμες ήττες και για την ακρίβεια... μεγαλοπρεπείς κατατραπακιές για την ομάδα του Κάρλο Αντσελότι τότε, όλες εμφατικές, με την προτελευταία, μάλιστα, να καθορίζει άμεσα και συμβολικά έναν τίτλο, το Copa del Rey.
Κριτήριο για την κατανόηση της επιδραστηκότητας και της σημασίας των αναμετρήσεων αυτών τρία στοιχεία και, μάλιστα, κοινά σ' όλα τα ανταμώματά τους: πρώτον, ήττα πάντα με υψηλό σκορ, δεύτερον, σ΄όλες τις εντός συνόρων διοργανώσεις και τρίτον, όλες τους συνέβαλαν στην απώλεια του τίτλου - το Copa del Rey ήταν η επιβεβαίωση της έναρξης της νέας εποχής, που έχει ένα δεδομένο κι ένα ερωτηματικό: αφενός την επιστροφή της Μπαρτσελόνα στην κορυφή (κατ' επέκταση την επαναφορά της ικανότητας και της γνώσης της να παραμείνει εκεί), αφετέρου τη νέα σελίδα στο καθεστώς κυριαρχίας που πάντα και φύσει οι «μερένχες» επιδιώκουν, την αλλαγή προσώπου στην άκρη του πάγκου. Ο Καρλέτο μπορεί πέρυσι να μην πήρε τίποτα, μπορεί να είχε τη λανθασμένη διαχείριση στο ζήτημα (μη) κάλυψης του κενού των Χοσέλου - Καρβαχάλ, ωστόσο, κανείς δεν ξεγράφει την... απολυταρχία που επέβαλε στο Champions League, χάρη σε υπερβάσεις που συνέβεναν πρώτα, βάσει φήμης και ιστορίας, και μετά στο χορτάρι. Ο Τσάμπι Αλόνσο οδηγεί για την ώρα την κούρσα κι αποδεικνύει πως η μετάβαση θα είναι αρμονική, κριτήριό της όμως δεν είναι ο Οκτώβριος, αλλά ο Μάϊος, δηλαδή πολύ απλά το αποτέλεσμά της.
Στον αντίποδα με τέτοια εσωτερική πρόκληση δεν τίθεται αντιμέτωπη η Μπαρτσελόνα, με την οποία ο Χάνσι Φλικ στόχευσε σ' ένα επικό ομολογουμένως τρεμπλ, με το επιθετικό τρίτο να είναι πραγματικά ασταμάτητο. Ο «μέτριος» Ραφίνια που έγινε βαρόμετρο, ο αειθαλής πιστός του εαυτού του Ρόμπερτ Λεβαντόφσκι και φυσικά το διαμάντι του καταλανικού και όχι μόνο μέλλοντος, ο Λαμίν Γιαμάλ, έχουν επιβεβαιώσει την έλευση της νέας εποχής της και ο περσινός τίτλος είναι η ιδανική αφετηρία για την απόδειξη της εδραίωσής της. Απόλυτος οδηγός, άμεσος χρονικά και συμβολικός φυσικά το 4-0 ακριβώς 365 μέρες πίσω, που αποτέλεσε πρόλογο τριών ακόμη παραστάσεων με ένα ρόλο πρωταγωνιστικό. Η κατάκτηση της κορυφής θα είναι το κερασάκι και η ουσία της η ετοιμότητα των δύο - ιδίως του νικητή - να επιβεβαιώσει το potential κυριαρχίας που θέλει να εδραιώσει.
Νικόλας Κανελλόπουλος
Προσπέραση, ανατροπή και κυνηγητό ή διατήρηση πρωτιάς, επανάκτηση κύρους και πρώτη βαθμολογική «αποστασιοποίηση»; Φέτος τα πράγματα είναι διαφορετικά, ακριβώς επειδή, ουσιαστικά, η πραγματικότητα του σήμερα είναι αποτέλεσμα του χθες, το οποίο ήταν αρκετά επώδυνο για τη «Βασίλισσα» και σ' αυτό το στοιχείο έγκειται η ιδιαιτερότητα του σημερινού clasico (17:00): πρόκειται για την περσινή διάρκεια στην πορεία πρωταθλητισμού και τίτλου των «μπλαουγκράνα» στο πρωτάθλημα και κατ' επέκταση της κυριαρχίας τους στις μεταξύ τους αναμετρήσεις. Τέσσερα ματς ετησίως εντός συνόρων, ισάριθμες ήττες και για την ακρίβεια... μεγαλοπρεπείς κατατραπακιές για την ομάδα του Κάρλο Αντσελότι τότε, όλες εμφατικές, με την προτελευταία, μάλιστα, να καθορίζει άμεσα και συμβολικά έναν τίτλο, το Copa del Rey.
Κριτήριο για την κατανόηση της επιδραστηκότητας και της σημασίας των αναμετρήσεων αυτών τρία στοιχεία και, μάλιστα, κοινά σ' όλα τα ανταμώματά τους: πρώτον, ήττα πάντα με υψηλό σκορ, δεύτερον, σ΄όλες τις εντός συνόρων διοργανώσεις και τρίτον, όλες τους συνέβαλαν στην απώλεια του τίτλου - το Copa del Rey ήταν η επιβεβαίωση της έναρξης της νέας εποχής, που έχει ένα δεδομένο κι ένα ερωτηματικό: αφενός την επιστροφή της Μπαρτσελόνα στην κορυφή (κατ' επέκταση την επαναφορά της ικανότητας και της γνώσης της να παραμείνει εκεί), αφετέρου τη νέα σελίδα στο καθεστώς κυριαρχίας που πάντα και φύσει οι «μερένχες» επιδιώκουν, την αλλαγή προσώπου στην άκρη του πάγκου. Ο Καρλέτο μπορεί πέρυσι να μην πήρε τίποτα, μπορεί να είχε τη λανθασμένη διαχείριση στο ζήτημα (μη) κάλυψης του κενού των Χοσέλου - Καρβαχάλ, ωστόσο, κανείς δεν ξεγράφει την... απολυταρχία που επέβαλε στο Champions League, χάρη σε υπερβάσεις που συνέβεναν πρώτα, βάσει φήμης και ιστορίας, και μετά στο χορτάρι. Ο Τσάμπι Αλόνσο οδηγεί για την ώρα την κούρσα κι αποδεικνύει πως η μετάβαση θα είναι αρμονική, κριτήριό της όμως δεν είναι ο Οκτώβριος, αλλά ο Μάϊος, δηλαδή πολύ απλά το αποτέλεσμά της.
Στον αντίποδα με τέτοια εσωτερική πρόκληση δεν τίθεται αντιμέτωπη η Μπαρτσελόνα, με την οποία ο Χάνσι Φλικ στόχευσε σ' ένα επικό ομολογουμένως τρεμπλ, με το επιθετικό τρίτο να είναι πραγματικά ασταμάτητο. Ο «μέτριος» Ραφίνια που έγινε βαρόμετρο, ο αειθαλής πιστός του εαυτού του Ρόμπερτ Λεβαντόφσκι και φυσικά το διαμάντι του καταλανικού και όχι μόνο μέλλοντος, ο Λαμίν Γιαμάλ, έχουν επιβεβαιώσει την έλευση της νέας εποχής της και ο περσινός τίτλος είναι η ιδανική αφετηρία για την απόδειξη της εδραίωσής της. Απόλυτος οδηγός, άμεσος χρονικά και συμβολικός φυσικά το 4-0 ακριβώς 365 μέρες πίσω, που αποτέλεσε πρόλογο τριών ακόμη παραστάσεων με ένα ρόλο πρωταγωνιστικό. Η κατάκτηση της κορυφής θα είναι το κερασάκι και η ουσία της η ετοιμότητα των δύο - ιδίως του νικητή - να επιβεβαιώσει το potential κυριαρχίας που θέλει να εδραιώσει.
Νικόλας Κανελλόπουλος
