Υποχρεούμαστε να ακολουθήσουμε τη ροή, όχι μόνο ως προς τη συντέλεση των γεγονότων και την αποδοχή τους, αλλά και στην υιοθέτηση μιας οπτικής η οποία ξεπερνά τις «πρακτικές» αιτιολογήσεις – είναι αυτό ακριβώς που ονομάζουμε υπερβατικό: όταν η ίδια η Ζωή μάς καλεί να τη βιώσουμε, να την αξιολογήσουμε και να την ερμηνεύσουμε σε ένα άλλο, ανώτερο επίπεδο σε όλες τις εκφάνσεις της. Σαφώς και εννοείται και… ευτυχώς και στον αθλητισμό. Οι Πέτερ Ντιούρι αυτού του κόσμου ποιητές επί Γης, μελάνι και φωνή τους η έμφυτη λυρικότητά τους και υλικό τους ατελείωτο – αλλοίμονο – οι ποδοσφαιρικές βραδιές. Σε ανάλογες περιπτώσεις, μάλλον, πρόκειται για αυτό που λέμε «μπάλα». Είτε ιστορία εν τη γενέσει της, είτε εξιστορούμενη διά της αναπόλησης, με τι τρόπο περιγράφει κανείς τέτοιες βραδιές;
Τι να πρωτοθυμηθούμε, αρκούμαστε σ’ ό,τι σας έχουμε γράψει αυτούς τους μήνες στις αντίστοιχες επετείους, τιμής ένεκεν των στιγμών των οποίων είμαστε μάρτυρες και μνημονεύουμε – αυτό είναι το χρέος μας, δημοσιογραφικό και μη. Την κορυφαία ρωμαϊκή νύχτα και τον «Έλληνα Θεό του Ολύμπου στους επτά λόφους», την απόλυτη στιγμή δικαίωσης του κορυφαίου της ιστορίας, μετά από τη συσσιφική του περιπλάνηση, καθολική και μεγαλειώδης, την ανώτερη δύναμη που δημιούργησε το επιβλητικό «Rés es imposible» της Βαρκελώνης και τόσα, μα τόσα άλλα. Φυσικά και άθλους που δεν συνεπάγονται απαραίτητα μεμονομένες ανατροπές, αλλά «άθλους». Διαχρονικό παράδειγμα συγκίνησης το «πειρατικό» της Πορτογαλίας ή το… «once upon a team» της Λέστερ του 2016. Ειδικά σήμερα, όμως, το ανεξήγητο της πραγματικότητας έχει την τιμητική του. Σημεία αναφοράς ανά εποχές και διαχρονικοί συνδετικοί κρίκοι. Αλλιώτικα, συμβολισμοί.
Δεν πρόκειται μόνο για το φετινό ημερολογιακό ολοστρόγγυλο της επετείου – 20 χρόνια αισίως - αλλά για το περιεχόμενο: η κορυφαία ανατροπή σε ευρωπαϊκό τελικό αναμφίβολα, ίσως να τη συναγωνίζεται επαξίως η καταλανική «remontada», υπήρξε σε κάθε περίπτωση προάγγελος όλων. Ο συμβολισμός της; Ο Πλέον διαχρονικός και ανθρώπινος, ανεξαρτήτως αθλήματος, αθλητισμού και πτυχής της Ζωής. «Ελπίδα στην καρδιά». Εντάσσεται σε όλα, ως αφετηρία και κατάληξη μιας επιθυμίας να συνεχίσεις, έως τη στιγμή της δικαίωσης, κι αν αυτή δεν έρθει, χαμένος δεν είσαι· πολέμησες. Αν επιτευχθεί, η υστεροφημία ανοίγεται διάπλατα. Τι σπουδαιότερο, άλλωστε, ροματικό και ανώτερο να μάχεσαι για ένα σκοπό;
Το μεγαλείο της βραδιάς φαίνεται και από τις παρατεταγμένες ενδεκάδες – αστέρες παγκόσμιου βεληνεκούς που στις αρχές τότε της πρώτης δεκαετίας ήταν ο ορισμός του star system. Η Μίλαν εκείνο το βράδυ είχε συντρίψει της προσδοκίες… εκατέρωθεν – ούτε η ίδια περίμενε τέτοιο ονειρεμένο 45λεπτο. Οι οιωνοί κυριαρχούν: με το γρηγορότερο γκολ στην ιστορία των τελικών από τον γηραιότερο (!) σκόρερ ever σ’ αυτούς, τον «αιώνιο» αρχηγό, Πάολο Μαλντίνι (1’), την κυριαρχία του Κακά και τον «killer goleador» Ερνάν Κρέσπο, που σκοράρει δις (39’, 44’), όντας δανεικός από την Τσέλσι, η ομάδα του Κάρλο Αντσελότι ετοιμάζεται για το έβδομο και για τη φιέστα ήδη από το δεύτερο μέρος.
Κι όμως. Όσο οι πιθανότητες εξαντλήθηκαν αρχικά, άλλο τόσο τερματίστηκαν στην… ανεπανάληπτη επανάληψη. Πόσα και πόσο αλλάζουν εντός έξι λεπτών; Μία ιστορία ολόκληρη, κορωνίδα δόξας και συμβολισμού, παρακαταθήκη για τους επόμενους κι όχι μόνο για αυτούς της ομάδας ή τους φιλάθλους της αποκλειστικά – ναι, αρχικά, θα είναι δική τους για πάντα η βραδιά, μα η ομορφιά και η ουσία του ονείρου έγκειται ακριβώς στην καθολικότητά του: είναι δικαίωμα και υποχρέωση όλων μας να κοιτάμε ψηλά και να ελπίζουμε. Η Μίλαν δημιούργησε το ταβάνι για να αγγίξει θριαμβευτικά τον ουρανό της, η Λίβερπουλ το σμπαράλιασε για να γιγαντώσει τον μύθο της.
Η επιβλητική κεφαλιά του αρχηγού Στίβεν Τζέραρντ (54’), η συρτή στο… περίπου οβίδα του Βλάντιμιρ Σμίτσερ (54’) και το follow του Τσάμπι Αλόνσο στο χαμένο του πέναλτι (56’) δημιουργούν τη μία και μοναδική συνθήκη: ο τίτλος πάει στο Μερσεϊσάιντ γιατί ανήκει εκεί και μόνο εκεί. Ο αγαπημένος Πολωνός όλων εκεί, ο Γέρζι Ντούντεκ, αφού ανάγκασε τον Αντρέι Σεφτσένκο να αναρωτιέται για την εξ επαφής απόκρουση που είδε, χάρισε τον τίτλο με την επέμβασή του στο κρίσιμο πέναλτι του Ουκρανού: το ύφος των δύο, η κινησιολογία τους, ο τρόπος εκτέλεσης και επέμβασης αποδεικνύουν το προσωπικό ρεσιτάλ του μετέπειτα κίπερ της Ρεάλ Μαδρίτης, το οποίο ακριβώς 20ετία αργότερα, συγκρίνεται μόνο ίσως με αυτό του Ντίμπου Μαρτίνες στον τελικό του Παγκοσμίου Κυπέλλου στο Κατάρ. 
Η Ζωή εννοείται προχώρησε και άλλαξαν άρδην πολλά, με την ίδια τη Λίβερπουλ να περνά από πολλά, αφού έχασε το δρόμο της για πάνω από μια δεκαετία, μέχρι την έλευση του Γερμανού αναμορφωτή της. Έγινε ξανά «believer» και σήμερα δικαιώνεται από την ιστορία γιατί πανηγυρίζει την 20η Premier League της στην πρώτη χρονιά μετάβασης και διαδοχής, κόντρα στην ομάδα που της «σκότωσε» την ελπίδα στην ακριβώς 20ή επέτειο από το θαύμα της Πόλης. Πίστη κι ελπίδα, λοιπόν. Υπάρχει ξανά, ανακτήθηκε ως ταυτότητά τους. Οι περιοδικές καταιγίδες δεν φοβίζουν τη λάμψη του «χρυσού» ουρανού. Μέχρι να βρεθούν πάλι στο ευρωπαϊκό τους ζενίθ. Αυτοί που τον κοιτούν ψηλά, δεν (θα) περπατούν ποτέ μόνοι…
Οι ενδεκάδες:
Μίλαν (Κάρλο Αντσελότι): Ντίντα, Καφού, Σταμ, Νέστα, Μαλντίνι, Γκατούζο (112’ Ρούι Κόστα), Σέεντορφ (86’ Σερτζίνιο), Πίρλο, Κακά, Σεφτσένκο, Κρέσπο (85’ Τόμασον)
Λίβερπουλ (Ράφα Μπενίτεθ): Ντούντεκ, Φίναν (46’ Χάμαν), Κάραγκερ, Χίπια, Τραορέ, Ρίσε, Αλόνσο, Τζέραρντ, Γκαρσία, Κιούελ (23’ Σμίτσερ), Μπάρος (85’ Σισέ)
Νικόλας Κανελλόπουλος
