Έχει ο καιρός γυρίσματα: Κάποτε η Πάλας σκότωνε την «ελπίδα στην καρδιά» της Λίβερπουλ, 11 χρόνια αργότερα είναι καλεσμένη στη γιορτή της! (video)

Η Ζωή έχει τον τρόπο της. Δεν είναι καν κοινό μυστικό φυσικά, μα παραδοχή. Εκ των πραγμάτων, διαπιστώνεις στην πορεία πως, εν τέλει, δεν είναι και τόσο διαφορετικές, τη στιγμή που είναι ξεχωριστές και μοναδικές. Είτε μεγαλώνοντας και προχωρώντας, είτε κοιτώντας πίσω, είτε κατά βάση και τα δύο μαζί, διαπιστώνουμε, με τον τρόπο του ο καθένας, πως η πένα της είναι υπερβατική, ενοποιητική και ξεχωριστή, ανεξαρτήτως αν μιλάμε για άλλες εποχές. Ή ίσως, ειδικά εφόσον μιλάμε γι’ αυτές, γιατί σ’ αυτή τη διαφορά φαίνεται και η ομοιότητά τους. Παραδείγματα πάμπολα, η Μάντσεστερ του… Πολ και του Χένρικ το πιο πρόσφατο, με αφορμή συνδυαστικά την απώλεια του Europa League για την τωρινή version του Ρούμπεν Αμορίμ. 

Όχι, η φετινή Premier League δεν θα ανακηρύξει την ύστατη στιγμή της τον πρωταθλητή. Δεν πρόκειται για το μακρινό 2008, όταν ο Κέβιν Ντέιβις ισοφάριζε στο 90’ το γκολ του Αντρέι Σεφτσένκο μέσα στο «Στάμφορντ Μπρίτζ», στέλνοντας… «διαβολικά» τον τίτλο στο Μάντσεστερ, ούτε για το επικό turning point της συμπολίτισσας το 2012, όταν ο Σέρχιο Αγκουέρο έγινε ο απόλυτος legend με το buzzer beater που έμελλε να είναι αφετηρία πρωτοφανούς για τα δεδομένα του Νησιού κυριαρχίας την επόμενη 10ετία. Δεν μιλάμε για το εντυπωσιακό «ροντέο» του 2019, όταν οι 97 βαθμοί της Λίβερπουλ δεν ήταν αρκετοί (!), γιατί… απλούστατα η Σίτι είχε 98, ούτε και για το επώδυνο διαχρονικά και ιστορικά κάζο στο «Σέλχουστ Παρκ» στην προτελευταία στροφή το 2014. 

Προλαβαίνουμε οριακά ίσως να το χαρακτηρίσουμε ως «πρόσφατο», πρόκειται και για τον συνδετικό κρίκο της ιστορίας μας: 11 χρόνια νωρίτερα, μία αγωνιστική πίσω και ένα πρωτάθλημα στο «κορώνα – γράμματα». Πρόκειται για μία από τις δύο πιο πικρές στιγμές της νεότερης ιστορίας των φετινών πρωταθλητών. Δύο εβδομάδες, δύο ματς. Το γλίστρημα του μεγάλου αρχηγού πρώτα ως οιωνός, μετά την πορωτική ομιλία του στο τρίποντο τίτλου με το 3-2 επί του ανταγωνιστή, η ισοπαλία – μαχαιριά σαν ήττα ως επιβεβαίωση της απώλειας. Όχι «σαν», ήττα ήταν, συντριβή προσδοκιών, ονείρου δεκαετιών. Άλλεν (18’), Ντιλέϊνι (αυτογκολ, 53’) και Σουάρες (55’) το διατηρούν ολοζώντανο, μόνο και μόνο για να πεθάνει τελευταία η ελπίδα, με τρόπο απρόσμενο και να συνεφιάσει τον ουρανό, προτού αυτός αποκτήσει μετά από 24 ολόκληρα χρόνια το «χρυσαφένιο» χρώμα του. Ο Ντιλέϊνι επανορθώνει στο 79’ και ο Γκέιλ με δύο τέρματα σε επτά λεπτά (81’ – 88’) κατεδαφίζει την προσδοκία μιας ολόκληρης πόλης, αναγκάζοντας τον Ουρουγουανό να ξεσπάσει κρυμμένος στη φανέλα του σε λυγμούς, στην τελευταία του τελικά χρονιά στην Αγγλία, προτού κατακτήσει ό,τι στερήθηκε με την Μπαρτσελόνα, στην ύστατη δική της ένδοξη εποχή, ως μέλος της jogo bonito τριπλέτας του διάσημου πια ως M(essi)S(uarez)N(eymar). 

When Liverpool beat Manchester City in April 2014 and Steven Gerrard gave his huddle speech... pic.twitter.com/inaB4YJEfj

— Sky Sports Premier League (@SkySportsPL) February 19, 2025

Φέτος τίποτε δραματικό δε συνέβη. Δικαιωματικά η Λίβερπουλ αισθάνεται από νωρίς πρωταθλήτρια, αφού προσπέρασε κατά πολύ και τυπικά έκοψε πρώτη το νήμα, με τον «Φαραώ» ως σημείο αναφοράς στο χορτάρι και αρχιτέκτονα και συνεχιστή της κληρονομιάς του Γερμανού αναμορφωτή, τον Άρνε Σλοτ, που απέδειξε πως είναι διάδοχος, όχι μόνο χάρη στον τίτλο, αλλά και στη νοοτροπία. Η Άρσεναλ που «ντύθηκε» Μάντσεστερ Σίτι ακολούθησε όσο μπορούσε, αλλά και οι… original «citizens» παρέδωσαν τα (τετράκις σε ισάριθμα χρόνια δικά τους) σκήπτρα με τον πλέον απρόσμενο τρόπο, όταν το χειμώνα βίωναν το πρωτοφανέστερο black out της νεότερης ιστορίας τους.  

Από εκείνο το απόγευμα της 5^ης Μαϊου, η ομάδα έγινε… «believer», μέσα από τον πόνο της «καταιγίδας», οδηγούμενη στο φως του ουρανού της. Βρήκε ξανά την ελπίδα, έφτασε στην κορυφή της Αγγλίας και της Ευρώπης, ετοιμαζόμενη του χρόνου να κλείσει το λογαριασμό της με την Ευρώπη. Γιατί αυτός, καθότι «χρυσός», πρέπει να έχει και τα εξ ίσου λαμπερά αστέρια του στην κορυφή…

Νικόλας Κανελλόπουλος