Με τα πολλά, ολοκληρώθηκε και η φετινή χρονιά, αισίως πια τελευταία αγωνιστική. Το group των πρωταθλητών ρίχνει τίτλους τέλους απόψε, αυτό του Conference League τελείωσε χθες και από αύριο και για 11 ακόμη μετρημένες μέρες θα πορευτούμε με τη μάχη της αποφυγής του υποβιβασμού.
Φέτος απουσίαζε το σασπένς γι’ αυτόν που θα κόψει πρώτος το νήμα, όπως τα δύο προηγούμενα χρόνια, αφού η… καρώ σημαία του πρωταθλητή είχε εξ αρχής το φαβορί της που επιβεβαίωσε τη δυναμική του. Το ενδιαφέρον, όμως, μετατοπίζεται. Ούτως ή άλλως, το πέρας των υποχρεώσεων συνιστά ημερολογιακά ξεκούραση και σχεδιασμό – αυτός ακριβώς είναι ο τελευταίος στον οποίο τα ερωτήματα μετατοπίζονται, αντικαθιστώντας την αγωνία της τελευταίας διετίας μας για τον τελικό νικητή. Απόψε (20:00) σε ΟΑΚΑ και Τούμπα το γόητρο της νίκης υπάρχει, ούτως ή άλλως, στα ντέρμπι, είναι οι συγκυριακές συνθήκες τους όμως που τα κάνουν ιδιαίτερα.
Δημιουργούν τις προϋποθέσεις της καινούργιας χρονιάς, με άλλα λόγια και το γεγονός πως αυτή θα ξεκινήσει για τον καθένα σε διαφορετικό χρόνο δημιουργεί την αναγκαιότητα, αφενός της νίκης, αφετέρου του μακροπρόθεσμου σχεδιασμού. Ίσως, συγκρίνοντας, το παιχνίδι της Τούμπας να είναι κομμάτι πιο ιδιαίτερο από της Αθήνας· τα clasico, άλλωστε, έχουν τη δικιά τους ανεξάρτητη γοητεία. Το τέλος εποχής στη Θεσσαλονίκη αφορά και στους δύο – πιστεύουμε – και ένα τέτοιο πάντα έχει ενδιαφέρον, ακριβώς γιατί γεννώνται νέες συνθήκες λειτουργίας – προκύπτουν αναγκαία και υποχρεωτικά ως φυσική συνέχεια των πραγμάτων.
Ποια είναι αυτή; Κάθε νέα αρχή συνεπάγεται συνήθως και επαναπροσδιορισμό στόχου, την πυξίδα, το αξιολογικό κριτήριο βάσει του οποίου θα κινηθεί η ομάδα. Αυτόματα αναδύονται ερωτήματα για τα πρόσωπα που θα ενσαρκώσουν την ιδέα, το φορτίο (και ο συμβολισμός) της οποίας είναι ιδιαίτερος γιατί ακριβώς μιλάμε για την – υγιειή – συνέχεια μιας δομικής λειτουργίας. Για να μην το… γυροφέρνουμε, πρόκειται για διαδοχή, η οποία δεν προϋποθέτει μόνο ικανά πρόσωπα, αλλά στην ουσία της και ταύτιση φιλοσοφίας. Γι’ αυτό θεωρούμε την πρόκληση της ΑΕΚ δυσκολότερη, συγκριτικά με αυτήν του ΠΑΟΚ: ο ένας αποχαιρετά τον αρχηγό του, η άλλη τον προπονητή που – βάσει της μέχρι τώρα πορείας πάντα, δεν προεξοφλούμε τίποτα – αναγκαστικά και βίαια αποχωρίζεται, εξ αιτίας των αποτελεσμάτων του τελευταίου διμήνου. Αυτός ακριβώς είναι και ο δεύτερος παράγων ιδιαιτερότητας για την «Ένωση», το αγωνιστικό: δίχως τρίποντο από τον Φεβρουάριο (!) και μόνο ήττες στα play off, ο κόσμος έχασε την πίστη του, η ομάδα την αυτοπεποίθηση και τα «στεγανά» της και ο νταμπλούχος σωτήρας του 2023 έγινε συνυπεύθυνος αποτυχίας το 2025. 
Η πρώτη αποχώρηση είναι γιορτή, μια τέτοια που ΠΑΟΚ και Αντελίνο αξίζουν αμφότεροι. Ο Ραζβάν μένει, η φιλοσοφία θα είναι ίδια, φεύγει η ενσάρκωσή της, ήδη από τα πρώτα χρόνια της αλλαγής, μα φυσικά και πριν από αυτά. Μεγάλωσαν μαζί, όχι μόνο ηλικιακά, αλλά και αγωνιστικά. Ο Βιεϊρίνια έμελλε να αποτελέσει το σημείο αναφοράς της νέας εποχής στον ΠΑΟΚ κι αυτό τον κάνει εμβληματικό: από την αρχική συνύπαρξη, στην αναγνώριση της αξίας και σταδιακά από εκεί στην αμοιβαία αγάπη και αναγνώριση. Ανέβηκαν μαζί στην κορυφή, ταξίδεψαν στην Ευρώπη, έπεσαν και σηκώθηκαν, και μια τέτοια σχέση στήριξης μόνο από συγκίνηση, χαρά και δικαίωση μπορεί να χαρακτηριστεί. Δάκρυα χαράς γιατί συνέβη, όχι πικρίας γιατί τελειώνει. Όπως ακριβώς θα μπορούσε να ήταν η σχέση Αλμέιδα – ΑΕΚ. 
Θα ήταν ωραίο και θα μπορούσε να γίνει, μόλις πρόσφατα ο Αργεντινός άρχισε να αμφισβητείται – μην ξεχνάμε πως λατρεύτηκε γρήγορα. Εδώ έγκειται και η αποψινή διαφορά στο ντέρμπι Δικεφάλων, υπερβατική του αποτελέσματος: αυτό το (διαφαινόμενο) αντίο θα έχει αναγνώριση και πολλές καλές αναμνήσεις, αλλά μαζί μ’ αυτές «κουβαλά» την πικρία του αποχωρισμού που δεν συνέβη όπως θα ήθελαν και οι δύο. Και αυτή ακριβώς η δεδομένη και ειλικρινής επιθυμία είναι που (θα) κάνει πικρό το αντίο…
Νικόλας Κανελλόπουλος
