Μαδρίτη, Τζέντα και, αισίως, Σεβίλλη. Οι πόλεις που έχει ηττηθεί η Ρεάλ Μαδρίτης από την Μπαρτσελόνα – σ’ όλα τα φετινά τους συναπαντήματα. Συνολική συγκομιδή τερμάτων 12-4, σκορ α λα… πόλο, που, απομονώνοντάς το απ΄ όλα τα υπόλοιπα, δεν σκέφτεσαι εύκολα πως τα «ντόρτια» είναι… βασιλικά. Είναι, όμως, ακριβώς αυτά τα υπόλοιπα που το διαμορφώνουν, το αιτιολογούν και δημιουργούν τη γενική εικόνα. Ποια είναι αυτή; Οι συσχετισμοί της νέας εποχής.
Είναι σίγουρο πλέον, ανεξαρτήτως της τελικής πορείας των νέων Κυπελλούχων Ισπανίας στο Champions League: η Μπαρτσελόνα επέστρεψε πλέον ως ισότιμη εν δυνάμει πρωταθλήτρια· μία πιθανότατη (και λόγω μομέντουμ) κατάκτηση της La Liga θα το επιβεβαιώσει, μια ενδεχόμενη απονομή στο Μόναχο θα το επισφραγίσει επιβλητικά, πέντε χρόνια μετά τον διασυρμό της στη Λισαβώνα, τότε στις αρχές της αναμέτρησής μας τον κορωνοϊό. Από εκείνο το «πιάσαμε πάτο» του Ζεράρδ Πικέ, έχουν αλλάξει πολλά. Ας δούμε τι έγινε χθες, όμως.
Βασιλική αντίσταση, «μπλαουγκράνα» κυριαρχία
Το ματς ήταν ροντέο εξ αρχής, με τι πολλές ευκαιρίες του να δημιουργούν ικανοποίηση, γιατί εκτός του θεάματος, σταδιακά διακρίνεις τους πρωταγωνιστές, που νομοτελειακά τέτοια παιχνίδια έχουν – από αυτούς καθορίζονται, για την ακρίβεια. Έλαχε το συγκεκριμένο να φέρει την υπογραφή ενός παίκτη χρήσιμου, με αξία αναμφισβήτητη, όχι όμως «φανταχτερού», ειδικά όταν μοιράζεται αποδυτήρια με αστέρες σαν τους τωρινούς συμπαίκτες του, δηλαδή μεγαλύτερου βεληνεκούς. Υπήρξε ο πρωταγωνιστής της μιας βραδιάς, πανηγυρίζοντας (δικαίως έξαλλα) το γκολ της ζωής του, μέχρι τώρα τουλάχιστον.
Όλα αυτά στο 116’. Πριν από τη στιγμή εκείνη η μπίλια, καθότι το ματς, λόγω της εξέλιξής του ήταν απρόβλεπτο – εξ ορισμού και, λόγω της φύσης του, άλλωστε, καθ’ ότι τελικός, ήταν – θα μπορούσε να είχε «βαφτεί», είτε με το ένα, είτε με το άλλο χρώμα. Η άμεση ανατροπή της Ρεάλ άλλαξε το παιχνίδι, χωρίς, ωστόσο, να αξιοποιηθεί το μομέντουμ. Εντός επτά λεπτών (70’ – 77’) Εμπαπέ με απευθείας φάουλ και Τσουαμενί με κεφαλιά από κόρνερ, προ(σ)καλούν την μεγάλη τους αντίπαλο να αντιδράσει, όχι απλώς να παίξει, αλλά να το κάνει για να κερδίσει.
Αυτό είναι και το κλειδί του ματς: η Μπαρτσελόνα ανταποκρίθηκε, γιατί έχει αποδείξει πολλάκις στη σεζόν πως μπορεί να το κάνει. Η επιθετική της γραμμή δημιουργεί και σκοράρει κατά βούληση κι η ποδοσφαιρική της ευλογία είναι ακριβώς ότι η επιθυμία εκφράζεται από πολλούς και ταυτόχρονα: οι εξαιρετικοί Φεράν και Όλμο συμπληρώνουν τον ηγετικό φέτος Ραφίνια και τον θαυματουργό μικρό Λαμίν, οι φαλτσαριστές «ξυραφιές» του οποίου είναι συστημένες και προϊδεάζουν τον κίνδυνο – το 2-2 στο 84’, σε σημείο που η Ρεάλ θα ήθελε να παραμείνει το 2-1, παρά να ψάξει το 3-1, είναι δημιουργία δική του. Απόντος φυσικά του σπουδαίου Λεβαντόφσκι.
Το παιχνίδι των εποχών
Όταν ο κόσμος υποκλεινόταν στο τίκι τάκα, ο Μουρίνιο έψαχνε μάταια αντίδοτο στη Μαδρίτη - δεν θα το παραδεχθεί ποτέ, εκείνο το επιβλητικό 5-0 του «Καμπ Νου» τον ανάγκασε να δοκιμάσει. Όταν η Ρεάλ ξεκίναγε την ευρωπαϊκή κυριαρχία της σύγχρονης εποχής της προ 11ετίας με τον Ζιντάν και τον Ιταλό - σ' ένα κύκλο που έκλεισε φέτος - στην Μπαρτσελόνα εθελοτυφλούσαν για το τέλος της δικής τους σπουδαίας γενιάς, με το Champions League του 2015 να είναι η τελευταία κορυφή. Ακολούθησε η συμπαντική θεομηνία με την Παρί δύο χρόνια μετά, προτού απότoμα η ιστορία της υποδείξει τη νέα θέση της με τους σκληρούς αποκλεισμούς της στην Ευρώπη με αφετηρία τη Ρώμη. Όλα αυτά και άλλα μη... αναφερόμενα, όσο χαζεύαμε την φοβερή ενσάρκωση της διπολικής τους κόντρας: Κριστίανο εναντίον Μέσι και το αντίστροφο.
Αυτό που καιρό τώρα βλέπουμε επιβεβαιώθηκε ξανά χθες, συνιστά, μάλιστα, ενίσχυση των συμπερασμάτων. Η Μπαρτσελόνα έχει κυριαρχήσει φέτος στα clasico, ένα ακόμη εκκρεμεί αυτό το εντός έδρας της 11ης Μαϊου, που πιθανότατα θα είναι και η φιέστα της, πριν το τελευταίο ματς στη Βαρκελώνη την προτελευταία αγωνιστική εναντίον της Βιγιαρεάλ. Χθες επέστρεψε δις σ’ έναν τελικό – ροντέο και με ήρωα τον Ζιλ Κουντέ πανηγύρισε το 32ο Κύπελλό της, σ’ ένα ματς άξιο της κληρονομιάς του. Άδικο δεν θα ήταν να πανηγύριζε στο τέλος η Ρεάλ, εφόσον το άξιζε, ωστόσο, η φετινή χρονιά τους αποτελεί τον οδηγό του μέλλοντός τους, όχι μόνο του άμεσου: η πανίσχυρη Βασίλισσα του Αντσελότι έκανε τον κύκλο της, η νέα Βασίλισσα της Καταλονίας γεννάται και είναι έργο Χάνσι Φλικ. Η κατάληξη του ματς συμβολική και για τους δύο. 
Η διαχείριση προσωπικοτήτων – αστέρων του Καρλέτο θα είναι χρήσιμη πάντοτε, φαίνεται όμως ότι φέτος αυτή δεν εφαρμόστηκε σε παίκτες που μπορούν να αποδεχθούν (ή να κατανοήσουν πλήρως) ρόλους, δηλαδή ώριμους. Πλην αυτού, η απώλεια του Κρόος, του Καρβαχάλ και του Νάτσο – ακόμη και του… Χοσέλου – αποδείχθηκαν καθοριστικές, το κενό των τριών πρώτων έμεινε μόνιμο. Όχι τυχαία, ο ερχομός του Εμπαπέ στη Μαδρίτη προηγείται της καλύτερης ευρωπαϊκής σεζόν της Παρί – είναι, χάρη στον Λουίς Ενρίκε, ωριμότερη από ποτέ. Η άφιξή του κατέστησε τους πάντες υπόλογους στη δέσμευση επιβεβαίωσης της ταμπέλας των νέων «galacticos», αφού η παρουσία του υποχρέωνε στην εξής συνδυαστική απαίτηση: στον καθιερωμένο ετήσιο πρωταθλητισμό με τον Κιλιάν πρωταγωνιστή. Δε συνέβη ποτέ. /cdn.vox-cdn.com/uploads/chorus_image/image/74050506/2212144515.0.jpg)
Σταδιακά την τελευταία πενταετία στη Βαρκελώνη μάζεψαν τα αγωνιστικά τους συντρίμμια και έφτασαν εδώ που είναι σήμερα. Σύλλογοι τέτοιας αποδεδειγμένης δυναμικής επιστρέφουν πάντοτε, μόλις φέτος υπάρχει η προοπτική να το πετύχουν επιβλητικά – η αναγέννηση απαιτεί χρόνο από όλους, χωρίς διακρίσεις. Είναι διαδικασία δομική και ως τέτοια απαιτεί εργαλεία. Κουμπαρσί, Μαρτίν, Γκάβι, Ντε Γιονγκ, ο εξαιρετικός Πέδρι και η γκολάρα του, και τα εξτρέμ φωτιά Λαμίν – Ραφίνια, από κοινού με τον τραυματία Λέβα φυσικά, συνθέτουν την Μπαρτσελόνα ενός παρόντος - αφετηρία για ένα μακροπρόθεσμο πετυχημένο μέλλον.
Εν προκειμένω, η αναδόμηση εκτός από χρόνο, ήθελε και τον Γερμανό της. Η ιστορία (τους) ανοίγει ήδη τον νέο κύκλο της, εντός του οποίου οι δύο τους θα δημιουργήσουν και θα δημιουργηθούν ξανά, εναλλασσόμενοι στον πρωταγωνιστικό ρόλο. Πλέον αυτός έχει νέο κάτοχο. Είχαμε την Μπάρτσα του Πεπ. Αυτή - στο κύκνειο άσμα της - του Λουίς Ενρίκε. Πλέον απολαμβάνουμε αυτή του Χάνσι Φλικ…
Νικόλας Κανελλόπουλος
