Το Πάσχα πέρασε, μαζί μ’ αυτό και η τελευταία διακοπή της περιόδου. Τα κεφάλια πλέον… μέσα και επισήμως: εφτά ακόμη αγωνιστικές έχει να μας προσφέρει το καλεντάρι, τέσσερις των δύο γκρουπ, αυτών του Conference League και του υποβιβασμού, και τρεις σ’ αυτό του πρώτου και καλύτερου της σεζόν. Με την σαφή συνθήκη πια από την περασμένη εβδομάδα, ότι πλέον δεν υπάρχουν διεκδικητές, αλλά ένας και μοναδικός πρωταθλητής. Ακόμη κι έτσι, ή και ακριβώς γι’ αυτό τον λόγο, αν θέλετε, οι τελευταίες στροφές έχουν τη σημασία τους. Κάθε τέλος συνιστά και μια αρχή, άλλωστε…
Η κοπή του νήματος, ξέρετε, δεν αποτελεί το σφύριγμα της λήξης των απαιτήσεων. Τα παιχνίδια συνεπάγονται και τη στοχοθεσία κι όσο τα πρώτα υπάρχουν, η δεύτερη θα… καμαρώνει, αναμένοντας την επιβεβαίωση ή τη ματαίωσή της. Ανθρώπινο να πέσουν οι ρυθμοί, οι απαιτήσεις όμως όχι· ανέκαθεν και παντού (ιδανικά τουλάχιστον έτσι πρέπει να είναι) η επιθυμία να ολοκληρωθεί αξιοπρεπώς η σεζόν είναι προϋπόθεση (και πειστήριο) σεβασμού προς τους φιλάθλους, αλλά και της ίδιας της ομάδας στους κόπους της. Ειδικά της πρωταθλήτριας, αν μπορούμε να κάνουμε μια αξιολογική διάκριση. Το κριτήριο της «αξιοπρέπειας» για όλους αφορά, συνδυαστικά με τη γενικευμένη αυτή επιθυμία, στην καλύτερη δυνατή κατάληξη,το συγκριτικό δηλαδή πλεονέκτημα εν όψει της νέας χρονιάς. Ο κυνισμός των «πρέπει» παραμένει. Ας δούμε για τον καθένα εκ των Big4 χωριστά τι ισχύει.
Ξανά στον αστερισμό των πρωταθλητών
Η βαθμολογική διαφορά στα play off δεν ανετράπη, επομένως ούτε και η άνεση του Ολυμπιακού ως προς το χρόνο ολοκλήρωσης της αποστολής του· τα… game point του ήταν πολλαπλά και η τρίτη ευκαιρία του αποδείχθηκε και φαρμακερή (η νίκη στο ντέρμπι επί της ΑΕΚ), μιας και, χάρη σ’ αυτήν εξασφάλισε το 48ο πρωτάθλημα, ύστερα από δύο χρόνια αποχής. Προθάλαμος της επιτυχίας, το τρίποντο στο «αιώνιο» ντέρμπι της πρώτης αγωνιστικής του μίνι πρωταθλήματος.
Γεγονός ο θρίαμβος της περασμένης Πέμπτης της Μπόντο στην Ιταλία. Η ιστορική πρόκριση στους «4» διά της ψυχοφθόρου διαδικασίας προήλθε από την ήττα της στην κανονική διάρκεια· αν και… γλυκύτατη για τους… διαβασμένους πρωτάρηδες Νορβηγούς αφήνει την ίδια γεύση στο Φάληρο, διότι είναι αυτή ακριβώς που ανοίγει διάπλατα τον δρόμο στον πρωταθλητή Ολυμπιακό για την επιστροφή του στο Champions League. Κατόρθωμα αναμφίβολα σημαντικό απ’ όλες τις απόψεις (αγωνιστικά, οικονομικά, εμπορικά – όλα αυτά συνεπάγονται κύρος), πόσο μάλλον πλέον τώρα με το νέο format δοκιμασμένο και «σφυρηλατημένο» από τις απαντήσεις που έδωσε στους αμφισβητίες του ως προς την ομαλότητα διεξαγωγής του και το αγωνιστικό θέαμα που μπορεί να προσφέρει. Συμπεριλαμβανομένων και των εκπλήξεων, βεβαίως. 
Δεν πρέπει να ξεχνάμε πως μόλις προ 11 μηνών, οι «ερυθρόλευκοι» υπήρξαν ανέλπιστα μία τέτοια και, σκεπτόμενοι (και συγκρίνοντας αναπόφευκτα έτσι) το ξεκίνημα και την εξέλιξη της περσινής χρονιάς, με την τωρινή ταυτότητά τους, θα έχει ενδιαφέρον να δούμε την ανταπόκρισή τους στη δοκιμασία τους στο κορυφαίο επίπεδο. Η ομάδα θα είναι – πρέπει να είναι – αλλαγμένη με τις προσθήκες του καλοκαιριού. Μέχρι τότε, τα ντέρμπι είναι… τέσσερα, καθώς στα τρία τελευταία των Play offs προστίθεται ο τελικός Κυπέλλου με τον ΟΦΗ στο ΟΑΚΑ σε μια ιστορική βραδιά για το σύλλογο. Το απέδειξαν οι αντιδράσεις στην νίκη – πρόκριση επί του Αστέρα και πριν από αυτές η… πανστρατία κόσμου που στήριξε πριν το παιχνίδι – την ίδια κινητοποίηση (δεν αναφερόμαστε τόσο στους αριθμούς, αλλά στην αναγνώριση μιας δυνητικής επιτυχίας) είχαν και οι Αρκάδες που ταξίδεψαν στο Ηράκλειο. Ο τίτλος ήταν ο στόχος. Τώρα είναι το νταμπλ (πρώτο μετά το 2020) και ο πρώτος αποτελεί δέσμευση της ομάδας προς τον κόσμο. Στο ενδιάμεσο ο πήχης του απόλυτου είναι η ανταμοιβή της στήριξής του.
Με... πρώτη για τη δεύτερη θέση, με το βλέμμα στο (ευρωπαϊκό) μέλλον
Η δεύτερη θέση φαίνεται πως αποτελεί, καθότι προνομιούχος ξεχωριστό κεφάλαιο. Τρεις διεκδικητές έχει αυτή η κούρσα με μία και μοναδική, κοινή ταχύτητα – τουλάχιστον βαθμολογικά. Η διαφορά, όμως, υπάρχει, θα παρουσιαστεί ξανά και θα αποδειχθεί αλλού: στην ψυχολογική προετοιμασία και ετοιμότητα, επομένως, διαχείρισης των όποιων συνθηκών θα προκύψουν, ιδίως απρόσμενων και εκτός προγράμματος. Το ενδιαφέρον; Τα δείγματα όλων τόσους μήνες σαφή, στο βαθμό τουλάχιστον που διαμορφώνουν μια εικόνα ανάλυσης διαχείρισης, ωστόσο, δεν μπορείς με σιγουριά να προβλέψεις τη συνέχειά της. Έκαστος έχει το ενδιαφέρον του, που γίνεται πιο… ενδιαφέρον ακόμη, λόγω των μεταξύ τους αγώνων. 
Το πλεονέκτημα πλέον είναι «πράσινο», χάρη στην τελευταία καθαρή νίκη του Ρούι Βιτόρια επί του Ραζβάν Λουτσέσκου, σημασίας μέγιστης, αφού ο περσινός και με τη βούλα πια πρωταθλητής ερχόταν με φόρα μετά το απόλυτο επί ΑΕΚ και Ολυμπιακού – η ανατροπή επί της «Ένωσης» και ο τρόπος με τον οποίο αυτή επήλθε, έκανε την ομάδα να πιστέψει πως μπορεί την κατάλληλη στιγμή. Όχι όμως τόσο κατάλληλη χρονικά για να υπερασπιστεί τα σκήπτρα της. Δεδομένο πως επέστρεψε και με δύο ντέρμπι στην Τούμπα μπορεί να προσπεράσει τους άλλους δύο. Καθοριστική η επερχόμενη «ρεβάνς» με τον Παναθηναϊκό, ο οποίος, αν κάνει «διπλό» στη Θεσσαλονίκη (27/04, 21:00), είναι το απόλυτο φαβορί και αυτό που σχεδόν θα υποδείξει τον δεύτερο θα είναι το αθηναϊκό ντέρμπι (04/05, 20:00).
Η ΑΕΚ έχασε ξανά από τον Ολυμπιακό, μετά τη νίκη ελπίδας και τιμής στον επαναληπτικό ημιτελικό του Κυπέλλου, και τον υποδέχεται ξανά για το πέμπτο κατά σειρά συναπάντημα των δύο εκτός ακριβώς 60 ημερών. Χρονιά αστάθειας και εντάσεων η φετινή στη Νέα Φιλαδέλφεια, οι κραδασμοί κλόνισαν και απορροφήθηκαν εν μέσω των συνεπειών της αγωνιστικής και ψυχολογικής ζημίας που (επανειλημμένα) προκάλεσαν: από τη Νόα, μέχρι την παρ’ ολίγο φυγή του Ματίας Αλμείδα και από τα άσχημα αποτελέσματα του πρώτου γύρου (πχ Σέρρες, Παναιτωλικός) κατά την προσπάθεια εύρεσης ταυτότητας, έως και το συνολικό 7-0 στα κολλητά τους παιχνίδια που στιγμάτισε, αν μη τι άλλο, τη χρονιά της, η «Ένωση» αναμετράται μονίμως και με τον εαυτό της. Έφτασε η στιγμή που τον χρειάζεται περισσότερο από ποτέ…
Νικόλας Κανελλόπουλος
