Φέτος τα δύο «καμάρια» του Μάντσεστερ είχαν μια δύσκολη, πραγματικά κακή χρονιά, κι αν οι απερχόμενοι πρωταθλητές Αγγλίας, καθ’ ότι… πρωτάρηδες, «χάθηκαν» στην ερμηνεία, εξ αιτίας της άγνοιας διαχείρισης της πρωτοφανούς κρίσης τους, οι συντοπίτες τους κάθε άλλο παρά παραξενεμένοι – δυστυχώς – πρέπει να νιώθουν. Φαίνεται πως αξιοποιούν την ευκαιρία που δημιούργησαν στην Ευρώπη, που τους δίνει κίνητρο για να ολοκληρώσουν θετικά – ή με επιτυχία ακόμη – τη σεζόν.
Το σίριαλ των διπλών αγώνων με τη Λυών, λόγω, αφενός της προσωπικής κόντρας του Αντρέ Ονάνα με τον Νεμάνια Μάτιτς, αφετέρου των εξωαγωνιστικών εκτάσεων της σκληρής κριτικής προς τον Νιγηριανό κίπερ, δημιουργεί συγκεκριμένες κι επιπλέον απαιτήσεις στον Ρούμπεν Αμορίμ και στους παίκτες του. Ουγκάρτε και Νταλότ σε κρίσιμα σημεία του ημιχρόνου, στην αρχή και στην εκπνοή του αντίστοιχα (10’ και 45+1’ αμφότεροι με σουτ), υπέδειξαν τη Γιουνάιτεντ ως το απόλυτο φαβορί, βάζοντας απότομα τέλος στις όποιες ελπίδες των Γάλλων.
Τα πάντα αλλάζουν στο δεύτερο μέρος και ο εφιάλτης, όχι μιας γκέλας αυτή τη φορά, αλλά ενός πικρού αποκλεισμού, και μάλιστα με την εξέλιξη αυτή, είναι υπαρκτός. Οι Γκαρνάτσο (50') και Τολισό (54') σταματώνται από τους τερματοφύλακες και στο 71' ο Λακαζέτ μειώνει το σκορ και φέρνει τη συνολικά διαφορά των δύο ματς στη χαμηλότερη τιμή της (4-3), μέχρι να επέλθει η απόλυτη ισορροπία με το εκπληκτικό γκολ του Ταλιαφίκο επτά λεπτά μετά.
Στην παράταση που ακολούθησε, θα βλέπαμε πέντε γκολ σε διάστημα 16 λεπτών, τρία σε επτά και δύο σε... δύο! Στο 105' ο Τσέρκι κάνει το 3-2 με δυνατό σουτ και το 4-2, μόλις πέντε λεπτά μετά, του Λακαζέτ, να βάζει πικρό τέλος στα όνειρα των γηπεδούχων και να τους προετοιμάζει να σηκώσουν ένα ακόμη βαρύ φορτίο... Η φάση - «κλειδί», πάλι τάχυστα, στο 114' ο Μπρούνο Φερνάντες μειώνει σε 4-3 και βάζει ξανά και απρόσμενα τους «κόκκινους διαβόλους» στο παιχνίδι - το δοξασμένο τους προσωνύμιο επιβεβαιώθηκε αναπάντεχα εντός δύο λεπτών - λυτρωτικά γι' αυτούς, καταδικαστικά για τους φιλοξενούμενους. Όπως το ιστορικό 1999 και την περιβόητη ρήση του πιο αγαπημένου Σκωτσέζου τους.
Μέινο στο 120' και με κεφαλιά ο Μαγκουάιρ στο... 121' (!) έφεραν τα πάνω - κάτω και θύμισαν από το πουθενά κυριολεκτικά την παλιά κραταιά δόξα του Νησιού. Έχουν - επιτέλους - έναν οδηγό πίστης και ελπίδας, έως το τέλος της σεζόν, για να διεκδικήσουν τρόπαιο, όχι να κυνηγήσουν κάποια θέση απλά. Το καλύτερο, πως το δημιούργησαν οι ίδιοι για τους εαυτούς τους.
Νικόλας Κανελλόπουλος
