Άνοιξη, αρχές Απριλίου. Ήδη από τον Μάρτη το αντιλαμβάνεσαι, επειδή το περιμένεις περισσότερο, παρά γιατί ισχύει, βάσει θερμοκρασιών. Μάρτης – γδάρτης λέει θυμόσοφα, άλλωστε, ο λαός. Η σεζόν, ως είθισται, ετησίως στο ανάλογο σημείο βρίσκεται στην καμπή της, στην τελική ευθεία της. Στο βάθος της… τελικός Champions League! Η μεγαλύτερη και πιο αγαπημένη ποδοσφαιρική γιορτή – διασυλλογική, πιστεύουμε ότι το Μουντιάλ «συμπαρασύρει» τα πάντα - βρίσκεται κι αυτή καθ’ οδόν· αισίως οι δέκτες μας «φιλοξενούν» τα προημιτελικά.
Στο «Καμπ Νου» η Μπαρτσελόνα υποδέχεται τη Ρόμα για το volume 1 της μονομαχίας τους και το 4-1 της λήξης δεν προξενεί καμία απολύτως έκπληξη στην ποδοσφαιρική Ευρώπη· το αντίθετο, πρόκειται για μια επιβλητική, εντός προγράμματος, νίκη. Με το σκορ στο 3-0 ήδη από το 59’ (πλασέ Ζεράρ Πικέ προ κενής εστίας) και με δύο αυτογκόλ στην πλάτη (Ντε Ρόσι και Μανωλάς σε 38’ και 55’, αντίστοιχα) με το γνωστό κυριαρχικό παιχνίδι της, η γηπεδούχος είναι το αφεντικό και ο Λουίς Σουάρες με σουτ συρτό από το ύψος της μικρής περιοχής, εκμεταλλευόμενος λανθασμένο διώξιμο, διαμορφώνει το τελικό 4-1 στο 87’, που θέτει τον Ερνέστο Βαλβέρδε με το 1,5 πόδι στα ημιτελικά του θεσμού.
Μόλις 13 μήνες πίσω, το στάδιο – στολίδι της Καταλονίας μετατρέπεται στο σανίδι ενός εκ των κορυφαίων κατορθωμάτων της ομάδας και χαράσσεται στα κιτάπια της Ιστορίας. Τι ειρωνεία όμως… Είναι από τις πιο παράξενες σκηνοθεσίες της ποδοσφαιρικής μοίρας ότι η Μπαρτσελόνα έζησε το σενάριο από την ανάποδη. Κυριολεκτικά σε μια στροφή 360ο των γεγονότων, από θριαμβεύτρια που δικαιωματικά μετατρέπεται σε κέντρο του κόσμου, παρακολουθεί αποσβολωμένη με το βλέμμα στο κενό την ιστορία να της γυρνά την πλάτη· από τον Όλυμπο και το μεθυστικό ζενίθ της απόλυτης ευτυχίας που της χαρίζει η όποια ανώτερη δύναμη του κόσμου μας, στα Τάρταρα και στην άβυσσο του ναδίρ ενός δράματος στο οποίο πρωταγωνιστεί ακούσια αλλά υποχρεωτικά, ανεξήγητα, μα αιτιολογημένα την ίδια στιγμή. 
Ήταν η αρχή του ευρωπαϊκού της τέλους: η εκκωφαντική πτώση ξεκίνησε στη Ρώμη, συνέχισε στο Λίβερπουλ το ταξίδι της στην άβυσσο της εσωστρέφειας και στην παθογένεια της ηττοπάθειας, για να ολοκληρωθεί στη Λισαβώνα με τον απόλυτο διασυρμό να την «σμπαραλιάζει» στον πάτο του βαρελιού της. Στην «αιώνια πόλη» έζησε την αφετηρία του δράματος. Φαινόταν εξ αρχής, ως συνήθως όμως, δεν το πιστεύεις πως θα σου συμβεί. Όχι στη Βαρκελώνη – είπαμε, εκεί όλα πήγαν καλά, όχι τα θεμέλια μόνο, αλλά το οίκημα της πρόκρισης είχε χτιστεί κι απέμενε, θαρρείς, ο σπιτονοικοκύρης να της παραδώσει το κλειδί των ημιτελικών και να αποχωρήσει ησύχως, αφήνοντάς τη στο ριζικό της. Εντούτοις, στη Ρώμη έγινε το κακό. Εμφανίστηκε ως… ξενοδόχος – σ’ αυτόν που κανείς δεν υπολογίζει ποτέ – και γκρέμισε συθέμελα το οικοδόμημα. Το προπύργιο της πρόκρισης χτίστηκε σε άμμο.
Η στιγμή ήρθε στο 80'. Έκρηξη χαράς από τη μία, απόγνωση από την άλλη. Ατμόσφαιρα μαγευτική στην διπολικότητά της, χαοτική, με τους αλαλαγμούς χαράς της μίας πλευράς «φόντο» στην εκκωφαντική σιωπή της άλλης. Η ιστορία γράφεται κι όταν αυτό συμβεί το μελάνι της δεν ξεθωριάζει ποτέ. Όπως εκείνο το κόρνερ του Τζενγκίς Ουντέρ, που δεν καθιερώθηκε ποτέ ως το μεγάλο ταλέντο στην Ευρώπη και τώρα βρίσκεται στις ΗΠΑ και στο MLS για τους Λος Άντζελες Γκάλαξι. Όπως φυσικά η... αιτία γραφής του σημερινού μας αφιερώματος, η κεφαλιά του Κώστα Μανωλά, σ' ένα αναμφίβολα εκ των κορυφαίων γκολ, στιγμών, πανηγυρισμών, αγώνων της πλούσιας καριέρας του - πλέον στη δύση της κι αυτή. Όπως η κατάρρευση του Νέλσον Σεμέδο, που γονατίζει απεγνωσμένος, προβλέποντας το μοιραίο, γνωρίζοντας ακριβώς πως πια δεν μπορεί να το αποτρέψει. Κανείς δεν μπορούσε.
Ακριβώς γιατί κάποιοι την άλλαξαν, γιατί πίστευσαν πως μπορούν. Το πέτυχαν με την υπογραφή του «θεού» τους. Η πραγματικότητα της Βαρκελώνης εξαφανίστηκε και στη θέση της αυτή της Ρώμης γεννιόταν στα μάτια τους μπροστά. Απλώς υπήρχε. Και θα υπάρχει. Όπως ακριβώς και εκείνη η ανοιξιάτικη νύχτα, κάθε χρόνο σαν σήμερα. Πριν από 2.557 μέρες. «Αιώνια», όπως ακριβώς και η πόλη στην οποία ανήκει και «κοσμεί» το θυμικό της...
Νικόλας Κανελλόπουλος
