Δεν σας κουράζουμε με αριθμούς και αναλύσεις, κάναμε το καθήκον μας και τα γράψαμε στην ώρα τους, άλλωστε. Αποφεύγουμε τα πολλά λόγια, η ερμηνεία της πηγής στην οποία όλη τη χρονιά ανατρέχουμε, δεν αφήνει, περιθώρια για την ύπαρξή τους. «Όλοι σας και μόνος μου» και best of the rest. Τάδε έφη βαθμολογικός πίνακας. Αυτή ήταν η θεματολογική λεζάντα με τη λήξη της κανονικής περιόδου. Κυνισμός πρωταθλητισμού και… αλληλοεξουδετέρωση για την ανάδειξη του επόμενου αμέσως καλύτερου, αλλά πάντοτε δεύτερου. Οι δύο διαφορετικές ταχύτητες του μίνι πρωταθλήματος, αυτομάτως, δημιούργησαν ισάριθμες κούρσες και εξ αρχής γνωρίζαμε πως αυτή θα είναι η αφετηρία κάθε ανάλυσης, ημερήσιας ή εβδομαδιαίας. Το νέο format, βλέπετε, το σύστημα διεξαγωγής, επέφερε νέους χρονικούς όρους, οπότε το όνειρο τίτλου έγινε πραγματικά άπιαστο. Τα επιμύθια επιβεβαιώνονται, μαζί και οι συσχετισμοί τους.
Είναι ενδιαφέρουσες οι δύο αυτές ορμώμενες από τη βαθμολογία αξιολογήσεις, λόγω της αντιφατικής τους ομοιότητας. Τα γεγονότα τους, όσα γίνονται στο χορτάρι δηλαδή, αλλάζουν διαρκώς, παραμένοντας ταυτόχρονα απαράλλαχτες ως προς τις δύο αρχικές τους συνθήκες, τους αφορισμούς τους. Συνδέονται αγωνιστικά, λόγω των διασταυρώσεων, μέχρι να καταλήξουν η κάθε μία στη δική της ξεχωριστή πορεία. Ας τα πάρουμε με τη σειρά, ανηφορίζοντας στη συμπρωτεύουσα.
Ο νόμος του πρωταθλητή.
Τα έξι ντέρμπι δίχως νίκη σε κάνουν να αναρωτιέσαι, νοσταλγώντας, το απόλυτο περσινό «4x4» της τελικής ευθείας, δίχως φρένα, με προορισμό τον τίτλο. Η ανέλπιστη ανατροπή στη Νέα Φιλαδέλφεια ήταν ο διακόπτης του αναστήματος που ορθώνεται πια στην Τούμπα, η σπίθα της φλόγας της καρδιάς του πρωταθλητή. Αρκεί λίγο για να λαμπαδιάσει, όσο και να τρεμοσβήνει. Ο ΠΑΟΚ έκανε το καθήκον του, διαφύλαξε το γόητρο του, στερώντας από το αντίπαλο δέος να μπει στο αεροπλάνο ως πρωταθλητής μέσα στη Θεσσαλονίκη και τον στέλνει σπίτι του να το πετύχει. Παραδίδει ηρωϊκά τα σκήπτρα, ως οφείλει στον εαυτό του και στον κόσμο του, και διεκδικεί πια την αποστολή που του αναλογεί.
Η Τούμπα πανηγύρισε για πρώτη φορά φέτος σε ντέρμπι και οι Θεσσαλονικείς δεύτερη και μάλιστα συνεχόμενη. Τα οφέλη πολλαπλά: πρώτον, έστειλαν μήνυμα στους δύο ανταγωνιστές (τους) στην πρωτεύουσα πως δεν θα πέσουν αμαχητί και κατά βάση ότι αξίζουν να βρίσκονται σε απόσταση βολής για τη δεύτερη θέση, μόλις στο -1 με 52 βαθμούς και με τέσσερις αγωνιστικές να απομένουν. Το γόητρο του ντέρμπι συνδυαστικά με την περηφάνια του πρωταθλητή «βάφτηκε» ασπρόμαυρο και το καλύτερο… πινέλο στο ματς το είχε ο Γιάννης Κωνταντέλιας, ο οποίος συνεχίζει σε ρυθμούς Γλασκώβης, με εμφάνιση που αποδεικνύει πως εκτός από αρτίστας απ’ τα γεννοφάσκια του εξελίσσεται σε εκκολαπτόμενο ηγέτη· σύνθημα ανατροπής κόντρα στην ΑΕΚ, σύνθημα μόνο νίκης απόψε με τον Ολυμπιακό. 
Ο ίδιος διακόπτης αναζητείται στον Πειραιά. Μετά από 11 μήνες, χάνει ξανά στην Θεσσαλονίκη και μαζί με το πεντάμηνο αήττητο, σταματά το φετινό σερί με τα ντέρμπι – η επιτυχία του (και) σ’ αυτά τον διατηρεί... αδειάσειστο στην πρωτιά του με τη δυνατότητα να έχει πολλαπλά game point. Η βαθμολογική απόσταση στο πρωτάθλημα, ο τρόπος που αυτή προήλθε (με το μομέντουμ που δημιουργήθηκε επί της ΑΕΚ) και η κυριαρχική εμφάνιση του πρώτου ημιτελικού Κυπέλλου, έπεισε τους «ερυθρόλευκους» πως, όχι μόνο τρέχουν μόνοι, αλλά και πως δεν τους φτάνει επί της ουσίας κανείς. Αυτή η απουσία συνεπειών, επέφερε χαλάρωση, είναι ανθρώπινο σαφώς, όμως, όσο ακριβώς είναι λογική η ύπαρξή της, άλλο τόσο αναγκαία είναι η διαχείριση και η απαλλαγή από αυτήν. Απαραίτητη η επιστροφή στην κορυφή ως μήνυμα ισχύος προς όλους με εικόνα ανλάλογη και αρμόζουσα σ' έναν (αναπόφευκτα) επικείμενο πρωταθλητή.
Ο άγραφος νόμος της χαμένης ευκαιρίας.
Στην Αθήνα οι προσδοκίες εκατέρωθεν ήταν μεγάλες και συνεχίζουν να είναι. Μία θέση για τρεις, αναγκαία ένας αποδέκτης. Ο κυνισμός ξανά, όχι του πρωταθλητή εδώ, μα της ανάληψης ευθύνης για την κατάκτηση του... τελευταίου οχειρού της χρονιάς αυτής, που θα είναι το προπύργιο, η αφετηρία της επόμενης. Αυτό διαμορφώνει τη συνθήκη του δεύτερου group, εντός του ενός αυτού των πρωταθλητών. Η ΑΕΚ έδειξε πως επιστρέφει, δηλαδή πως πιστεύει πια στον εαυτό της· ήταν άστοχη, όμως, και τον αδίκησε ξανά. Τα αποτελέσματα η μοναδική λύση, πόσο μάλλον τώρα που κινδυνεύει να χάσει τη δεύτερη θέση, όπως πέρυσι το πρωτάθλημα: μόνη της. Αυτή είναι η πραγματική της πρόκληση, η ωρίμανσή της μέσα από τις δυσκολίες και τους κινδύνους των αναμετρήσεών της, δεδομένου πως χρόνος δεν υπάρχει για απώλειες – η κατάληψη της δεύτερης θέσης υποχρεωτικά περνά από αυτό το δρόμο. 
Πλην του ρεαλισμού του καθήκοντος, χθεσινό της μάθημα ο κυνισμός του ίδιου του ποδοσφαίρου. Αυτός που είχε με την αποτελεσματικότητά του ο γηπεδούχος Παναθηναϊκός και το βαθμολογικό όφελος, που χάρη σ’ αυτόν απέκτησε, συμπεριλαμβανομένου του ψυχολογικού πλεονεκτήματος που συνεπάγεται η νίκη αυτή μελλοντικά - πλέον είναι ο οδηγός της κούρσας. Η κατάκτηση του τριπόντου, χάρη στις αλλαγές του, είναι το επιπλέον μάθημα αξιοποίησης υλικού και φυσικά αποτελεσματικότητας· η σωρεία των «κιτρινόμαυρων» ευκαιριών ήταν, είτε άστοχη, είτε εύστοχη στον… Ντραγκόφσκι. Ο Βίντα κυριάρχησε στον αέρα (στο 28’, στο 32’ και στο 45’ οι ευκαιρίες του), ο Τζούρισιτς μπήκε στο 66’ και άλλαξε τη ροή του ματς, ισορροπώντας το παιχνίδι αρχικά, και σκοράροντας στη συνέχεια δέκα λεπτά προ του τέλους με πολύ όμορφο τελείωμα και αργότερα τον μιμήθηκε ο Γερεμέγεφ για να αλλάξει παράδοση τριετίας και να μας.. διαψεύσει. Τι να σκέφτηκε, άραγε, ο Αλμείδα, βλέποντας το πλασέ του Σέρβου και σκεπτόμενος (;) την ευκαιρία του Πιερό ένα λεπτό μετά την είσοδο του.
Αμφότεροι πλέον δίνουν καθοριστικές μάχες. Το «τριφύλλι» παραμένει σπίτι και φιλοξενεί τον αναγεννημένο μέσα σε δύο εβδομάδες ΠΑΟΚ, που το απόγευμα της αναμέτρησης εκείνης (13/04, 19:00) θα είναι ακόμη πρωταθλητής. Το ίδιο βράδυ πιθανόν να παραδώσει στέμμα και… πνεύμα, αφού δύο ώρες αργότερα (13/04, 21:00) η ΑΕΚ θα βρίσκεται παρατεταγμένη για τη σέντρα του Φαλήρου, γνωρίζοντας πως το μυαλό όλων στον Ολυμπιακό σε χορτάρι, πάγκο, κερκίδα και... σπίτια θα είναι η φιέστα και μόνο. Το ότι εξαρτάται από αυτόν είναι το δεδομένο. Το «κλειδί» θα είναι – και για τους δύο ίσως – η ανταπόκριση της «Ένωσης» στην ανάμνηση του εφιάλτη της, η εσωτερική μάχη της δηλαδή με τον εαυτό της. Αυτό θα είναι το αξιολογικό της κριτήριο, η πυξίδα της για τη συνέχεια (και για του χρόνου). Αυτή ακριβώς η πρόκληση απαιτεί τον μεγαλύτερο κυνισμό απ’ όλες…
Νικόλας Κανελλόπουλος
