Πολυαναμενόμενα τα play off όλο αυτό το διάστημα, η πρώτη αγωνιστική μαζί τους. Η προσμονή αιτιολογημένη – τελική ευθεία γαρ – οι συσχετισμοί γνωστοί και ο καθένας εκ των τεσσάρων θα επιχειρούσε να τα επιβεβαιώσει ή να τα ανατρέψει, ανάλογα με τη σκοπιά του. Αυτή η διάκριση ίσως είναι που δημιουργεί το μίνι πρωτάθλημα των δύο ταχυτήτων, όπως χαρακτηριστικά σας γράψαμε προχθές. Το σφύριγμα της λήξης στην πρώτη σέντρα του, την εδραιώνει ως το τέλος. Ας δούμε γιατί.
«Πρωτάθλημα ξανά στον Πειραιά»
Βασικός λόγος, βαθμολογικά αποδεδειγμένος και κατά βάση μοναδικός, η νίκη του Ολυμπιακού. Για πρώτη φορά φέτος κερδίζει τον Παναθηναϊκό στο πρωτάθλημα με την καλύτερή του εμφάνιση σε «clasico» και μετρά αντίστροφα, ώστε να βρεθεί ανά χείρας με το τρόπαιο. Από τα πέντε προηγηθέντα ήταν το μοναδικό με τόσα γκολ, επομένως και το καλύτερο, με την ειδοποιό διαφορά ότι αμφότεροι δεν υπήρξαν για πολλή ώρα «προσεκτικοί» γιατί δεν… μπόρεσαν. Δεν τους άφησαν οι συνθήκες. Αυτές που επέβαλλε με το ζόρι ο Γιάρεμτσουκ σαν άλλος… Μπενζεμά στη σκέψη των «πράσινων» σε χορτάρι και πάγκο, στο μυαλό του Ρούι Βιτόρια και στην ψυχολογία του Ντραγκόφσκι… Κάριους – ο Πολωνός υποτίμησε τον Ουκρανό, «κρέμασε» τον ίδιο και «χαντάκωσε» την ομάδα του.
Με τέτοιες εμφανίσεις μένει και του χρόνου ο αναγεννημένος Ουκρανός, η σεζόν του οποίου… ξεκίνησε Γενάρη μήνα μ’ εκείνη την «ποδιά» ισοφάρισης στον Ίνγκασον για το Κύπελλο. ΑΕΚ, Μπόντο και «τριφύλλι» δέχθηκαν από δύο γκολ έκαστος εντός 33 μερών, συνολικά έξι, όταν τους πέντε προηγούμενους μήνες είχε μόλις ένα με την Καλλιθέα (πάλι εντός) κι αυτό τον… Αύγουστο! Ήταν το λεπτό – για την ακρίβεια τα 47 δευτερόλεπτα – ο τρόπος, μα και η φάση καθαυτή: ο ένας έχει την ευθύνη του λάθους, ο άλλος αυτή του καθήκοντος, της εκτέλεσής του (πίεση ψηλά απευθείας) και τα εύσημα που την ακολουθούν. Η φάση ή σε πεισμώνει ή σε διαλύει και ο Πολωνός καλός δεν ήταν και δέσμευσε την ομάδα. Με τέτοιο ξεκίνημα, σε ντέρμπι και μάλιστα «αιωνίων» που κρίνει τίτλο, καλείσαι να «τελειώσεις» τα πάντα· συνέβη εν μέρει: στο 16’ όλοι πανηγύρισαν με τον Τσικίνιο και οι βάσεις ήδη είχαν θεμελιωθεί, αν και το ματς είχε δρόμο ακόμη.
Ουσιαστικά δεν κινδύνεψε ποτέ ο Τζολάκης, παρά τα δύο γκολ που δέχθηκε, υπήρξε και τυχερός στην (κατά τα άλλα πολύ καλή) επέμβασή του σε σουτ του Σφιντέρσκι – Μλαντένοβιτς και Ιωαννίδης μείωσαν δις, αλλά η ομάδα τους ήταν πιο πίσω απ’ το ένα γκολ του σκορ· υστερούσε δημιουργικά και το γκολ του Κωστούλα (που μπήκε αντί του Ουκρανού) απέδειξε πως η άμυνα του ήταν κακή. Η διαφορά των 10 βαθμών εξ αρχής προϊδέαζε για το… κακό τους υπόλοιπους τρεις, χρονική άνεση είχε μόνο ο πρώτος, πάντα με κριτήριο το πρωτάθλημα. Επιβεβαιώθηκε το σενάριο και η ώθηση του κόσμου αξίζει μια ανταμοιβή… δύο τροπαίων, μετά από ισάριθμα χρόνια απουσίας.
«Τι είχες Ματίας, τι είχα… Ραζβάν»
Στην «OPAP Arena» περισσότερο απρόσμενη από την ήττα της ΑΕΚ υπήρξε ο τρόπος με τον οποίο προήλθε αυτή. Επώδυνα, με θυμό και λύπη ταυτόχρονα, η «Ένωση» καλείται να διαχειριστεί δεύτερο κάζο, το οποίο ψυχολογικά τη δεσμεύει, καθιστώντας τη αγωνιστικά υπόλογη στο κοινό της. Φυσικά και στον ίδιο της τον εαυτό – ενδιαφέρον θα έχει να δούμε πού θα ανταποκριθεί πρώτα και πώς.
Το προβάδισμά της ισχυρό και σε πολύ καλό χρονικό σημείο – στην μετά το γκολ του Λαμέλα κανείς δεν πιστεύει, βλέποντας τον ΠΑΟΚ στη σέντρα, πως το παιχνίδι χάνεται. Όχι γιατί τον υποτιμά, μα επειδή αξιολογεί – και σωστά – πως η ομάδα, αν και πληγωμένη, μπορεί να διαχειριστεί τη συνθήκη, η οποία, μάλιστα, είναι καθ’ όλα ευνοϊκή. Η κερκίδα πλανήθηκε οικτρά: ο ηγετικός Κωνσταντέλιας αφύπνισε στο 57’, ο εξτρέμ κλάσης της μιας game changing ενέργειας Ζίβκοβιτς επιβεβαίωσε την επιστροφή στο 68’ και ο αρχηγός Πέλκας γίνεται… Τσικίνιο στην αντικριστή εστία στο 85’, αφήνοντας άφωνους άπαντες τους γηπεδούχους σε χορτάρι, πάγκο και κερκίδα με την απορία και την ψυχρολουσία.
Ενορχηστρωτής ο Γιάννης Μιχαηλίδης με τις δύο εξαιρετικές ασίστ, αμφότερες πίσω από τη σέντρα, αγγελιαφόρος ανατροπής ο 22χρονος Έλληνας εξτρέμ, με το μισό γκολ να του ανήκει: η προσπέραση είναι εξαιρετική και η ταχύτητα της κίνησης πριν και κατά το πλασέ κάνουν το γκολ δυσκολότερο απ’ ότι το κάνει να φαίνεται. Μοιραίος, ή έστω με σημαντική ευθύνη κάλλιστα, ο Μπρινιόλι που σ’ αυτό το πρώτο γκολ διστάζει να βγει και στο δεύτερο είναι λανθασμένα τοποθετημένος.
Κάπως έτσι, από το πουθενά, αλλά και… φυσιολογικά, αναρωτιέσαι τι πληρώνει η ΑΕΚ και καλείται να ολοκληρώσει τη χρονιά της σε εσωστρέφεια και αγωνιστική κατάρρευση πρωτοφανή, καταστρέφοντας σ’ ένα μήνα μέσα όλη της τη χρονιά, τη χειρότερη του Ματίας – από το 6-0 δεν επέστρεψαν ποτέ, η σύγχυση και η πίκρα που προκλήθηκαν το αποδεικνύουν. Η ιστορία κυνικά τους αποδεικνύει πως υποχρεούνται να συνεχίσουν, ξεπερνώντας τον φόβο τους, επομένως και τον εαυτό τους. Δεν πείθουν κανέναν πως μπορούν…
Νικόλας Κανελλόπουλος
