Αύγουστος 2008, ημέρα Παρασκευή. Του Ευαγγελισμού. Η «Αλιάντς Αρένα» χειροκροτεί τον μεγάλο τότε σκόρερ της – συμπατριώτη στο αίμα (αλλά στη Γερμανία γαλουχημένο ποδοσφαιρικά) και πρόδρομου ενός εκ των κορυφαίων «9ριών» της ιστορίας της, του Ρόμπερτ Λεβαντόφσκι – τον Μίροσλαβ Κλόζε, που αντικαθίσταται, χωρίς να έχει σκοράρει εναντίον του Αμβούργου σ’ εκείνο το καλοκαιρινό «guten tag» (σ.σ «καλησπέρα») της πρεμιέρας της Bundesliga για τη σεζόν 2008 – 2009.
Στη θέση του για το επόμενο δεκάλεπτο, μέχρι το 2-2 να καταγραφεί επισήμως μετά το σφύριγμα της λήξης, ένας ψιλόλιγνος 18άρης, άχαρος ίσως στο μάτι. Στο «10» η φυσική του θέση, εδώ και χρόνια όμως εξέλιξε το παιχνίδι του και παίζει παντού πίσω από τη φανέλα με το «9». Για πολλούς και με τη μπάλα στα πόδια υπήρξε άχαρος, παράτερος. Ποτέ δεν εντυπωσίασε με την τεχνική του, τη φαντασία του, δεν είχε από τη φύση του αυτό το «κάτι» στο παιχνίδι που θα αναγκάσει να σηκωθείς από το κάθισμα του γηπέδου ή τον καναπέ στο σαλόνι για να χειροκροτήσεις. Να ξαφνιαστείς. Προκαλούσε με το πέρας των ετών με τον τρόπο του τον ενθουσιασμό.
Μηχανή των γκολ δεν το λες. Τον λες… σκέτο «μηχανή». Πάντα ήξερες τι να περιμένεις – όχι όμως το… απρόσμενο. Ένα σπάνιο κράμα πάθους και ευφυίας, που ξεπερνούσε το καλούπι των παικτών που μόνο τρέχουν, ξεχωρίζουν, αλλά έχουν ταβάνι. Σαφώς και «ξέρει μπάλα» ο Τόμας Μίλερ, δεν θέλουμε να αδικηθεί με τις διατυπώσεις μας. Κάθε άλλο, αναδεικνύουμε πως υπήρξε star, ανάμεσα στους εκατοντάδες με τους οποίους συνυπήρξε, χωρίς ταυτόχρονα να είναι. Ή, μάλλον, ήταν με τον τρόπο του.
Game changer ατομικής ενέργειας δεν υπήρξε ποτέ, ξεσήκωνε αλλιώς την εξέδρα. Με το να την κάνει να εκτιμά το all around παιχνίδι του και να αναγνωρίζει τη συνεισφορά του, ειδικά σε μια από τις κορυφαίες βαυαρικές version επί Πεπ και επί Χάινκες νωρίτερα. Το πείσμα του συνδυασμένο με την τακτική του κατάρτιση, αναπλήρωνε ό,τι δεν ήταν γραφτό να έχει σε πλεονέκτημα ως φυσικό ταλέντο. Έτσι καθιερώθηκε, ως το τρεχαντήρι πολυτελείας, που ήξερε και να σκοράρει, αλλά έκανε τόσα και τόσα άλλα. Στάθηκε πλάι στους καλύτερους, είδε να τον ξεπερνούν σε φήμη, γκολ και… followers, ωστόσο, ήταν εκείνος που Πάντα έμενε και πανηγύριζε σχεδόν… ισοβίως κάθε Μάη την Bundesliga.
Συνολικά, 12 φορές – 11 συνεχόμενες – έμελλε να γίνει κάτοχος της «σαλατιέρας» (2009-2010, 2013-2023), άλλες οκτώ το ιστορικό DFB Pokal, το γερμανικό Κύπελλο (2011, 2013, 2017-2019, 2021-2023). Ισάριθμα Super Cup (2011, 2013, 2017 – 2019, 2021, 2023), δύο Παγκόσμια Συλλόγων (2014, 2021). Διασυλλογικό αποκορύφωμα τα επίσης δύο Champions League (2013, 2020), προσωπικός (και εθνικός) κολοφώνας η ενθρόνιση στην κορυφή του κόσμου στη Βραζιλία το καλοκαίρι του 2014.
Πληγή, όπως και για όλους στο Μόναχο, ο… Ντιντιέ Ντρογκπά το 2012. Άλλη δεν γνωρίζουμε αν έχει ο Τόμας Μίλερ, αλλά πιστεύουμε πως η επικείμενη λήξη της συνεργασίας του με το club της ζωής του, ερμηνεύεται – και από τον ίδιο κυρίως – ως η αρχή του ποδοσφαιρικού τέλους του. Τα 40 που συμπληρώνει σε πέντε μήνες, την 13 του Σεπτέμβρη, σχεδόν σίγουρα θα τον βρουν μακριά από την αγαπημένη του Säbener Straße. Ως παλαίμαχο ή σε άλλη στέγη, κανείς δεν ξέρει ακόμη. Ούτε κι ο ίδιος ίσως.
Πάντως, τον «Μίρο» τον προσπέρασε, όπως τόσους και τόσους. Τέσσερα χρόνια και 52 γκολ σε 139 συμμετοχές ο Γερμανοπολωνός, 742 αγώνες, 247 προσωπικοί πανηγυρισμοί σε... 17 συνεχόμενα χρόνια. Πρώτος ever σε συμμετοχές, τρίτος of all time σκόρερ. Όλα αυτά φεύγουν μαζί του, τους αριθμούς και τα τρόπαια, αυτά επιβεβαιώνουν την υστεροφημία του. Το όνομά του μένει στην ιστορία κι όπου και να πάει, το σίγουρα πλέον αποτελεί μέρος της. Όπως συμβαίνει δικαιωματικά σε κάθε history maker…
Νικόλας Κανελλόπουλος
