Η ήττα στη Νορβηγία αποτελεί τομή για τον Ολυμπιακό. Ομολογουμένως. Δεν είναι ντροπή, το αντίθετο είναι αξιολόγηση συνθηκών και (απαραίτητης) αυτοπαρατήρησης. Δεν θεωρούμε υπερβολή τον χαρακτηρισμό. Η έκταση του σκορ και ο τρόπος επίτευξής του, συνδυαστικά πόσο μάλλον με την (μη) λειτουργία της ομάδας απέναντι στη Μπόντο, διαμορφώνουν το «εγχειρίδιο» δράσης από… αύριο κιόλας απέναντι στον ΟΦΗ (09/03, 19:00). Εξηγούμαστε.
Το «βίαιο» stop σ’ ένα αήττητο τεσσάρων μηνών και 26 αγώνων (με 18 νίκες και έξι ισοπαλίες), θέλοντας και μη, λογίζεται ως μια νέα αφετηρία, από την οποία καλείται να ξεκινήσει ο πρωτοπόρος, ώστε να ρεφάρει αγωνιστικά και επικοινωνιακά τη «χασούρα». Στόχος ιδιαίτερος και με αντίκτυπο άμεσο στις υποχρεώσεις, με τον αστερίσκο που κινητοποιεί άπαντες να βρίσκεται στο ημερολόγιο: Δευτέρα 10 Μαρτίου 2025. Η σημαδιακή ημερομηνία των γενεθλίων βρίσκονται ενδιάμεσα από δύο αγώνες, οι οποίοι θα κρίνουν πολλαπλώς τη δυναμική της ομάδας. Ετοιμότητα, πίστη, υπομονή, ικανότητα διαχείρισης, πίεσης και αξιοποίησης… χρόνου – αυτό το τελευταίο αφορά στη ρεβάνς με τους Νορβηγούς – είναι οι θεματικές του διαγωνίσματος (όχι τυχαία εκτός εισαγωγικών ο όρος) των «ερυθρολεύκων» στην πλέον ιδιαίτερη συγκυρία της χρονιάς. Στα… πόδια τους να υπάρξει και επόμενη – ειδική μνεία ξανά στην Ευρώπη εδώ. 
Οι αγώνες διαφορετικοί, οι προκλήσεις ή τουλάχιστον το διακύβευμά τους, κοινό. Ο Ολυμπιακός κερδίζει τον ΟΦΗ και επιβεβαιώνει τον τίτλο του απόλυτου φαβορί. Σε διαφορετική περίπτωση θα συνεχίσει ως τέτοιο, γιατί το… ψυχολογικό που επέβαλε στην ΑΕΚ με τις δύο σερί νίκες θα το βρει υπέρ του ξανά στις μεταξύ τους αναμετρήσεις, αλλά και επειδή έχει αποδείξει πως φέτος ξέρει να κερδίζει στα μεγάλα παιχνίδια – μόνο νίκες έχει για την ακρίβεια στα ντέρμπι. Το ενδεχόμενο ήττας δεν το συζητώ καν· όχι επειδή θεωρητικά δεν υπάρχει, προς Θεού, απλώς είναι θέμα γοήτρου και… κοινής λογικής η ομάδα να υποχρεούται να κερδίσει (ανεξαρτήτως της όποιας θέσης και κατάστασής της) στον τελευταίο της ιστορικά αγώνα πριν «σβήσει» τα 100 κεράκια της την επόμενη μέρα. Κερδίζει, γιορτάζει και εντός συνόρων συνεχίζει ως έχει με στόχο το νταμπλ.
Δευτέρα 10 Μάρτη θα είναι και την… Πέμπτη 13 του μήνα στην απόλυτη δοκιμασία. Στον πρώτο αγώνα – τυχαίο, δε νομίζω – ως «100άρης» έφηβος τι καλύτερο για δώρο στον ίδιο τον εαυτό της η ομάδα από μια μεγαλειώδη πρόκριση; Η Μπόντο υποχρέωσε τον Ολυμπιακό στις πιεστικές χρονικά συνθήκες της ήττας και, επομένως, του επαναληπτικού. Σαφώς και η ομάδα δεν είναι άμοιρη των ευθυνών της, «φορτώθηκε», όμως, ψυχολογικά με την ανάγκη να είναι από νωρίς αποτελεσματική – δεν υπονοούμε πως δεν μπορεί, κάθε άλλο, λέμε ευθέως πως ο παράγοντας αυτός εύλογα επιβαρύνει δυνητικά τα πόδια και το μυαλό, επομένως τις αποφάσεις. Τα λάθη δύσκολα να μη γίνουν, ανθρώπινα άλλωστε, όμως το γρήγορο γκολ θα απλοποιήσει τα πράγματα, χάρη και στην ώθηση του φλεγόμενου «Καραϊσκάκη». Ακόμη κι έτσι η ομάδα θα τρέχει…. 
Ένα γκολ θα έθετε άλλες προϋποθέσεις και ο χρόνος θα ήταν τελείως διαφορετικός. Θα ήταν ακριβώς το ίδιο γκολ (ως προς τη χρησιμότητά του) που πέτυχε ο Ιωαννίδης στο ματς με τη Βίκινγκουρ ή ακόμα καλύτερα και συμβολικά σαν αυτό που πέτυχε ο Ελ Κααμπί πέρυσι με τη Μακάμπι. Θα μπορούσε να είναι αυτό που δεν έβαλε ο Γιάρεμτσουκ (δις), ο Ζέλσον και ο Τσικίνιο. Ήδη ξεκίνησαν οι παραλληλισμοί. Σαν πέρυσι με μια διαφορά οι επαναλητπικοί. Τυχαίο; Δεν θέλουμε να νομίζουμε. Τρία γκολ διαφορά τότε, τρία τώρα. Για να δούμε πόσο ικανή είναι η ομάδα στα θαύματα. Γιατί για να είσαι πρέπει πρώτα να πιστεύεις σ’ αυτά…
Νικόλας Κανελλόπουλος
