Βράδυ, πρωί, μεσημέρι, απόγευμα, με ένα ποδήλατο, να διασχίζει χώρες, για να καταφέρει να φτάσει στο «Ολντ Τράφορντ». Και εκεί, να εμφανίζεται ο Γουέιν Ρούνεϊ. Και πώς να μην βάλει τα κλάματα, πώς να μην αισθάνεται πως κάποιος τον… κοροϊδεύει; Αυτό είναι το ποδόσφαιρο. Και δεν λαμβάνει χώρα μόνο στις τέσσερις γραμμές του γηπέδου, για 1,5 ώρα, κάθε… Κυριακή!
Πέρασε ένας χρόνος από τότε. Ένας χρόνος από τότε που μία αγγλική ομάδα φρόντιζε να μας αποδείξει για μία ακόμη φορά, για ποιον λόγο το ποδόσφαιρο που «υπηρετεί» είναι ξεχωριστό.
Δεν είναι μόνο η Premier League, που αποτελεί το κορυφαίο πρωτάθλημα του κόσμου. Είναι οι άνθρωποι που την περιβάλλουν, οι οποίοι το καθιστούν ιδιαίτερο. Είναι οι ομάδες που λειτουργούν διαφορετικά, είναι ολόκληρο το πλαίσιο που υποστηρίζει το αγγλικό ποδόσφαιρο, «ρομαντικό»!
Και η Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ, πριν από 365 ημέρες, αποφάσισε να χαρίσει σε έναν οπαδό της από τη Μογγολία, την πιο ομορφότερη ημέρα της ζωής του. Ονομάζεται Ochirvaani. Δεν κατάγεται από πλούσια οικογένεια. Ζει εκτός Ευρώπης, δεν είχε την οικονομική δυνατότητα να πάρει αεροπλάνο και να φτάσει μέχρι το Μάντσεστερ.
Αποτελούσε όνειρο ζωής για αυτόν, να πάει να δει το «Ολντ Τράφορντ» και την αγαπημένη του ομάδα. Της έγραψε ένα γράμμα. Της είπε πως το ταξίδι ξεκινά και πως ο μοναδικός τρόπος για να βρεθεί στην Αγγλία, είναι να πάρει το ποδήλατό του. Μέρα – νύχτα, πάνω σε ένα τιμόνι, για να βρεθεί στο «σπίτι» των «κόκκινων διαβόλων».
Ήθελε να «τεστάρει» και τα όριά του. Είχε επισημάνει στο γράμμα του, πως ο αγαπημένος παίκτης της Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ για εκείνον, είναι ο Γουέιν Ρούνεϊ. Με το που αφίχθη στο γήπεδο της ομάδας του, άπαντες ήταν διατεθειμένοι να τον ξεναγήσουν. Και κατά τη διάρκεια της εν λόγω διαδικασίας, εμφανίστηκε ο Άγγλος επιθετικός.
Ο Ochirvaani έβαλε τα κλάματα. Τον πήρε αγκαλιά, δεν το πίστευε. Ένιωθε πως είναι όνειρο, αλλά ήταν πραγματικότητα. Και όλα ξεκίνησαν από την αδιανόητη, δύναμη ψυχής που είχε ο ίδιος. Μία αξέχαστη ιστορία και μία πηγή έμπνευσης για όλους μας… Όλοι πρέπει να ονειρευόμαστε. Και δεν υπάρχει «δεν μπορώ». Υπάρχει «δεν θέλω»!
