Ο Αρσέν Βενγκέρ είχε δηλώσει πως «αν αρέσει σε κάποιον το ποδόσφαιρο, δεν γίνεται να μην αγαπάει τον Μεσούτ Εζίλ»! Ωστόσο, ίσως ο Γερμανός με την πορεία του τα τελευταία χρόνια, να διέψευσε τον Αλσατό. Για την ακρίβεια, ίσως απλά ο Εζίλ δεν αγάπησε το ποδόσφαιρο, όσο οι φίλοι του αθλήματος αυτόν! Αλλά πώς να ξεχάσει κανείς «εκείνο» το γκολ απέναντι στη Λουντογκόρετς;
Φτάσαμε στο τέλος μίας σπουδαίας ποδοσφαιρικής καριέρας. Αυτής του Μεσούτ Εζίλ. Ενός ποδοσφαιριστή που στα καλά του χρόνια, τόσο στην Ρεάλ Μαδρίτης, όσο και στην Άρσεναλ, μάγεψε ολόκληρο τον πλανήτη. Σπάνια χαρακτηριστικά στη «φαρέτρα» του, τεράστια αντίληψη, τελείωμα των φάσεων με δική του επινόηση και μία φαντασία, που όμοιά της θα αργήσουμε να ξαναδούμε.
Το ερώτημα βεβαίως είναι αν μπορεί να εξηγηθεί λογικά η απόφασή του να εγκαταλείψει το ποδόσφαιρο. Διότι μιλάμε για έναν παίκτη, ο οποίος χαρακτηρίζεται για την οξυδέρκειά που διέκρινε τον τρόπο παιχνιδιού του.
Ένα δεκάρι που στην κυριολεξία μπορούσε να περάσει την μπάλα από τη μύτη της βελόνας. Ήταν πάντα ένα βήμα μπροστά από τους αντιπάλους του και ανέκαθεν συμμετείχε στα πιο ωραία γκολ που έλαβαν χώρα από την Άρσεναλ στην Premier League στο διάστημα παρουσίας του.
Έμοιαζε με αρτίστα. Δεν θα έτρεχε για να διεκδικήσει πολύ την μπάλα, δεν θα έμπαινε σε προσωπικές μονομαχίες, μιας και το physical game δεν ήταν ποτέ μία αρετή που τον διέκρινε, αλλά έκανε τους αντίπαλους προπονητές να σχεδιάζουν τρόπους για να μην φτάσει η μπάλα σε αυτόν.
Δεν σκόραρε συχνά, αλλά κάθε φορά που το έκανε, ήταν μοναδικό! Κανένας δεν θα ξεχάσει άλλωστε την ενέργειά του απέναντι στην Λουντογκόρετς, αλλά και το πρώτο του γκολ με την φανέλα των «κανονιέρηδων» στο Champions League απέναντι στη Νάπολι.
Πέρασαν επτά χρόνια από την πρώτη περίπτωση που αναφέραμε. Εκείνο το γκολ στη Λουντογκόρετς. Εκεί που πήρε την μπάλα από τον Μοχάμεντ Ελνένι στο φινάλε, με το σκορ στο 2-2, και αποφάσισε να κάνει κάτι που δεν θα λησμονούσαμε ποτέ.
Να περάσει τον γκολκίπερ από πάνω, να «ξαπλώσει» στο έδαφος δύο αμυντικούς, να προβεί και σε μία ακόμη προσποίηση και να σκοράρει. Ακούγεται επικό και… πράγματι είναι.
Το ποδόσφαιρο αγάπησε πολύ τον Μεσούτ Oζίλ. Πάρα πολύ. Όλοι τον αποθέωσαν, όλοι χειροκρότησαν τον τρόπο παιχνιδιού του και την οξυδέρκεια που τον χαρακτήριζε. Κανείς δεν έχει δημιουργήσει περισσότερες φάσεις σε ένα ματς Champions League. Το ίδιο συμβαίνει και σε ένα ενενηντάλεπτο στην Premier League. Ακριβώς το ίδιο ισχύει και για μία ολόκληρη αγωνιστική περίοδο στα πέντε κορυφαία πρωταθλήματα.
Ο ίδιος όμως, δεν αγάπησε τόσο το ίδιο το άθλημα. Και για αυτό δεν έβλεπε την ώρα για να το εγκαταλείψει… Μας λείπει ο Γερμανός. Εμείς μάλλον, λείπουμε το ίδιο σε αυτόν!
www.bnsports.gr
