Το παιχνίδι της Τούμπας δεν έκανε κανέναν ούτε… σοφότερο, ούτε χαρούμενο – Το μαρτύριο, το άγχος, ο εκνευρισμός και η αγάπη…
Γράφει ο Θοδωρής Καρβουνιάρης
Αν μετά από κάθε αγώνα της ΑΕΚ παίρναμε τα ίδια κείμενα και αλλάζαμε τα ονόματα των αντιπάλων, γράφοντας ακριβώς τα ίδια για το πώς πήγαν οι αγώνες, δεν θα απείχαμε από την πραγματικότητα… Λένε πως κάθε ματς είναι μοναδικό. Πώς σε κάθε παιχνίδια συμβαίνουν πράγματα που δεν τα έχεις δει σε προηγούμενα. Ναι, ισχύει αυτό. Όχι όμως για τα ματς της ΑΕΚ. Στην ΑΕΚ της εποχής συμβαίνει το εξής εντυπωσιακό: Όλα τα της παιχνίδια είναι ίδια! Άντε, αν όχι όλα, το 95% των αγώνων της βλέπουμε ίδια πράγματα. Ειδικά στα ντέρμπι. Η ομάδα βγάζει μία διάθεση, παλεύει όσο το επιτρέπει η ανύπαρκτη δουλειά στο τακτική κομμάτι όλης της σεζόν, κάνει 3-4 καλές ευκαιρίες, έχει καμιά 10αριά τελικές, βάζει ένα – δυο γκολ… ματώνοντας. Αντίστοιχα στην άμυνα προσφέρει ως δώρο στον αντίπαλο ένα γκολ (στην καλύτερη των περιπτώσεων) και στο τέλος δεν κερδίζει.
Έτσι έγινε και στην Τούμπα. Απέναντι σε έναν ΠΑΟΚ με πολλές αλλαγές, στην πρώτη στημένη μπάλα δέχθηκε ένα γκολ που ορθώς ακυρώθηκε κι ας είπε τα δικά του μετά ο Λουτσέσκου. Κατάφερε να προηγηθεί με ένα όμορφο γκολ του Άμραμπατ κι ενώ θα μπορούσε να κάνει το 0-2 ή και το 0-3 πριν βγει το ημίχρονο, η ΑΕΚ της εποχής προσέφερε ένα γκολ στον αντίπαλο όπως έχει αυτό το κακό συνήθειο σε κάθε της αγώνα να κάνει και πάλι φτου κι απ’ την αρχή.
Στην επανάληψη αφού είδαμε το εκπληκτικό με τον Άμραμπατ στη σέντρα να προσφέρει έμμεσο στον αντίπαλο και την κατοχή, είδαμε ξανά μία ΑΕΚ να κάνει αγωνιστική κοιλιά. Να μην μπορεί να βγει σωστά στην κόντρα και μία διαιτησία εκνευριστικά… περίεργη και εχθρική εις βάρος της. Και στο τέλος πάντα θα δώσει δικαιώματα στους αντιπάλους να την χτυπήσουν. Ευτυχώς για εκείνη τόσο στα Γιάννενα στο τέλος δεν έγινε το 3-3 και ευτυχώς το δοκάρι την έσωσε από το 2-1 στην Τούμπα.
Η ΑΕΚ λοιπόν δεν έχει χάσει σε Λεωφόρο, Καραϊσκάκη και Τούμπα, φέρνοντας ισοπαλία, ενώ κέρδισε στα Γιάννενα! Κι όμως είναι… 5η! Δυστυχώς αυτή είναι η ΑΕΚ. Έτσι θα πάει μέχρι τέλους. Όλους αυτούς τους μήνες όλοι μας έχουμε κουραστεί και να την βλέπουμε και να… σιχτιρίζουμε και να τονίζουμε τα κακώς κείμενα. Έμειναν λίγα ματς. Αυτά θα κρίνουν αν θα διαλυθεί τελείως η σεζόν ή θα γίνει το αυτονόητο με την ομάδα να βγαίνει τελικά Ευρώπη. Όλοι αντιλαμβανόμαστε ότι έχει χαθεί η μαγεία και ο έρωτας. Θα τα ξαναβρούμε! Η αγάπη όμως γι’ αυτή την ομάδα δεν σβήνει σε όποια κατάσταση κι αν είναι…
Έρχονται δυο επόμενα εντός έδρας παιχνίδια με Παναθηναϊκό και ΠΑΣ, που επιβάλλεται να κερδίσει. Είναι δεδομένο πως θέλει γερό στομάχι για να σηκωθείς να πας να την δεις στο γήπεδο όπως είναι τώρα η ΑΕΚ και να παλεύει για την… 3η ή 4η θέση, ούσα 5η. Όμως θα το πάμε μέχρι τέλους και όπου βγει! Τουλάχιστον ο καθένας από το δικό του μετερίζι να κάνει άλλη μία προσπάθεια. Mε άγχος, με εκνευρισμό που πρέπει να... πνίγεται μέσα μας τώρα που στο τέλος, με αγωνία, με απογοήτευση, αλλά με όσο γίνεται καλή διάθεση. Αγάπη λέγεται αυτό…
