EUROBASKET 2022

EuroBasket 2022 Daily Blog: Στην επόμενη μέρα της Εθνικής δεν χωράνε δάκρυα

EuroBasket 2022 Daily Blog: Στην επόμενη μέρα της Εθνικής δεν χωράνε δάκρυα
Ο σημερινός τίτλος έχει διττό νόημα. Από τη μία συμβολίζει το μούδιασμα που υπάρχει στον κόσμο, πολύ περισσότερο εντός, αλλά και εκτός ομάδας. Από την άλλη αφήνει μια αισιοδοξία για το εγγύς μέλλον. Δεν θα κάνω όμως τεχνική ανάλυση. Αυτά έχουν γραφτεί ήδη κατά κόρον από όλους τους συναδέλφους. Θα σταθώ στο πως βίωσα εγώ αυτόν τον πρόωρο και οδυνηρό αποκλεισμό.

Μετά το πολύ αγχωτικό ματς με την Τσεχία, χθες ήμουν αρκετά χαλαρή. Είχα πάρει την πρώτη κρυάδα που λένε και απλά ανυπομονούσα να ξεκινήσει ο αγώνας με τη Γερμανία. Ακριβώς πίσω από τα δημοσιογραφικά έδρανα υπήρχαν μαζεμένες αρκετές χιλιάδες Ελλήνων, που δεν σταμάτησαν λεπτό να προσπαθούν να στηρίξουν την ομάδα με τη φωνή τους. Οι Γερμανοί ήταν λιγότεροι και μαζεμένοι πίσω από την απέναντι μπασκέτα, οπότε δεν μπορούσαν να καλύψουν τα συνθήματα που ακουγόντουσαν πάνω από το κεφάλι μου. Κάποιες στιγμές όμως ήμουν τόσο απορροφημένη στον αγώνα, που οριακά είχα απομονώσει κάθε ήχο.

305034972_1430436497367081_8302397410315594144_n.jpg

Το πρώτο ημίχρονο είναι ίσως ό,τι καλύτερο έχω δει δια ζώσης σε αγώνα μπάσκετ. Θέλετε το τέμπο, θέλετε το υψηλό σκορ, θέλετε η ένταση. Έμοιαζε με αγώνα play-offs NBA. Τα πράγματα βέβαια άρχισαν να ζορίζουν αρκετά μετά την ανάπαυλα και λίγο πριν τα μέσα της τρίτης περιόδου άρχισα να καταλαβαίνω ότι κάτι δεν πάει καλά. Φύσαγα, ξεφύσαγα. Είχα ακουμπήσει τα χέρια μου στο γραφείο και κρατούσα το κεφάλι μου. Ένας συνάδελφος με μία κάμερα δίπλα μου, προσπαθούσε να με συμπεριλάβει στα πλάνα του. Το ίδιο είχε συμβεί και τις προάλλες, απλά τότε ήμουν χαρούμενη και πανηγύριζα με θέρμη.

305094013_1479709022510239_4290866852386767697_n.jpg

Η ώρα περνούσε και γινόταν πλέον εμφανές σε όλους ότι το ματς δεν θα γυρνούσε. Όμως αντί για πίκρα και στεναχώρια, εγώ αισθανόμουν ένα κενό. Δεν ξέρω πως αλλιώς να το περιγράψω. Η αλήθεια είναι ότι μέρα με την ημέρα, από τότε που ξεκίνησε να χτίζεται αυτή η ομάδα, μέχρι και τον αγώνα με τη Γερμανία, είχε αρχίσει να ριζώνει μέσα μου η σκέψη ότι φέτος θα γίνει κάτι καλό. Αναλογιζόμενη δε ότι μπορεί μια μεγάλη επιτυχία να συνδυαστεί με την πρώτη μου πολύ μεγάλη δημοσιογραφική αποστολή (σσ. είχε προηγηθεί το Final 4 στο Βελιγράδι, αλλά δεν συγκρίνεται με την Εθνική), αυτό έκανε την προσμονή ακόμα μεγαλύτερη. Οπότε, όταν είδα το ταξίδι να φτάνει προς το τέλος του, δεν μπορούσα να το…χωνέψω.

Πηγαίνοντας προς την μεικτή ζώνη λίγο πριν ακουστεί η κόρνα της λήξης, το μυαλό μου ήταν άδειο. Δεν μπορούσα να βρω τις λέξεις να ρωτήσω κάτι τους Έλληνες παίκτες. Όταν δε πέρασαν από μπροστά μου κατευθυνόμενοι προς τα αποδυτήρια, ο ένας πίσω από τον άλλο με μπροστάρη τον Λαρεντζάκη, που είχε σπαράξει στο κλάμα και με τους υπόλοιπους να έχουν τη θλίψη αποτυπωμένη στο βλέμμα τους, δεν μπορούσα καν να κάνω κίνηση να τους προσεγγίσω για να πάρω δυο λόγια. Θανάσης Αντετοκούνμπο και Κώστας Παπανικολάου βρήκαν το κουράγιο να μιλήσουν για λίγο σε κάποιους δημοσιογράφους, αλλά όλο τους το είναι, η στάση του σώματός τους, «φώναζε» από μακριά ότι το μόνο που ήθελαν ήταν να πάνε να κλειστούν σε ένα δωμάτιο, μόνοι τους. Και το κοντράστ με τους Γερμανούς που πετούσαν στα σύννεφα ήταν τεράστιο.

Στον αντίποδα η εικόνα του κόουτς Ιτούδη ήταν λίγο πιο καθησυχαστική. Έδειχνε να κατανοεί πλήρως το τι πήγε λάθος, δεν έψαξε να βρει δικαιολογίες και κοίταξε με ψυχραιμία το μέλλον. Αυτό πρέπει να κάνουμε όλοι. Να ευχαριστηθούμε το υπόλοιπο του Eurobasket 2022, όσο κι αν φαίνεται άδειο μετά την αποχώρηση της Ελλάδας και να περιμένουμε τον επόμενο αγώνα της «επίσημης αγαπημένης» με την ίδια θέρμη.

Βασιλική

www.bnsports.gr

Ρoή Ειδήσεων

Δείτε επίσης



0