Αν το σημερινό blog ήταν τραγούδι θα ήταν αυτό του Αναστάσιου Ράμμου που λέει «στην αναμονή σου» ή το «κι' όλο περιμένω» που έλεγε παλιά η Καλομοίρα.
Γιατί; Γιατί όλο το πρωί η Βασιλική (αυτό που γράφω για τον εαυτό μου σε τρίτο πρόσωπο πρέπει να το προσέξω) περίμενε στωικά -μπορεί και όχι, προχωράμε- τον Μαουρίτσιο Μαρία. Ναι τον ιδιοκτήτη του σπιτιού που είχα νοικιάσει στο Μιλάνο. Τον θυμάστε φαντάζομαι από το πρώτο blog. Είχε εμφανιστεί χωρίς μπλούζα θα μου πείτε, ξεχνιέται;
Περίμενα λοιπόν να εμφανιστεί, να μου δώσει το τιμολόγιο που του έχω ζητήσει, πριν καλά καλά πατήσω το πόδι μου στην Ιταλία κι' αυτός ακόμα να φανεί. Ευτυχώς που η πτήση μου για Βερολίνο είναι το βράδυ δηλαδή, γιατί αλλιώς θα είχαμε πρόβλημα.
Και επειδή όλες οι καλές ιστορίες είναι γραμμένες σε σχήμα κύκλου, η δική μου ιστορία στο Μιλάνο έπρεπε να τελειώσει έτσι όπως άρχισε, δηλαδή επεισοδιακά.
Ο Μαουρίτσιο ήρθε, αλλά άκρη με το τιμολόγιο δεν βγάλαμε. Αφού μιλούσε σχεδόν εξολοκλήρου στα ιταλικά και φυσικά δεν καταλάβαινε τι του ζητούσα, πήγε να μου κόψει μια απόδειξη, ο Θεός να την κάνει δηλαδή. Και με την εξυπηρέτηση πελατών της Booking (τοποθέτηση προϊόντος) μιλήσαμε και τη λογίστρια του πήρε, αλλά δεν το σήκωσε κι εγώ έπρεπε σιγά σιγά να αποχωρήσω για αεροδρόμιο. Δεσμεύτηκε να δει τι μπορεί να κάνει και να επικοινωνήσει ξανά μαζί μου. Ας ελπίσουμε ότι θα το κάνει όντως!
Όσο περνούσαν οι ώρες τις αναμονής εγώ έκανα μία ανασκόπηση όσων είδα και έζησα τις τελευταίες 8 ημέρες, εδώ στη γειτονική Ιταλία. Η αλήθεια είναι ότι τον περισσότερο χρόνο μου τον αφιέρωσα στο «Mediolanum Forum» και το μπάσκετ, αλλά παράπονο δεν έχω. Εξάλλου την αγαπάω τη δουλειά που κάνω και δεν θα έχω κάθε μέρα την ευκαιρία να βλέπω από κοντά τον Γιάννη και τους υπόλοιπους διεθνείς να αγωνίζονται, οπότε κρατάω κάθε λεπτό από αυτή την εμπειρία. Τον κόσμο, την ατμόσφαιρα, τα χαμόγελα των νικητών. Όλα είναι αποτυπωμένα στη μνήμη μου, αλλά και στο άλμπουμ κάμερας του κινητού μου.
Την πόλη δεν πρόλαβα να την γυρίσω και να την εξερευνήσω όπως και όσο θα ήθελα. Αυτό δεν είναι βέβαια απαραίτητα κακό. Μπορεί κάλλιστα να αποτελέσει δικαιολογία για μία μελλοντική τουριστική επίσκεψη. Κατά προτίμηση σε διάστημα που θα έχει και κάποιον καλό αγώνα. Αφού τον έμαθα που τον έμαθα το δρόμο για το γήπεδο, γιατί να μην τον περπατήσω ξανά;
Μιλάνο σε ευχαριστώ για όσα μου χάρισες. Και να θυμάσαι, δεν λέμε αντίο, αλλά arrivederci.
Βασιλική
www.bnsports.gr
