Η Παρί Σεν Ζερμέν του Μονάχου και η Ίντερ της Μαδρίτης. Απόσταση 15 χρόνια. Ολόκληρα. «Γεμάτα», που λέμε, και επίσης αγύριστα. Δύο θριαμβεύτριες σε δύο διαφορετικές εποχές. Στο μεσοδιάστημα των δύο ημερομηνιών, τούτες οι 784 εβδομάδες, σαν άλλη νοητή χρονική τους «γέφυρα» ενώνουν το χθες με το σήμερα, το πριν και το μετά. Του ποδοσφαίρου (μας). Της ζωής μας.«Σφήνα» μπαίνουν οι Γάλλοι στη θέση της Ίντερ του Σιμόνε, που, αντί να κατακτήσει φέτος ό,τι διεκδίκησε, έμεινε στο μηδέν. Ο οιωνός διαψεύστηκε...
Οι πρωταγωνιστές πολλοί στο χορτάρι, αν και πάντοτε υπάρχει – ή, έστω ακόμη, τον ψάχνουμε εμείς – αυτός ο κάποιος που θα ξεχωρίσει ως πρώτος μεταξύ ίσων (ή και όχι), αυτός δηλαδή που θα έχει δώσει στη βραδιά αυτό το… κάτι που θέλουμε ως άρτο και θεάματα, υποσχόμενος την προσθήκη του στο γαλαξιακό star system του Champions League και της εποχής μας. Μέχρι να έρθουν – νομοτελειακά – οι επόμενοι…
Κατά τι διαφορετικά τα πράγματα εκτός των τεσσάρων γραμμών. Στην άκρη του πάγκου συγκεκριμένα, εκεί που ο εκφραστής των ιδεών, ο καθοδηγητής (πρέπει να) είναι ένας. Ο προπονητής. Στο διά ταύτα, λοιπόν, αναλογιζόμενοι τη χρονική διάκριση: τώρα ο Λουίς Ενρίκε της Παρί, τότε ο Ζοζέ Μουρίνιο της Ίντερ. Ή αλλιώς, ο Λουίς της Σάνα χθες και ο Ζοζέ του… εαυτού του εκείνη τη νύχτα. Προς χάρη οικονομίας του θέματος, ας συμπεριλάβουμε και τον Σιμόνε Ιντζάγκι, που μέσα στην όλη… χασούρα του, δική του και της ομάδας του, αποτελεί μέρος της συσχέτισης. Γιατί, όμως, και με τι τρόπο συνδυάζεται με τους δύο προαναφερθέντες ομόλογούς του; 
Φυσικά και δεν παραγνωρίζουμε τη συνεισφορά του allenatore, ούτε επιδιώκουμε να τον φέρουμε σε… μειονεκτική θέση, απλώς κάνουμε το καθήκον μας αναδεικνύοντας την άλλη όψη του νομίσματος. Μιας αλληγορίας, δηλαδή, αφιερωματικής, που κατά κόρον διαβάζαμε, όσο μετράγαμε αντίστροφα για το πρώτο σφύριγμα. Και δικαίως. Η Ίντερ του Σιμόνε και η Ίντερ του Ζοζέ, αναπόφευκτα και καθόλου… καταναγκαστικά (ιδίως) από τους συναδέλφους της γείτονος, τέθηκαν επί τάπητος προς εξέταση του συμβολισμού της ιστορικής συγκυρίας: τρεμπλ έκανε τότε ο Πορτογάλος, τρεμπλ φέτος… δεν έκανε ο Ιταλός. Εξ αρχής το γνωρίζαμε, ας όψονται Μπρέσια, Μίλαν και Νάπολι, οι οποίες αφαίρεσαν εκάστη ένα δυνητικό παράσημο σε μια χρονιά που θα μπορούσε να είναι… special, ολοκληρώθηκε, ωστόσο, με κατήφεια και προβληματισμό. 
Η αλληγορία εν είδει προσευχής γύρισε μπούμερανγκ. Χάθηκε και το τελευταίο στέμμα, με τον απρόσμενα εύκολο και πικρό τρόπο της απώλειας να είναι το μεγαλύτερο κρίμα. Για την εξυπηρέτησή της, κυνικά την αντικαθιστούμε με δύο τινά: τον θρίαμβο μιας πόλης και την προσωπική δικαίωση ενός πατέρα. Ο Λουίς Ενρίκε αντέστρεψε απόλυτα τους ρόλους, «γκρέμισε» από το κάδρο τον Ιταλό και απέκτησε ένα σπουδαίο παράσημο κληρονομιάς. Αναγάγουμε τον Ισπανό coach ως τον απόλυτο πρωταθλητή της φετινής χρονιάς, σε Γαλλία και Ευρώπη, με την ιστορία του μέλλοντος να τον θέτει στα βιβλία της σε περίοπτη θέση, αυτή του αναμορφωτή. 
Εδώ ακριβώς προστίθενται πρωταγωνιστές. Το «ιντερσίτι» παραμύθι της Μαδρίτης χαρακτηρίζεται από ένα μεταγραφικό «αλισβερίσι», που μνημονεύεται ακόμη, συνοδευόμενο με τα γνωστά, μη εξαιρετέα και (αναπάντητα κυρίως) what if. Ζλάταν Ιμπραχίμοβιτς και Σαμουέλ Ετό κάνουν το αντίθετο δρομολόγιο, ο πρώτος για να κατακτήσει το απωθημένο του με την καλύτερη Μπαρτσελόνα της ιστορίας, ο δεύτερος θυσιαζόμενος, φτάνει στο Μιλάνο γελαστός και γελασμένος, με τις μοίρες να τον δικαιώνουν εμφατικά 10 μήνες μετά, με το δεύτερο συνεχόμενο τρεμπλ σε δύο χρόνια (2009 και 2010)! 
Ανταλλαγή τώρα δεν έγινε, αλλά αναμβίφολα η ιστορία επαναλήφθηκε ανάλογα. Ο Κιλιάν Εμπαπέ αποχώρησε πέρυσι από την Παρί – επιτέλους κατά τον ίδιο – για τη Ρεάλ Μαδρίτης, θέτοντας με το… «bonjour» στον Λουίς Ενρίκε την πρόκληση διαχείρισης της αλλαγής των συσχετισμών, δίχως εκείνον, και ο Ουσμάν Ντεμπελέ αποχώρησε από την Μπαρτσελόνα, με προορισμό το Παρίσι. Εκεί, στην πόλη του φωτός, βρήκε το δικό του ποδοσφαιρικό, επιβεβαιώνοντας για πρώτη φορά με απρόσμενη συνέπεια στα 28 του, το potential του ηγέτη που θα μπορούσε πάντα να γίνει. Εν αντιθέσει με τον συμπαίκτη του στους «τρικολόρ» που σε μια μέτρια σεζόν δική του οι «μερένχες» απείχαν από το να χαρακτηριστούν «galacticos», καλούμενοι πλέον να ξεκινήσουν τη νέα εποχή. 
Από τη διαφαινόμενη δικαίωση, στο απόλυτο ναδίρ η Ίντερ και στο νου ήρθε η διαφορετική συσχέτιση από αυτή των δύο προπονητών των «ιντερσίτι», που τελικά δε «συναντήθηκαν» ποτέ – ούτε πρόκειται. Ίμπρα και Εμπαπέ, Ετό και Οσμάν. Δύο ξεχωριστά χρονικά κεφάλαια του ίδιου παραλληλισμού, που φαίνεται πως επανέλαβε την ιστορία, σ’ αυτή τη δεκαπενταετία. Φιλοδοξία, ματαίωση, ειρωνεία από τη μία, αναγνώριση και δικαίωση από την άλλη. Ο εκπληκτικός Σουηδός με το απωθημένο του ανεκπλήρωτο και ο υπερηχητικός τότε Ολλανδός - ένας ακόμη της παρέας - ο Γουέσλει Σνάιντερ, περιμένει ακόμη τη Χρυσή Μπάλα που δικαιωματικά άξιζε, συν την κορυφή του κόσμου που στερήθηκε στην άλλη άκρη του, στη Βόρειο Αφρική, δύο μήνες μετά από τον άθλο της Μαδρίτης. Όπως ακριβώς (για τη δική του Ballon d'Or) και ο Φραν Ριμπερί... Καταλάβατε ήδη σε ποιον αναλογεί τι. Όσο για τον Ισπανό coach, αυτός – ειδικά φέτος – δε συγκρίνεται με κανέναν. Το κατόρθωμα είναι δικό του, των παικτών του και μόνο. Αφιερωμένο στον άγγελό του στον ουρανό, ακριβώς 10 χρόνια μετά από την φωτογραφία τους. Ξανά σε γερμανικό έδαφος. Κι αυτή η ιστορία ως μάθημα ζωής είναι αληθινά μοναδική…
Νικόλας Κανελλόπουλος
