γράφει : Θοδωρής Βασίλης
Η Τότεναμ κατέκτησε το Europa League, ένα τρόπαιο που αποτελεί την απόλυτη δικαίωση για έναν άνθρωπο που λοιδωρήθηκε όσο κανένας άλλος, τον Άντζι Ποστέκογλου.
Πολλοί οπαδοί της Τότεναμ είχαν πάντα την απορία πως θα ένιωθαν βλέποντας την Τότεναμ να κατακτά ένα τρόπαιο. Άλλωστε, είχαν περάσει 17 χρόνια από το τελευταίο τρόπαιο όταν η τότε ομάδα με τον Χουάντε Ράμος στον πάγκο νίκησε την Τσέλσι και κατέκτησε το Λιγκ Καπ. Δεκαεπτά χρόνια συσσωρευμένης απογοήτευσης. Για πάρα πολλά χρόνια, οι οπαδοί της Τότεναμ είχαν γίνει συνώνυμο των αστείων, της πιο εύκολης ατάκας στον αθλητισμό. Την Τετάρτη στο Μπιλμπάο, το αστείο αυτό σταμάτησε.
Αλλά ανάμεσα σε όλα τα δάκρυα, τον χορό και τα τραγούδια, στεκόταν ένας περήφανος, ήρεμος άντρας. Ο Άντζι Ποστέκογλου δέχτηκε μια αδιανόητη επίθεση αγάπης από το επιτελείο του στο τελευταίο σφύριγμα. Ακτινοβολούσε ανακούφιση, ικανοποίηση και ένα επίπεδο δικαίωσης που δεν είχε ξαναζήσει ποτέ άνθρωπος. Δεν χρειαζόταν καν να πει ότι είχε αποδειχθεί ότι είχε δίκιο, επειδή ήταν τόσο προφανές. Και αν υπήρχε οποιαδήποτε αμφιβολία, το πανό που ύψωσαν οι παίκτες του με την διάσημη πλέον ατάκα πως πάντα κερδίζει τίτλο στη δεύτερη χρονιά σε ομάδα έβαζε ένα οριστικό τέλος.
Η πραγματική ιστορία αυτού του θριάμβου, του πρώτου ευρωπαϊκού τροπαίου της Τότεναμ από το 1984, ήταν η ιστορία του πως ο Ποστέκογλου κατάφερε να δικαιωθεί σε μια καταστροφική χρονιά για τον σύλλογο. Ακριβώς τη στιγμή που η Τότεναμ ήταν στα τάρταρα και το πρότζεκτ Ποστέκογλου έμοιαζε να έχει βυθιστεί, έπεισε τους παίκτες του να έχουν το βλέμμα τους στραμμένο σε αυτό το τρόπαιο, να συνεχίσουν να ανεβαίνουν αυτό το δύσκολο μονοπάτι , να αλλάξουν το ίδιο το ποδόσφαιρο και να κερδίσουν.
Όταν ο Ελληνοαυστραλός χειροκροτήθηκε στη συνέντευξη Τύπου του, λίγα λεπτά μετά τα μεσάνυχτα, αποκάλυψε κάτι που έκανε όλη αυτή την πορεία να βγάλει νόημα. Ότι στα τέλη Ιανουαρίου αποφάσισε ότι το Europa League θα ήταν ο στόχος. Παρόλο που «οι άλλοι άνθρωποι στον σύλλογο», όπως το έθεσε ο Ποστέκογλου, έβλεπαν τα πράγματα διαφορετικά. Αλλά πάντα πίστευε ότι η Τότεναμ μπορούσε να σηκώσει το τρόπαιο του Europa League και ό,τι έκανε από εκείνο το σημείο και μετά ήταν για να το πετύχει αυτό.
Αλλά αυτό δεν αφορούσε μόνο τους παίκτες, αλλά και τον τρόπο που έπαιζαν. Ο Έλληνας προπονητής αποκάλυψε επίσης ότι τον έχουν πληγώσει τα υπονοούμενα ότι είναι ιδεολόγος, εστέτ, δογματικός που ενδιαφέρεται περισσότερο για το στυλ παρά για την ουσία.
Τους τελευταίους μήνες, από τότε που ο Ποστέκογλου αποφάσισε να επικεντρωθεί αποκλειστικά στην Ευρώπη, η Τότεναμ άλλαξε ριζικά. Το «Angeball» μπήκε στην άκρη. Τέλος οι γραμμές ψηλά στο γήπεδο, τέλος τα υψηλά ποσοστά κατοχής.
Ο Ποστέκογλου ήξερε ότι αυτά τα ματς είναι ιδιαίτερα. Απαιτεί σαφήνεια, ρεαλισμό και συγκεκριμένο πλάνο. «Τα μεγάλα παιχνίδια κρίνονται σε στιγμές», εξήγησε ο Ποστέκογλου μετά τον αγώνα. «Πρέπει να περιορίσεις τις στιγμές για τον αντίπαλο. Πρέπει να αλλάξεις την προσέγγισή σου. Αυτή θα είναι η προσέγγισή μας στην Ευρώπη».
Οι παίκτες το πίστεψαν. Μόνο γι αυτό μιλούσαν. Ήταν ένα από τα πράγματα που κράτησαν ενωμένη αυτήν την ομάδα. Ήταν ένα συναίσθημα που ο Ποστέκογλου ήξερε πώς να αξιοποιήσει. Οι τοίχοι του προπονητικού χώρου είναι διακοσμημένοι με ασπρόμαυρες φωτογραφίες ομάδων της Τότεναμ του παρελθόντος να σηκώνουν τρόπαια. Ο Ποστέκογλου είχε ένα σαφές μήνυμα για τους παίκτες: «Ήρθε η ώρα να μπείτε κι εσεις στο τοίχο». Η δύναμη να γράψουν ιστορία βρισκόταν στα χέρια τους.
Το κλίμα είχε αλλάξει και φαινόταν. Αυτή η νέα διάθεση καθοδηγήθηκε και από τους παίκτες. Ο Ρομέρο, ο βασικός αρχηγός του τελικού, ήταν το κλειδί σε αυτό. Νικητής σε όλους τους τελικούς που έχει αγωνιστεί. Παγκόσμιος Πρωταθλητής με την Αργεντινή. Αν κάποιος γνωρίζει από μεγάλα παιχνίδια είναι αυτός. Ακόμα κι αν δεν μιλάει άπταιστα αγγλικά, δίνει το παράδειγμα και δίνει τον τόνο στους υπόλοιπους.
Έτσι, παρά τις συζητήσεις πριν από τον αγώνα για την τελευταία κρίση τραυματισμών της Τότεναμ, με την οποία έλειπαν οι τρεις καλύτεροι δημιουργικοί μέσοι της, μπήκε σε αυτό το παιχνίδι με ένα ισχυρό πλάνο για τη νίκη. Το σχέδιο που τελειοποιούσαν τις Πέμπτες εδώ και μήνες. Άμυνα χαμηλά, η ομάδα συμπαγής και να μην χαθεί καμία προσωπική μονομαχία. Καθυστερήσεις ακόμα και αν είναι άσχημο στο ματι. Όλα για ένα σκοπό. Τον δρόμο προς την δόξα. Τρεις τελικές, 27% κατοχή, 115 πάσες, με το μηδέν πίσω και τα υπόλοιπα είναι ιστορία.
Ήταν μια νίκη του προπονητή, μια δικαίωση. Γιατί μπορεί να αλλάξεις τις ιδέες σου αλλά το θέμα είναι αν θα καταφέρεις αυτό να το μεταφέρεις και στους παίκτες. Και ο Άντζι το πέτυχε. Και η ώρα της δόξας ήρθε. Το αβάσταχτο βάρος της ιστορίας της Τότεναμ πλέον έφυγε. Ο ίδιος μπορεί να αισθάνεται δικαιωμένος.
Πληροφοριες: Athletic
Αλλά ανάμεσα σε όλα τα δάκρυα, τον χορό και τα τραγούδια, στεκόταν ένας περήφανος, ήρεμος άντρας. Ο Άντζι Ποστέκογλου δέχτηκε μια αδιανόητη επίθεση αγάπης από το επιτελείο του στο τελευταίο σφύριγμα. Ακτινοβολούσε ανακούφιση, ικανοποίηση και ένα επίπεδο δικαίωσης που δεν είχε ξαναζήσει ποτέ άνθρωπος. Δεν χρειαζόταν καν να πει ότι είχε αποδειχθεί ότι είχε δίκιο, επειδή ήταν τόσο προφανές. Και αν υπήρχε οποιαδήποτε αμφιβολία, το πανό που ύψωσαν οι παίκτες του με την διάσημη πλέον ατάκα πως πάντα κερδίζει τίτλο στη δεύτερη χρονιά σε ομάδα έβαζε ένα οριστικό τέλος.
Η πραγματική ιστορία αυτού του θριάμβου, του πρώτου ευρωπαϊκού τροπαίου της Τότεναμ από το 1984, ήταν η ιστορία του πως ο Ποστέκογλου κατάφερε να δικαιωθεί σε μια καταστροφική χρονιά για τον σύλλογο. Ακριβώς τη στιγμή που η Τότεναμ ήταν στα τάρταρα και το πρότζεκτ Ποστέκογλου έμοιαζε να έχει βυθιστεί, έπεισε τους παίκτες του να έχουν το βλέμμα τους στραμμένο σε αυτό το τρόπαιο, να συνεχίσουν να ανεβαίνουν αυτό το δύσκολο μονοπάτι , να αλλάξουν το ίδιο το ποδόσφαιρο και να κερδίσουν.
Όταν ο Ελληνοαυστραλός χειροκροτήθηκε στη συνέντευξη Τύπου του, λίγα λεπτά μετά τα μεσάνυχτα, αποκάλυψε κάτι που έκανε όλη αυτή την πορεία να βγάλει νόημα. Ότι στα τέλη Ιανουαρίου αποφάσισε ότι το Europa League θα ήταν ο στόχος. Παρόλο που «οι άλλοι άνθρωποι στον σύλλογο», όπως το έθεσε ο Ποστέκογλου, έβλεπαν τα πράγματα διαφορετικά. Αλλά πάντα πίστευε ότι η Τότεναμ μπορούσε να σηκώσει το τρόπαιο του Europa League και ό,τι έκανε από εκείνο το σημείο και μετά ήταν για να το πετύχει αυτό.
Αλλά αυτό δεν αφορούσε μόνο τους παίκτες, αλλά και τον τρόπο που έπαιζαν. Ο Έλληνας προπονητής αποκάλυψε επίσης ότι τον έχουν πληγώσει τα υπονοούμενα ότι είναι ιδεολόγος, εστέτ, δογματικός που ενδιαφέρεται περισσότερο για το στυλ παρά για την ουσία.
Τους τελευταίους μήνες, από τότε που ο Ποστέκογλου αποφάσισε να επικεντρωθεί αποκλειστικά στην Ευρώπη, η Τότεναμ άλλαξε ριζικά. Το «Angeball» μπήκε στην άκρη. Τέλος οι γραμμές ψηλά στο γήπεδο, τέλος τα υψηλά ποσοστά κατοχής.
Ο Ποστέκογλου ήξερε ότι αυτά τα ματς είναι ιδιαίτερα. Απαιτεί σαφήνεια, ρεαλισμό και συγκεκριμένο πλάνο. «Τα μεγάλα παιχνίδια κρίνονται σε στιγμές», εξήγησε ο Ποστέκογλου μετά τον αγώνα. «Πρέπει να περιορίσεις τις στιγμές για τον αντίπαλο. Πρέπει να αλλάξεις την προσέγγισή σου. Αυτή θα είναι η προσέγγισή μας στην Ευρώπη».
Οι παίκτες το πίστεψαν. Μόνο γι αυτό μιλούσαν. Ήταν ένα από τα πράγματα που κράτησαν ενωμένη αυτήν την ομάδα. Ήταν ένα συναίσθημα που ο Ποστέκογλου ήξερε πώς να αξιοποιήσει. Οι τοίχοι του προπονητικού χώρου είναι διακοσμημένοι με ασπρόμαυρες φωτογραφίες ομάδων της Τότεναμ του παρελθόντος να σηκώνουν τρόπαια. Ο Ποστέκογλου είχε ένα σαφές μήνυμα για τους παίκτες: «Ήρθε η ώρα να μπείτε κι εσεις στο τοίχο». Η δύναμη να γράψουν ιστορία βρισκόταν στα χέρια τους.
Το κλίμα είχε αλλάξει και φαινόταν. Αυτή η νέα διάθεση καθοδηγήθηκε και από τους παίκτες. Ο Ρομέρο, ο βασικός αρχηγός του τελικού, ήταν το κλειδί σε αυτό. Νικητής σε όλους τους τελικούς που έχει αγωνιστεί. Παγκόσμιος Πρωταθλητής με την Αργεντινή. Αν κάποιος γνωρίζει από μεγάλα παιχνίδια είναι αυτός. Ακόμα κι αν δεν μιλάει άπταιστα αγγλικά, δίνει το παράδειγμα και δίνει τον τόνο στους υπόλοιπους.
Έτσι, παρά τις συζητήσεις πριν από τον αγώνα για την τελευταία κρίση τραυματισμών της Τότεναμ, με την οποία έλειπαν οι τρεις καλύτεροι δημιουργικοί μέσοι της, μπήκε σε αυτό το παιχνίδι με ένα ισχυρό πλάνο για τη νίκη. Το σχέδιο που τελειοποιούσαν τις Πέμπτες εδώ και μήνες. Άμυνα χαμηλά, η ομάδα συμπαγής και να μην χαθεί καμία προσωπική μονομαχία. Καθυστερήσεις ακόμα και αν είναι άσχημο στο ματι. Όλα για ένα σκοπό. Τον δρόμο προς την δόξα. Τρεις τελικές, 27% κατοχή, 115 πάσες, με το μηδέν πίσω και τα υπόλοιπα είναι ιστορία.
Ήταν μια νίκη του προπονητή, μια δικαίωση. Γιατί μπορεί να αλλάξεις τις ιδέες σου αλλά το θέμα είναι αν θα καταφέρεις αυτό να το μεταφέρεις και στους παίκτες. Και ο Άντζι το πέτυχε. Και η ώρα της δόξας ήρθε. Το αβάσταχτο βάρος της ιστορίας της Τότεναμ πλέον έφυγε. Ο ίδιος μπορεί να αισθάνεται δικαιωμένος.
Πληροφοριες: Athletic
