Σ’ αυτή την προτελευταία αγωνιστική των play offs, το γεγονός αναμφίβολα ήταν η φιέστα του πρωταθλητή Ολυμπιακού και το τι θα προηγούνταν αυτής αγωνιστικά. Όσο σημασία είχε αυτό ως ανεξάρτητο γεγονός, αυθύπαρκτο και ανεπηρέαστο από τα πεπραγμένα στο χορτάρι των δύο ματς για τους τέσσερις μεγάλους, άλλο τόσο είχε, θεωρούμε, η διαχείριση μιας ακόμη πρόκλησης για την ΑΕΚ· πρόκειται για την πικρή επιβεβαίωση μιας κατάρρευσης δίχως γιατρειά.
Τα δύο αυτά άκρα χαρακτηρίζουν με τον έναν ή τον άλλο τρόπο το μίνι πρωτάθλημα από την αρχή του και ουσιαστικά διαμόρφωσαν τη συνθήκη του: ο ένας έπαιζε μόνος του ανεπηρέαστος και αφοσιωμένος στον στόχο της επιστροφής στην κορυφή, την οποία κατέκτησε δικαιωματικά, η άλλη έλεγε πως μπορούσε, προσπάθησε, αλλά εξαφανίστηκε στο ψυχολογικό της χάος, αδυνατώντας να διαχειριστεί τον εαυτό της. Ας δούμε πώς έκαστος επιβεβαίωσε τη δυναμική του στην έδρα του.
Για τον κόσμο και το γόητρο του αιώνα του
Το σκορ του Φαλήρου και ο τρόπος με τον οποίο αυτό προήλθε επιβεβαίωσε την απόλυτη κυριαρχία του Ολυμπιακού: πέμπτο συνεχόμενο ντέρμπι, τέταρτη συνολικά νίκη, τρίτη σερί μετά την (αναίμακτη) ήττα του στην Τούμπα πριν από ένα μήνα (06/04, 2-1) και το εμφατικό φινάλε στο γήπεδό του, όπου παρέμεινε φέτος κυριολεκτικά αήττητος. Συμπεριλαμβανομένης της κανονικής διάρκειας, μετράμε αποκλειστικά στη Super League και δίχως τα ματς του Κυπέλλου, συνολικά 12 νίκες και τέσσερις ισοπαλίες σε 16 παιχνίδια, δύο σε κάθε γύρο, τρεις με ομάδες της επαρχίας και μία με τον Παναθηναϊκό.
Χθες βράδυ (04/05) το ματς ήταν μία επανάληψη όσων βλέπουμε και στα play off, είχε όμως το ιδιαίτερο χαρακτηριστικό του και είναι λογικό: φιέστα σημαίνει πάρτι, η ευφορία του οποίου διαφέρει από την «τσίτα» του πρωταθλητισμού και την υποχρέωση της νίκης, πόσο μάλλον όταν, ακριβώς ως γιορτή, συνιστά και την επιβεβαίωση πως όλα πήγαν καλά. Η όποια ομάδα το δικαιούται (αγωνιστικά και ανθρώπινα), ωστόσο, ο… αστερίσκος του γοήτρου είναι υπαρκτός, φωτεινός και επαναφέρει τον κυνισμό του στόχου, αυτή τη φορά, όμως, και ως έναρξη του πανηγυριού – σ’ αυτά τα ματς η νίκη δεν είναι αυτό που λέμε «υποχρεωτική» βαθμολογικά, ωστόσο, η ευχαρίστηση του κόσμου και φυσικά η ανταπόδωση της στήριξής του πάντα υπάρχουν στην εξίσωση και τη διαφοροποιούν. 
Ο Ολυμπιακός, εν ολίγοι, έκανε το καθήκον του σ’ ένα αντιφατικό ματς: η έναρξή του είναι αντιφατική της λήξης του, με τη διπολικότητα αυτή να είναι (και αυτή) επιβεβαίωση κυριαρχίας: ο Αντρίγια Ζίβκοβιτς… αδίστακτα ήρθε για «κηδεία» στο Φάληρο και τα δύο του γκολ σε κρίσιμες στιγμές (μόλις στο 1’, μετά από λάθος του Αναγνωστόπουλου ανοίγει το σκορ και στο 32’ με την άμεση ισοφάριση σε 2-2) παραλίγο να αμαυρώσουν την απονομή. Κάλλιστα θα μπορούσε να γίνει αν ο ΠΑΟΚ έπαιζε άμυνα: ο Κοτάρσκι «πνίγει» το σουτ του Βέλντε στο 1-1 και έχει εξαιρετική θέα στο ανατρεπτικό 2-1 με την κεφαλιά του Ελ Κααμπί, που σκοράρει ακριβώς μπροστά του, εντελώς αμαρκάριστος. Οι όμορφοι συνδυασμοί των δύο επόμενων τερμάτων των Ζέλσον - Τσικίνιο είναι οι πορτογαλικές «πινελιές» της βραδιάς, η οποία στο τέλος του αγώνα έχει τον συγκρατημένα εορταστικό χαρακτήρα που όλοι επιθυμούν – το νταμπλ περιμένει. Η χθεσινή ανταμοιβή είναι κατά το ήμισυ το τέλος του δρόμου. Τις δύο εκείνες (σερί μάλιστα) εντός έδρας ισοπαλίες στην κακή περίοδο της ομάδας δεν τις θυμάται κανείς...
Ένα τριφύλλι (θα) μετράει τ’ άστρα.
Αυτή η χαρά, με τη σαφή (και ανθρώπινα δικαιωματική επαναλαμβάνουμε), αλλά συγκρατημένη εκδήλωσή της είναι απόδειξη ικανότητας και στόχευσης, και πριν απ’ όλα διαχείριση συναισθήματος· ό,τι ακριβώς απουσιάζει από την ΑΕΚ το τελευταίο δίμηνο. Πολλές φορές το γράψαμε, πλέον όμως δεν είναι μόνο αυτό: το 6-0 ήταν ισοπεδωτικό και δεσμευτικό ψυχολογικά σε τέτοιο βαθμό, που το κόμπλεξ των συνεχόμενων ηττών στο πρωτάθλημα (με εξαίρεση το 2-0 της ρεβάνς του Κυπέλλου) φάνηκε απροσπέλαστος Γολγοθάς. Αναμενόμενο επίσης το διάστημα «ανάρρωσης», αλλά ακριβώς εκεί έρχεται και ο κυνισμός της ανάληψης προσωπικής και ομαδικής ευθύνης – η «Ένωση» δεν την πήρε ή καλύτερα, για να μην της στερήσουμε τη θέληση, δεν μπόρεσε να τη διαχειριστεί: θέλησε, δηλαδή, μα δεν μπόρεσε.
Καμία νίκη, εντός – εκτός. Παθητικό τερμάτων -7 με συνολικό σκορ 4-11. Πέντε συνεχόμενες ήττες, όλες σε ντέρμπι. Αυτή είναι η πορεία της στα play off, που από μίνι πρωτάθλημα υπερβάσεων, μετατράπηκαν σε περίοδο καταστροφής. Απόλυτης, αν σκεφτούμε πώς αυτή η κατρακύλα δεσμεύει την επόμενη χρονιά και τις (άγνωστες ακόμη) συνθήκες της. Προ διετίας μόλις θριαμβευτής νταμπλούχος, πλέον υπ’ ατμόν, ο Ματίας Αλμέιδα κλήθηκε να περάσει την ΑΕΚ μέσα από τη «φωτιά» της διαχείρισης των αγώνων με τον Ολυμπιακό και της κατακραυγής του κόσμου. Δεν τα κατάφερε και εδώ και καιρό η «OPAP Arena» από απόρθητο φρούριο πρωταθλήματος έγινε τόπος μαρτυρίου παικτών και οπαδών. Από δεύτερη στο -7 των 53 βαθμών τότε στην τελευταία αγωνιστική της κανονικής διάρκειας την 9η Μαρτίου, βρίσκεται σήμερα το πρωί εν όψει της τελευταίας των play off τέταρτη στο -19 από τον πρωταθλητή με τους ίδιους ακριβώς βαθμούς (!) και με τελευταίο τρίποντο στις 23 Φλεβάρη στην Τρίπολη. Στο ίδιο πικρό έργο θεατές, με κομπάρσους μόνο και χωρίς πρωταγωνιστές εδώ και 57 μετρημένες μέρες… 
Αυτός που μπόρεσε να κάνει το καθήκον του ήταν ο Παναθηναϊκός, που κέρδισε και μάλιστα με ανατροπή, πετυχαίνοντας τον δεύτερο (και μοναδικό πια) μεγάλο στόχο της σεζόν: την εξασφάλιση της παρουσίας του στον προκριματικό γύρο του Champions League. Αξίζει τα εύσημα: το κατάφερε με σπουδαίο «διπλό» και όμορφα γκολ από τους Ουναϊ και Σφιντέρσκι – το γκολ του πρώτου πάει συστημένο… παράθυρο, αυτό του Πολωνού έχει τη σιγουριά (και την τεχνική) ενός καλού παίκτη και εκτελεστή πέναλτι. Κέρδισε εκτός έδρας μετά από πέντε μήνες και τη Λειβαδιά (15/012, 1-0) και πλέον προσθέτει κι άλλο χαρακτήρα στο γόητρό του, επομένως και στο επερχόμενο clasico με τον πρωταθλητή στο ΟΑΚΑ (11/05, 20:00): αυτή τη φορά δεν θα έχει και κίνητρο μόνο την ιστορία, αλλά και την ώθηση της χθεσινής του επιτυχίας, αφού θα παίξει ως σίγουρος δεύτερος – αυτό το… update του ντέρμπι, είναι ουσιαστικά δικό του κατόρθωμα και μόνο καλό μπορεί να κάνει, όχι μόνο στο ίδιο το ματς, αλλά και φυσικά στον ίδιο.
Πρόκειται για ένα είδος δικαίωσης και για τον Ρούι Βιτόρια. Σκεπτόμενοι μακροπρόθεσμα (όπως πλέον μπορεί να κάνει και για οικονομικούς λόγους), η συγκυρία είναι πολύ καλή για να πέσει η αυλαία μ’ ένα ακόμη κατόρθωμα, που φέτος έχει στερηθεί, «εκτονωτικό» πάντα και απαραίτητο: τη νίκη επί του «αιωνίου» αντιπάλου. Κι αυτό είναι ένα κίνητρο γοήτρου διαχρονικό, ανεξαρτήτως συνθηκών…
Νικόλας Κανελλόπουλος
