γράφει : Δημήτρης Μανάκος
«Γιατί αυτό, γιατί το άλλο, γιατί και πάλι… Δέκα απαντήσεις στο δίλημμα «Καλαμάτα ή Κηφισιά», για μία πόλη που ζει, αναπνέει και… γεμίζει στις 13 Απριλίου! Και περίπου… 5.018 λόγοι, που η Μαύρη Θύελλα παίζει το ματς της 25αετίας σε 11 ημέρες. Ένα γήπεδο γεμάτο. Δρόμοι στα ασπρόμαυρα. Κόσμος να μιλά αποκλειστικά για αυτό. Παίκτες να «πεθαίνουν» για 1,5 ώρα, κάθε Κυριακή. Πρόεδρος που δεν συμβιβάζεται με το «μία σεζόν ακόμη» και λέει «φέτος». Προπονητής που τονίζει ότι το «0-3 έγινε 1-0, αλλά θα βγούμε». Και η μεγάλη στιγμή ήρθε… Ο «τελικός» μίας ολόκληρης κατηγορίας!
Γράφει ο Δημήτρης Μανάκος
Μένουν 10 ημέρες. Δέκα ημέρες και μερικές ώρες, έως ότου η Καλαμάτα να υποδεχθεί την Κηφισιά στην πιο κομβική αναμέτρηση της σεζόν για ολόκληρη τη Super League 2. Τουλάχιστον για τον Νότιο όμιλο αυτής, καθώς από την πλευρά του βορείου τμήματος, η ΑΕΛ είναι αυτή που επιστρέφει δικαιωματικά στην Stoiximan Super League.
Τι γίνεται όμως ανάμεσα σε Καλαμάτα και Κηφισιά; Πώς φτάσαμε εδώ; Είναι πολύ απλό. Βρισκόμαστε σε αυτό το σημείο, διότι η Μαύρη Θύελλα αρνήθηκε να συμβιβαστεί για ολόκληρη τη σεζόν, στην ιδέα πως μπορεί να αγωνίζεται στη δεύτερη τη τάξει κατηγορία, και για την επόμενη αγωνιστική περίοδο.
Είπε «όχι» σε ένα τέτοιο σενάριο, δεν δέχθηκε να μην επιτύχει μία «ιστορική» άνοδο. Ή καλύτερα, να μη τη διεκδικήσει μέχρι τέλους. Αν βάλετε αυτό καλά στο μυαλό σας, τότε θα εκλογικεύσετε και τα αποτελέσματά της.
Τον λόγο που διαθέτει την καλύτερη έδρα του πρωταθλήματος. Τον λόγο που ο κόσμος της ήταν δίπλα της σε ολόκληρη τη σεζόν. Τον λόγο που είχε εκτός έδρας κοινό σε κάθε λογής ταξίδι. Από το Άργος μέχρι τη Νέα Σμύρνη και από την Κηφισιά μέχρι και το Αιγάλεω.
Η σύνδεση της συγκεκριμένης ομάδας με τον κόσμο της είναι άρρηκτη. Μετά από κάθε νίκη, μετά από κάθε λογής αποτέλεσμα, όλοι παρατάσσονται μπροστά του. «Καλαμάτα, ολέ…». Κάθε φορά, ένας διαφορετικός παίκτης να δίνει το σύνθημα. Αυτό αλλάζει εβδομάδα με την εβδομάδα. Ο παίκτης που φωνάζει πρώτος. Διότι το αποτέλεσμα συνήθως ήταν νίκη και ο κόσμος του συλλόγου ήταν πάντα δίπλα στο club. Οτιδήποτε και αν συνέβαινε…
Σε όλο αυτό έχουν συμβάλλει άπαντες… Ο Τζος, που έχει γίνει ο πιο διαδεδομένος admin στην Ελλάδα. Ο Γιώργος Βαλεριάνος, ο οποίος έβαλε τα κλάματα σε γκολ του Μπαράλες και πίεζε στη… σέντρα, στο 91ο λεπτό του ματς με τον Πανιώνιο, για να καθυστερήσει την ανάπτυξη. Ο Κωνσταντίνος Κότσαρης, που είναι ο ορισμός της «προστασίας» της Καλαμάτας. Ο Ουές με το πάθος του, με τις… κάρτες του, με το σύνθημα στα κάγκελα μετά από εκτός έδρας νίκη, με το σώσιμο της μπάλας πάνω στην γραμμή με τον Πανιώνιο. Ο Μπακαγιόκο που επέστρεψε στα στόπερ, ο Στέφανος Στρούγγης με το γκολ στο 96ο λεπτό με την Ηλιούπολη.
Ο Μουστακόπουλος με το αστείρευτο πάθος και τις εξαιρετικές μεταβιβάσεις του, ο Κατάλντι, που έχει σωματότυπο… Μουζακίτη και τελειώματα Αργεντινού. Ο Μόρσεϊ, ο Μορέιρα, με τις εντυπωσιακές στιγμές στη σεζόν, ο Παμλίδης με τα καθοριστικά του γκολ. Αναφέραμε πολλούς, αδικούμε ακόμη περισσότερους, ξεχωρίζουμε και τον Ντιγκινί, που μοιάζει με «καθηγητή» που διδάσκει με τα… πόδια, κάθε φορά που τελειώνει με την ίδια ευκολία μία φάση, είτε με το δεξί, είτε με το αριστερό.
Αδικούμε τον Μεχία, που μπήκε τον Ιανουάριο και προσέθεσε εμπειρία στη μεσαία γραμμή. Αδικούμε τον Νίλι που σε τρεις μήνες, έχει αγωνιστεί ως δεξιός μπακ, ως οκτάρι και ως δεκάρι. Αδικούμε τον Γρίβα, με το γκολ της… σεζόν στον Πανιώνιο, αδικούμε τον Άλβες, τον Φρίμπονγκ, τον Αλκαρανάζ και τον Μπαράλες, που είναι πάντα εκεί.
Πάντα εκεί ήταν και ο Νίκος Αναστασόπουλος, ο «μεγάλος άτυχος» της σεζόν, ο δεύτερος γκολκίπερ, ο Λαδάς, ο «τρίτος» τερματοφύλακας, ο Μέντες.
Όλοι αυτοί, σε όλη τη διάρκεια της σεζόν, ήταν «ένα». Και υπό τις οδηγίες του Νίκου Αναστόπουλου, και υπό αυτές του Δημήτρη Σπανού, ο οποίος είχε μία ικανότητα, να συσπειρώνει με τις ομιλίες του την ομάδα του.
«Το 0-3 έγινε… 1-0.»
«Η Καλαμάτα είναι η καλύτερη ομάδα της κατηγορίας. Εμείς θα ανέβουμε».
«Αν περάσουμε από εδώ, θα βγούμε. Ξέρω τι σας λεώ.»
«Αισθάνομαι πως ο Πανιώνιος θα μας δώσει το πρωτάθλημα».
Τόσες και τόσες ατάκες. Ο Σπανός, ο Αντώνης Μαυρέας, που έχει συνδέσει το όνομά του με την ομάδα και φυσικά, ο ισχυρός άνδρας του συλλόγου, ο κ. Πρασσάς. Ο άνθρωπος που έκανε το Αμερική – Αθήνα, Κερατσίνι – Πειραιά, για να δει το Κηφισιά – Καλαμάτα. Ο άνθρωπος που χρηματοδοτεί, ο άνθρωπος που πανηγύριζε στα κάγκελα το γκολ του Μορέιρα στην Ηλιούπολη, γιατί «έβλεπε» μακριά και καταλάβαινε τι έρχεται…
Τι έχουμε λοιπόν; Έναν πανέξυπνο προπονητή που «ξέρει» τα δεδομένα της κατηγορίας, έναν αρχηγό που «πεθαίνει» για τον σύλλογο που εκπροσωπεί, ποδοσφαιριστές έτοιμους για… πόλεμο που διαρκεί 1,5 ώρα κάθε Κυριακή, και λαό που «διψά» για αυτό που έχει στερηθεί 25 χρόνια.
Πόσο διψάει; Αυτή είναι η ερώτηση; Αμέτρητα πολύ… Τόσο πολύ που μέσα σε μερικές ώρες, έκανε sold out το πιο… ποδοσφαιρικό γήπεδο του Νότιου ομίλου. Το γήπεδο της «Παραλίας» θα είναι «φίσκα». Δεν θα περνάς εύκολα. Παντού θα βλέπεις… κεφάλια και ανθρώπινα σώματα. Και πιθανώς, οι 5.000 που «χωρά» να είναι λίγοι. Από όλα τα μέρη της Ελλάδας, θα υπάρχει κόσμος της Καλαμάτας. «Ζουν» για αυτό. «Αναπνέουν» για αυτό. Θα είναι 5.018 «οπαδοί» απέναντι σε όλη την αποστολή της Κηφισιάς, συμπεριλαμβανομένων των 18 της αποστολής της Καλαμάτας.
Και ναι, δεν κερδίζουν πάντα οι περισσότεροι. Αλλά όταν δύο ισοδύναμες ομάδες «κοντραριστούν» τέσσερις φορές, η λογική λέει πως μία τουλάχιστον «μάχη» θα πάει σε κάθε μία. Έχει χάσει η Καλαμάτα. Έχουν προκύψει ισοπαλίες. Δεν έχει κερδίσει. Και αν δεν το κάνει στο ματς της… 25αετίας για αυτήν, με μία πόλη να τραγουδά συνθήματα από το πρωί, τότε πότε;
Από το χιλιόμετρο ως την Παραλία, από το κέντρο ως τα ΚΤΕΛ… Μία πόλη που απέχει 2,5 ώρες από την Αθήνα, ένα Καλαμάτα – Κηφισιά που κρίνει μία ολόκληρη σεζόν!
