γράφει : Δημήτρης Μανάκος
Σεβασμός στον Πανιώνιο, συγχαρητήρια για το κίνητρο που βρήκε και τη νοοτροπία που διαθέτει, χειροκρότημα στον κόσμο του που στηρίζει τόσο πολύ τον αγαπημένο του σύλλογο, ακόμη και σε παιχνίδι που πρακτικά, δεν κρίνει κάτι για τον «Ιστορικό». Αυτομάτως, η νίκη της Καλαμάτας γίνεται μεγαλύτερη. Και δεν είναι μόνο οι τρεις βαθμοί… Είναι μία ατάκα – προφητεία, είναι και ένας Αργεντινός που θυμίζει τον Χρήστο Μουζακίτη σε «όλα» του!
Γράφει ο Δημήτρης Μανάκος
Ήταν ένα ματς – πόλεμος. Το γνωρίζαμε εξαρχής. Διότι ο Πανιώνιος, παρά το γεγονός πως δεν έχει πλέον βαθμολογικό κίνητρο, ήταν δεδομένο πως θα παρατασσόταν στην έδρα του και θα έπαιζε για την «τιμή» του.
Δεν υπήρχε περίπτωση να άφηνε το παιχνίδι, δίχως να πατήσει το πόδι στο «γκάζι». Συζητήθηκαν πολλά και ακούστηκαν ακόμη περισσότερα για το Αιγάλεω – Καλαμάτα και το κατά πόσο οι γηπεδούχοι έδωσαν τα πάντα στο γήπεδο. Πάντα θα προκύπτουν τέτοια πράγματα, πάντα θα διαψεύδονται, πάντα θα υπάρχει κόσμος στα Social Media που θα αναρτήσει σχετικά βίντεο.
Όπως και να έχει, αυτό που θέλω να πω είναι πως στο Πανιώνιος – Καλαμάτα δεν υπάρχει η παραμικρή αμφιβολία πως κάτι συνέβη. Στα «ίσα» το έπαιξε το παιχνίδι η γηπεδούχος ομάδα και μπράβο της. Υπέροχη νοοτροπία, κατάθεση ψυχής, προσπάθησε να κερδίσει, δεν συμβιβάστηκε ποτέ με την ισοπαλία.
Στο τέλος της ημέρας, όμως, η Μαύρη Θύελλα είναι αυτή που πανηγυρίζει. Διότι ο Δημήτρης Σπανός δεν σταμάτησε ποτέ να σκέφτεται αποκλειστικά τους τρεις βαθμούς. Απολύτως λογικό. Σε διαφορετική περίπτωση, η νίκη επί της Κηφισιάς δεν θα του έφτανε. Τι έκανε λοιπόν; Με το ματς στο 1-1 και τον Πανιώνιο πιο «φρέσκο» και με περισσότερες, κλασικές στιγμές, έριξε στο παιχνίδι τον Μπαράλες και τον Γρίβα.
Και κάπως έτσι, κέρδισε! Ο επιθετικός της Καλαμάτας ήταν αυτός που διαμόρφωσε το τελικό αποτέλεσμα, σε φάση που ξεκίνησε από αυτόν, ενώ και μόνο η παρουσία του Μπαράλες εντός περιοχής, «μπερδεύει» και αλλάζει την προσέγγιση του αντίπαλου συλλόγου. Το πετυχαίνει ακόμη και σε αυτήν την ηλικία αυτό ο Αργεντινός και το 2-1 ήταν γεγονός.
Έξαλλοι οι πανηγυρισμοί, φωνές για οφσάιντ από τους γηπεδούχους, σε μία στιγμή που δεν έχει προκύψει ακόμη replay.
Σε ό,τι αφορά την κριτική τώρα, έκαναν πολλοί ποδοσφαιριστές μεγάλο παιχνίδι, από αμφότερες ομάδες. Ήταν εκπληκτικός ο Κολοβός, τρομερός ο Βαλεριάνος, με σπριντ στο 95ο λεπτό για να μαρκάρει τον κεντρικό αμυντικό των γηπεδούχων, καταλυτικός ο Κότσαρης με απόκρουση στο τέλος για να διατηρηθεί το αποτέλεσμα, και σημαντικός ο Νίλι, που παρότι έπαιξε ξανά ως δεξιός μπακ για 60 λεπτά, ήταν σοβαρότατος.
Πολλούς διακριθέντες μπορεί να βρει κάποιος, αλλά προσωπικά, θεωρώ πως ο κορυφαίος του γηπέδου ήταν ο Χουάν Κατάλντι! «Μαγικός». Όλοι έχετε την εικόνα του Χρήστου Μουζακίτη στο μυαλό σας. Αυτό ακριβώς είναι ο Αργεντινός χαφ για τη Μαύρη Θύελλα.
Κοντούλης, όχι ιδιαίτερα δυνατός, εξαιρετικός με την μπάλα, με πολύ καλό πόδι και φοβερή οξυδέρκεια. Δεν είναι μόνο το γκολ που βάζει. Είναι τα αμέτρητα χιλιόμετρα που κάνει, η πρόθεσή του να ζητά μπάλα, η ένταση με την οποία μπαίνει σε κάθε λογής μονομαχία, με αντιπάλους που φαίνονται ισχυρότεροι από αυτόν.
Θυμάμαι, όντας στην Σκωτία, για το ματς της Εθνικής μας ομάδας και τη νίκη της – εν τέλει – με 3-0, στις πρώτες στιγμές του ματς ο Σκοτ ΜακΤόμινεϊ πήγε και χτύπησε συνειδητά τον Χρήστο Μουζακίτη. «Εδώ είμαι εγώ», έμοιαζε να του λέει. Στο φινάλε του πρώτου μέρους, ο Έλληνας διεθνής «απάντησε» με παρόμοιο στυλ παιχνιδιού. Στην μπάλα, τρομερά δυνατά, σε μία διεκδίκηση για ένα πλάγιο.
Κάπως έτσι, «συμπεριφέρεται» και ο Κατάλντι εντός αγωνιστικού χώρου. Δεν διστάζει, δεν φοβάται και θυμίζουμε πως έχει ανανεώσει τη συνεργασία του με την Καλαμάτα για την επόμενη τριετία.
Όσον αφορά τώρα, τις κομβικές φάσεις του ματς… Αναμένουμε να δούμε αν υπήρχε οφσάιντ, δεν υπάρχει χέρι στο φινάλε, η διαιτησία δεν ήταν αρνητική και οι υποδείξεις, τουλάχιστον σε ό,τι σχετίζεται με κάρτες, έμοιαζαν σωστές.
Στο διά ταύτα όμως… Η Καλαμάτα πήρε μία τεράστια νίκη, η οποία γίνεται όλο και μεγαλύτερη, αν αναλογιστεί κανείς την εικόνα και τον τρόπο παιχνιδιού του Πανιωνίου. Αξίζουν συγχαρητήρια σε αμφότερες. «Ξέσπασε» και ο Σπανός στο φινάλε, κάτι συνέβη και με τον Μπακαγιόκο στους πανηγυρισμούς, αλλά δεν γινόταν να το δει κάποιος από την εξέδρα.
Και τώρα… τελικός! Καλαμάτα – Κηφισιά. Θα είναι Κυριακή. Στις 13 Απριλίου. Ένα ολόκληρο πρωτάθλημα σε 90 λεπτά. Οι δυο τους. Να προβώ σε εκτίμηση; Για τόσο δύο ισοδύναμες ομάδες, από πλευράς ποιότητας και αποτελεσμάτων, σε μία σειρά τεσσάρων αγώνων σε πρωτάθλημα και Play Offs, είναι δύσκολο η κάθε μία να μην κερδίσει έστω μία φορά. Η ομάδα του Σεμπαστιάν Λέτο το έχει κάνει…
ΥΓ: Ανατρέξτε στη συνέντευξη του Γρίβα και του Ουές, στο «car pool» της Καλαμάτας, προ μηνών! Τι είχε πει ο δεύτερος για τον «κολλητό» του; Πως είναι εξαιρετικός ποδοσφαιριστής, θα πάρει ευκαιρίες και φέτος, αλλά το ποδόσφαιρο είναι θέμα στιγμών. Και μία τέτοια δεν του είχε «κάτσει». Πλέον, δύο ημέρες πριν ολοκληρωθεί ο Μάρτιος, ο Ουές αποδεικνύεται «προφητικός» και πολύ καλός φίλος….
