Υπήρχε ένα θηρίο το απόγευμα της Τετάρτης στο Mall of Asia στη Μανίλα. Με αυτό είχε να τα βάλει η Εθνική για να προκριθεί στους «16» του Παγκοσμίου Κυπέλλου. Το μίνιμουμ δηλαδή της αποστολής της στην άλλη άκρη του κόσμου. Και τα κατάφερε.
Γράφει ο Γιάννης Ψαράκης
Το «θεριό» αυτό πάντως δεν ήταν η Νέα Ζηλανδία αλλά το θηρίο μέσα μας. Ο κακός μας εαυτός, το «διαβολάκι» που προσπαθεί να σε μπερδέψει και σου προκαλεί αμφισβήτηση. Και η αμφισβήτηση προκαλεί φόβο. Και ο φόβος παγώνει τη σκέψη.
Η Εθνική στο ματς με τη Νέα Ζηλανδία νίκησε τον εαυτό της. Τα τρεμάμενα χέρια του πρώτου ημιχρόνου όταν για 8 λεπτά δεν… σταυρώναμε ούτε λέι-απ (0/8 σπό το 5ο έως το 13ο λεπτό). Το δέος στη θέα παικτών που αντιμετωπίζαμε πρώτη φορά και τους κάναμε να μοιάζουν με σούπερμαν και μας προσπερνούσαν συνεχώς στο ένας εναντίον ενός. Τον εκνευρισμό κάνοντας την τρίχα τριχιά για τα ούτως ή άλλως αλλοπρόσαλλα τις περισσότερες φορές σφυρίγματα άπειρων διαιτητών. Λες και δεν είχε ξαναπαίξει η ομάδα σε μεγάλη διοργάνωση αυτού του βεληνεκούς και δεν ήξερε τι την περιμένει.
Ομολογώ ότι δεν πίστεψα καμία στιγμή ότι θα μπορούσαμε να χάσουμε από αυτή τη Νέα Ζηλανδία. Και μην ακούσω τα «μα, μας έλειπε ο τάδε, ο δείνα, χτύπησε και ο Χ, ήταν τραυματίας και ο Ψ». Είπαμε, την ιστορία, καλή ή κακή τη γράφουν οι παρόντες και στην τελική δεν μπορώ να δεχτώ βρε αδερφέ ότι παίκτες με τις εμπειρίες και τις εικόνες των δικών μας Ευρωλιγκάτων παικτών θα τρόμαζαν από αυτή τη σύνθεση της Νέας Ζηλανδίας τα ονόματα των περισσότερων η πλειοψηφία εξ ημών άκουγε για πρώτη φορά στη ζωή του.
Η Εθνική λοιπόν δικαιούται να πανηγυρίζει μόνο για την ανατροπή από το -15 και για τον χαρακτήρα που έδειξε πετυχαίνοντας έως τώρα, επαναλαμβάνω, το μίνιμουμ της αποστολής της. Την πρόκριση στους «16» της διοργάνωσης και παράλληλα -τουλάχιστον- την παρουσία της στα Προολυμπιακά τουρνουά του επόμενου καλοκαιριού ενόψει Παρισιού. Το αν θα κάνει την υπέρβαση της παρουσίας στην 8αδα που εξασφαλίζεται ΜΟΝΟ με το 2/2 απέναντι σε Λιθουανία και Μαυροβούνιο θα το μάθουμε καταρχάς την Παρασκευή στο do or die παιχνίδι με τους «Λιέτουβους». Κερδίζουμε και μένουμε στο παιχνίδι αγκαλιάζοντας την 8αδα, χάνουμε και μένουμε όπως και το 2019 εκτός προημιτελικών.
Θέλω να πιστεύω ότι απαλλαγμένοι πλέον από το βάρος του «πρέπει» της πρόκρισης στους «16» οι διεθνείς θα δείξουν συνολικά ένα πιο απελευθερωμένο πρόσωπο κόντρα στη Λιθουανία που έχει τις ίδιες εξίσου απουσίες με εμάς (ίσως και πιο σημαντικές…), παίζει ένα πιο συμβατικό με τα ευρωπαϊκά δεδομένα μπάσκετ αλλά το παίζει… πολύ καλά. Ας γίνουμε λοιπόν εμείς η… Νέα Ζηλανδία την Παρασκευή να τους «χαλάσουμε» το μυαλό αρκεί να το… κρατήσουμε μέχρι το φινάλε του αγώνα.
