Η Ίντερ ήταν καλύτερη, κράτησε το ματς ακριβώς όπως ήθελε, είχε τις δύο καλύτερες στιγμές στον αγώνα, αλλά απλώς δεν βρήκε τον δρόμο προς τα δίχτυα, κάτι που κατάφερε η
Μάντσεστερ Σίτι με την ποδοσφαιρική κλάση του
Ρόδρι, που ήταν ο μεγάλος απών πριν από δυο χρόνια, επειδή δεν τον είχε βάλει να παίξει στο
Πόρτο ο
Γκουαρδιόλα.
Στην βραδιά δεν κέρδισε η καλύτερη ομάδα, αλλά κέρδισε εκείνη που ήταν όλη τη χρονιά καλύτερη στο
Champions League, κάτι που πολλές φορές δεν συμβαίνει. Δεν επιβραβεύεσαι συνήθως απλά επειδή είσαι καλύτερος. Η
Σίτι όμως πήρε αυτό που της άξιζε, χάρη στη συνέπειά της και στο γεγονός πως ο
Πεπ Γκουαρδιόλα έπεισε τους ποδοσφαιριστές του πως είχαν φέτος μία «χρυσή» ευκαιρία μπροστά τους να κατακτήσουν τα πάντα.
Από την άλλη πλευρά, η
Ίντερ δικαιούτο πλήρως την παρουσία της εκεί, και αν ήταν πιο τυχερή στις δύο περιπτώσεις που αναφέραμε, ειδικά στην φάση με τον
Ντι Μάρκο, μπορούσε να είχε στείλει το ματς τουλάχιστον στην παράταση! Παίρνει όμως τα χειροκροτήματα, γιατί για να γίνει ένας καλός τελικός χρειάζονται δύο ομάδες και ο
Σιμόνε Ιντζάγκι παρουσίασε μία ομάδα που όχι μόνο «μπλόκαρε» τους «πολίτες», δίχως να… παρκάρει λεωφορείο έξω από την περιοχή της, αλλά απείλησε και περισσότερο από αυτούς.
Η Σίτι έκανε πραγματικότητα αυτό που κυνηγούσε τόσα χρόνια, από το
2011 που έπαιξε για πρώτη φορά στην διοργάνωση. Και όπως έγραφα δύο χρόνια πριν μετά την ήττα της στο
Πόρτο από την
Τσέλσι, σε αυτήν την διοργάνωση πρώτα παίζεις τελικό μαθαίνεις, συνήθως χάνεις και μετά πάνω σε αυτό «χτίζεις», επιστρέφεις και κερδίζεις.
Επί της ουσίας, αυτό συνέβη με τη
Σίτι του
Πεπ, που ολοκληρώνει και το τρεμπλ, επιβεβαιώνοντας ότι είναι η καλύτερη ομάδα που υπάρχει τα τελευταία τρία χρόνια και μετά στην Ευρώπη. Τώρα, όσον αφορά στις τις συγκρίσεις με το τρεμπλ της
Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ, το
1999, δεν χρειάζεται να μπούμε καν στο τριπάκι.
Θεωρώ ανούσιο να προσπαθούμε να συγκρίνουμε πράγματα του προηγούμενου αιώνα με το σημερινό ποδόσφαιρο, καθώς οι αλλαγές είναι τεράστιες. Το αγαπημένο μας άθλημα πλέον είναι εξαιρετικά γρήγορο και πολύ πιο δύσκολο και προφανώς είναι αστείο να καθόμαστε να μπαίνουμε σε κουβέντες και συγκρίσεις, με τις δεκαετίες του
’60, του
’70, του
’80 και του
’90. Ακόμη και η πρώτη δεκαετία του
2000 έχει τεράστιες διαφορές σε σχέση με το «σήμερα». Για να το καταλάβει κανείς ας δει το αήττητο της
Άρσεναλ το
2004 και ας αναρωτηθεί για ποιο λόγο καμία ομάδα δεν έχει πράξει κάτι ανάλογο τα τελευταία χρόνια.
Ούτε η Σίτι των πέντε πρωταθλημάτων την τελευταία εξαετία, ούτε η
Λίβερπουλ του
Champions League και της
Premier League, των 97 (χάνοντας τον τίτλο) και 99 βαθμών (όταν το πήρε), του
FA Cup με τον
Κώστα Τσιμίκα και των τριών τελικών Ευρώπης σε μία εξαετία. Τίποτα λοιπόν δεν είναι τυχαίο.
Το καλύτερο που μπορεί να γίνει είναι να βλέπουμε τις αντιστοιχίες των εποχών και ταυτόχρονα να καταλάβει και κάποιος πως δεν είναι καθόλου εύκολο να γίνει ένα τρεμπλ όταν μιλάμε για την Αγγλία σε συνδυασμό με την κατάκτηση του Champions League, οπότε από τη φύση του είναι κάτι πολύ σπουδαίο. Όπως εξαιρετικά σπουδαίο ήταν φυσικά κι αυτό που είχε πετύχει στην εποχή της κυριαρχίας της στην δεκαετία του ‘90 η
Γιουνάιτεντ του
Σερ Άλεξ Φέργκιουσον.
Κάτι τελευταίο για τον
Πεπ… Έτσι κι αλλιώς είχε αλλάξει το σύγχρονο ποδόσφαιρο, για πάρα πολλούς λόγους, όπως του είπε σε συνέντευξή του ο
Τιερί Ανρί, τον οποίο είχε και παίκτη στη
Μπαρτσελόνα. Όμως το πιο σπουδαίο είναι κάτι άλλο. Το γεγονός πως η
Μάντσεστερ Σίτι γνωρίζει η ίδια πως τίποτα ή τουλάχιστον όχι όλα αυτά, δεν θα είχαν λάβει χώρα, αν αυτός δεν ήταν στο «τιμόνι» της. «Μεγάλωσε» τη Σίτι ο Πεπ από το 2016 και έπειτα, την καθιέρωσε. «Χρωστάει» πολλά το ποδόσφαιρο σε αυτόν. Αλλά σίγουρα περισσότερα του οφείλει η Μάντσεστερ Σίτι…
www.bnsports.gr
