γράφει : Χρήστος Σωτηρακόπουλος
Ο κάτοχος των έξι νικηφόρων μεταλλίων στο Κύπελλο Πρωταθλητριών Ευρώπης, ο Πάκο Χέντο, έφυγε για την γειτονιά των Αγγέλων και η Ρεάλ Μαδρίτης αποχαιρετά ακόμα ένα αστέρι από εκείνη την μαγική ομάδα που της χάρισε τα πέντε σερί τρόπαια στη δεκαετία του '50. Ο Χέντο μπορεί να μην είχε την ποδοσφαιρική ποιότητα του Ντι Στέφανο ή την πληθωρική παρουσία του Φέρεντς Πούσκας, αλλά αποτελούσε την μονάδα ισορροπίας σε ένα σύνολο γεμάτο πρωταγωνιστές!
Γράφει ο Χρήστος Σωτηρακόπουλος
Αυτό που λίγοι ξέρουν είναι πως ο Χέντο παραλίγο να αποτύχει στη Μαδρίτη. Έφτασε το καλοκαίρι του 1953, με μόνο μισή σεζόν στα σαλόνια, δέκα αγώνες πρωταθλήματος και μερικά ματς Κυπέλλου, με τη Σανταντέρ. Η ταχύτητά του ήταν... ηλεκτρική, αλλά το ποδόσφαιρό του ήταν λίγο παλιομοδίτικο στυλ. «Κουνούσε τα πόδια του τόσο γρήγορα που ήταν σχεδόν κωμικό, λίγο στο στυλ του “σελιλόιντ”, εκείνων των ταινιών που, λόγω των αρχαϊκών τρόπων εγγραφής, πρόσφεραν ασυνήθιστα γρήγορες κινήσεις στην προβολή», έγραψαν πετυχημένα οι Ισπανοί!
Άφηνε πίσω τους αμυντικούς, αλλά και την… μπάλα. Έπαιξε 17 παιχνίδια από τα 30 στη Λα Λίγκα, αλλά δεν έβαλε γκολ. Επί της ουσίας δεν φάνηκε και έτσι στο δεύτερο γύρο δεν έπαιξε σχεδόν καθόλου. Εν τω μεταξύ ο Εσπίνα, επίσης αριστερός εξτρέμ, ο οποίος είχε δοθεί δανεικός από στη Σανταντέρ στο πλαίσιο της μετακίνησης Χέντο, είχε μια περισσότερο από αξιοπρεπή σεζόν εκεί, με 23 αγώνες και έξι γκολ. Η ιδέα του Σαντιάγκο Μπερναμπέου ήταν στο τέλος της σεζόν να φέρει πίσω τον Εσπίνα και να επιστρέψει τον Χέντο.
Εκεί επενέβη ο Ντι Στέφανο που έφτασε στη Μαδρίτη λίγες εβδομάδες μετά τον Πάκο εγκαίρως ώστε να παίξει στην τρίτη αγωνιστική του πρωταθλήματος. Στο τέλος της χρονιάς είχε οδηγήσει τη Ρεάλ Μαδρίτης στον τίτλο, με το καταπληκτικό παιχνίδι του, γεμάτο «τεχνική, ιδιοφυΐα και γνώση» όπως έλεγαν οι σημαντικότεροι αναλυτές! Ήταν πρώτος σκόρερ, με 27 γκολ σε 28 αγώνες και έδωσε το πρώτο πρωτάθλημα στη "λευκή" ομάδα της Μαδρίτης μετά από 20 χρόνια! Και ναι όσο κι αν ξαφνιάζει, ακόμα και η Ρεάλ πέρασε πέτρινα χρόνια κάποτε.
Ο Ντι Στέφανο ήταν αυτός ο οποίος είπε στον Μπερναμπέου, να εμπιστευτεί και να κρατήσει τον Χέντο. «Έχει ταχύτητα και χτυπά την μπάλα σαν κανόνι. Δεν το μαθαίνεις αυτό, το έχεις ως χάρισμα. Μπορούμε να του μάθουμε τα υπόλοιπα». Και παρεμπιπτόντως, ζήτησε από τον πρόεδρο να υπογράψει τον Έκτορ Ριάλ, γεννημένο στην Αργεντινή αλλά με ισπανικό διαβατήριο, επειδή ήταν γιος Γαλικιανών γονιών. Τον είχε γνωρίσει στην Κολομβία και μέχρι τότε έπαιζε στη Νασιονάλ ντε Μοντεβιδέο. Ο Ντι Στέφανο εξήγησε: «Χρειάζομαι κάποιους που όταν τους δίνω την μπάλα, να μου την επιστρέφουν».
Εκείνη την εποχή, έπαιζαν πάρα πολύ στην Ισπανία με τον παλιομοδίτικο τρόπο: όποιος έπιανε την μπάλα στη μεσαία γραμμή, την έστελνε μακριά! Ένα ποδόσφαιρο, όπως έχει αναλύσει ο Γιάννης Διακογιάννης επηρεασμένος σαφέστατα από τους Βρετανούς, για την εποχή όπως άλλες ομάδες, σαν την Σεβίλλη και την Ατλέτικο Μαδρίτης, είχαν παίκτες που έπαιρναν την μπάλα και προσπαθούσαν να τους περάσουν όλους!
Ο Ντι Στέφανο ήθελε να ξεπεράσει τους αντιπάλους του με τριγωνάκια και συνδυασμούς όπως άρχισαν να λένε τότε, όχι με μεγάλες ατομικές προσπάθειες. Έτσι έπαιζαν στη Νότια Αμερική, έτσι έπαιζε η Ουγγαρία, γύρω από τον πανέξυπνο μέσο Μπόζικ, τον Χιντεγκούτι και τον σταρ Πούσκας.
Ο Μπερναμπέου δεν ήθελε να του αρνηθεί κανένα από τα δύο πράγματα. Ο Ντι Στέφανο ήταν ο ακρογωνιαίος λίθος της ομάδας, του είχε δώσει το πρώτο πρωτάθλημα μετά από δυο δεκαετίες στη Λα Λίγκα και τα επιχειρήματά του ήταν ποδοσφαιρικά και λογικά. Επιπλέον, του είχε αρνηθεί την άδεια να αγοράσει αυτοκίνητο, γιατί δεν ήθελε οι παίκτες του να προκαλούν. Έτσι κράτησε τον Χέντο και έφερε τον Ριάλ, χωρίς να γνωρίζει τίποτα γι’ αυτόν…
Τα αποτελέσματα τα επόμενα χρόνια δικαίωσαν αυτές τις επιλογές. Ο Χέντο εξελίχθηκε σε μία μορφή, παίζοντας για την ομάδα και λειτουργώντας μέσα από την ομάδα, αφήνοντας τον ρόλο του σούπερ σταρ στους άλλους.
Τον Χέντο έχω να λέω πως τον είδα έστω και σε ένα ματς: στο τέλος της καριέρας του, όταν πλέον έγινε ο μόνος παίκτης που είχε παίξει σε όλους τους τελικούς στους οποίους είχε πάρει μέρος η Ρεάλ Μαδρίτης από το 1956 έως το 1971 στα ευρωπαϊκά κύπελλα, όταν ήταν ο αρχηγός της στον τελικό του Κυπέλλου Κυπελλούχων εναντίον της Τσέλσι στο στάδιο Καραϊσκάκη. Εκείνο το ματς του Μάη του 1971, τον έχω έντονα στο μυαλό μου καθώς δεν υπήρχε άνθρωπος που να μην συζητάει πως αυτός που ήταν αρχηγός της Ρεάλ ήταν ο μεγάλος Χέντο των έξι κυπέλλων Ευρώπης! Παρών στα πέντε σερί κύπελλα που πήρε η λευκή αρμάδα, από το 1956 έως και το 1960 και μετά και πάλι το 1966 στις Βρυξέλλες στο έκτο και τελευταίο μέχρι το 1998. Έφυγε από τη Μαδρίτη το καλοκαίρι του 1971 μετά από 18 σεζόν, με 605 αγώνες και 12 πρωταθλήματα, 6 Ευρωπαϊκά Κύπελλα και ένα Διηπειρωτικό ως τα πιο σημαντικά τρόπαια. Επιπλέον, έπαιξε 43 παιχνίδια με την Εθνική ομάδα και είχε παρουσία σε δύο Μουντιάλ.
Εκείνο που αξίζει κάποιος να πει είναι πως εκτός του πολύ σημαντικού (που το καταλαβαίνει και ένα μικρό παιδί) επιτεύγματος των έξι κατακτήσεων Κυπέλλων Πρωταθλητριών, το οποίο έχει πλησιάσει μόνο ο Μαλντίνι στην ιστορία και τώρα ο Κριστιάνο Ρονάλντο, αμφότεροι με πέντε, ήταν πως ο Χέντο δεν απασχόλησε ποτέ την κοινή γνώμη έξωαγωνιστικά! Αν υπολογίσει κανείς πόσο μεγάλος ποδοσφαιριστής υπήρξε, δεν έχει καταγραφεί η παραμικρή παραβατική συμπεριφορά, γεγονός που μεγιστοποιεί την τεράστια αξία του. Ένας αληθινά μεγάλος, που άφησε τα έργα και τις επιτυχίες του να μιλήσουν για αυτόν χωρίς να χρειαστεί ο ίδιος να προσθέσει ούτε μία λέξη!
