γράφει : Στέφανος Αβραμίδης
Πολύ περισσότερο από το ίδιο το αποτέλεσμα στο 3-1 επί της Βιγιαρεάλ ήταν ο πανηγυρισμός στον πάγκο, με τον Τσάβι στο επίκεντρο, που έστειλε τα πρώτα πολύ θετικά μηνύματα της νέας εποχής για την Μπαρτσελόνα!
Ανέκαθεν οι φίλοι μας οι Ισπανοί, όχι μόνο αλλά σίγουρα ΚΑΙ στο ποδόσφαιρο, είχαν μία άκρως ενδιαφέρουσα, επιφανειακά γλωσσική αλλά κατ' ουσίαν σημειολογική τάση! Ο λόγος για την... ουσιαστικοποίηση των κύριων ονομάτων, μη σας πω εσχάτως και των... παρωνυμίων, βλ. Cholismo, είναι πολλές ακόμη οι περιπτώσεις των λέξεων που... εφευρέθηκαν και αποδίδουν ή καλύτερα...περικλείουν όλα τα χαρακτηριστικά ενός ατόμου, μιας πόλης, μιας ομάδας! Κλασικότερο όλων το παράδειγμα της Ρεάλ με το περίφημο, στους ποδοσφαιρικούς κόλπους τουλάχιστον, madridismo, η αίσθηση ανωτερότητας των «μερένγκες» σε συνδυασμό με την... εμμονή για την επιτυχία, το μεγαλείο αλλά και τη λαμπρή πορεία του συλλόγου μέσα στο χρόνο δε θα μπορούσαν να... χωρέσουν καλύτερα σε μόλις 10 γράμματα!
Δε θα μπορούσαν επίσης αυτά ακριβώς τα 10 γράμματα να απέχουν περισσότερο, σε σχέση με τις έννοιες που κομίζουν, από το ευθέως αντίστοιχο της μεγάλης αντιπάλου, αυτό ακριβώς συμβαίνει άλλωστε και σε επίπεδο νοοτροπίας, φιλοσοφίας και...πολιτείας σε ότι αφορά Μπαρτσελόνα, περί ης ο λόγος, και Ρεάλ! Ο ή το, αλήθεια δεν έχω καταλήξει, barcelonismo πηγαίνει απολύτως κόντρα όχι μόνο στις διαχρονικές αξίες του ανταγωνισμού αλλά και στις επιταγές του σύγχρονου ποδοσφαίρου! Με συγκολλητική ουσία το συναίσθημα «ποντάρει» στο χτίσιμο ανθρώπων, προσωπικοτήτων, ποδοσφαιριστών και, στο βάθος, της επιτυχίας της ίδιας, στο ασφυκτικό περιβάλλον του 2021 ίσως και να χρησιμοποιείται περισσότερο ως… πρόφαση διαφοροποίησης από τους υπόλοιπους, κι αυτό μες το παιχνίδι είναι!
Όπως για τα καλά μέσα στο παιχνίδι ήταν και η εικόνα του πάγκου των «μπλαουγκράνα» μετά από το δεύτερο γκολ κόντρα στη Βιγιαρεάλ στο «Εστάντιο ντε Λα Θεράμικα», μια μεγάλη αγκαλιά του Τσάβι με μέλη του τεχνικού επιτελείου και ποδοσφαιριστές, πιθανότατα ότι θετικότερο προέκυψε, σίγουρα σημαντικότερο από το ίδιο το αποτέλεσμα, από τη νίκη με σκορ 3-1 επί της Βιγιαρεάλ! Μια πολύ δυνατή εικόνα, ένα ηχηρό μήνυμα, αυθόρμητο έμοιαζε, πως η ποιότητα στην οποία μας είχαν συνηθίσει τα, πολλά, τελευταία χρόνια οι Καταλανοί ίσως και να μην επιστρέψει ποτέ, στο πρόσωπο του νέου τους προπονητή όμως, εξέχον μέλος και ο ίδιος της γενιάς που μεγαλούργησε στο χορτάρι, επέστρεψε το πνεύμα, η αύρα και η νοοτροπία που έκανε, ή καλύτερα διατήρησε την ομάδα αυτό που επιγραμματικά αποδίδεται ως «Mes que un club»! Κάτι περισσότερο από έναν σύλλογο, πιθανότατα τώρα πια με έναν τελείως διαφορετικό τρόπο απ’ ό,τι παλιότερα αλλά…και πάλι!
Ποιος μπορεί αλήθεια να αρνηθεί ότι, στο μέτρο του δυνατού, η Μπαρτσελόνα έχει διατηρήσει, ίσως και χρησιμοποιήσει αυτό ακριβώς το ιστορικό της χαρακτηριστικό για να… αυτοκαθοριστεί! Κάθε ομάδα εκεί έξω έχει τα δικά της χαρακτηριστικά γνωρίσματα, το δικό της αποτύπωμα στο χρόνο, πέρα και πάνω από τις επιτυχίες, το δικό της DNA! H Μπαρσελόνα αυτό διάλεξε και με αυτό πορεύεται, προφανώς και από τη στιγμή που έκανε την πρώτη... παραχώρηση τοποθετώντας χορηγό στη φανέλα της ο ρομαντισμός έγινε χρόνο με το χρόνο από… στάση ζωής ίσως και εργαλείο αλλά ήταν δικός της, χτισμένος μέσα στα χρόνια, για να τον χρησιμοποιήσει! Και έχει ποτίσει τόσο βαθιά τον οργανισμό της, επαναλαμβάνω τώρα πια, για να μην παρεξηγούμαι, περισσότερο σε επικοινωνιακό και πολύ λιγότερο σε ουσιαστικό επίπεδο, που τουλάχιστον σε ότι έχει να κάνει με τον ανθρώπινο παράγοντα μοιάζει ο μόνος τρόπος!
Ο μόνος τρόπος για να φτάσει η συγκεκριμένη ομάδα στην επιτυχία, από την εποχή του Κρόιφ που μας υποψίασε, φορώντας τη φανέλα της ως ποδοσφαιριστής, και μας εντυπωσίασε, σε πολλά διαφορετικά επίπεδα ως προπονητής-καθηγητής-καθοδηγητής μέχρι και σήμερα! Με την εξαίρεση του Ράικαρντ, που μπορεί κάποιος να τον εντάξει στην ολλανδική της σχολή, άρα και στα… σπλάχνα της ομάδας, δεν είναι τυχαίο ότι όλες τις μεγάλες της επιτυχίες η Μπαρσελόνα τις οφείλει σε δικά της παιδιά! Κρόιφ, Γκουαρντιόλα, Τίτο είναι αυτοί που οδήγησαν το καράβι, από αυτήν ακριβώς την εμπειρία αλλά και τη νοοτροπία αντλεί δύναμη, και κυρίως πίστωση χρόνου, ο Τσάβι, το κοινό του «Καμπ Νόου» προφανώς και είναι διατεθειμένο να τον… περιμένει όσο χρειαστεί! Και αυτό ακριβώς, η υπομονή των φιλάθλων, ίσως και να ήταν το σημαντικότερο που χρειαζόταν η καταταλαιπωρημένη στα χέρια του Κούμαν, με την ίδια νοοτροπία επελέγη και ο Ολλανδός αλλά δεν ανταποκρίθηκε, Μπαρτσελόνα!
Δεν είναι άλλωστε τυχαίο ότι τόσο ο ίδιος ο Τσάβι όσο και τα Μέσα που τον υποδέχθηκαν στο περιβόητο barcelonismo πρώτα και πάνω απ’ όλα αναφέρθηκαν! Όταν μια ομάδα χάνει το έδαφος κάτω από τα πόδια της επιστρέφει στις σταθερές της, είτε κατ’ ουσίαν είτε κατ’ επίφασιν! Κι όταν επιστρέφει, και υπηρετεί με συνέπεια τις σταθερές της, συνήθως επιστρέφει και στις επιτυχίες! Μια ακόμη, μετά από τη νίκη στο derbi barceloni, πανηγυρίστηκε κόντρα στο «κίτρινο υποβρύχιο»! Ποια όμως ήταν αλήθεια η παραγματική νίκη, το ίδιο το αποτέλεσμα ή ο τρόπος που ο Τσάβι, το σταφ και οι ποδοσφαιριστές το υποδέχθηκαν! Αν… αυτό πάει καλά είμαι απολύτως βέβαιος ότι σε κάποια χρόνια από σήμερα αν θέλει κανείς να ανατρέξει στα… θεμέλια της αναγέννησης της ομάδας δε θα δείχνει ούτε το γκολ του Ντε Γιονγκ, ούτε του Ντεπάι, ούτε του Κουτίνιο, ούτε κανενός άλλου αλλά αυτή την πρώτη δυνατή αγκαλιά του Τσάβι και των… παιδιών του! Την αγκαλιά του barcelonismo!
www.bnsports.gr
