Το 2005 ο Σάμουελ Τζάκσον ενσάρκωσε τον Κεν Κάρτερ στην ταινία «Coach Carter», η οποία μετέφερε στη μεγάλη οθόνη τα όσα συνέβησαν στο Λύκειο του Ρίτσμοντ, όταν εκείνος αποφάσισε να στρέψει με το ζόρι την αήττητη ομάδα του στα βιβλία. Ένας προπονητής που νοιαζόταν για το μέλλον των παιδιών με κάθε κόστος.
Ο Κάρτερ έπαιξε σε εκείνο το Λύκειο, αποφοιτώντας το 1977 ως πρώτος σε πόντους, ασίστ και κλεψίματα, ρεκόρ τα οποία έσπασε όλα ο γιος του, Ντέμιεν, κάτι περισσότερο από δύο δεκαετίες μετά.
Το 1997 επέστρεψε στο σχολείο αυτό για να αναλάβει προπονητής, κάνοντας ξεκάθαρο από την αρχή ότι δεν βρισκόταν εκεί για να χαϊδεύει αυτιά. Η προσέγγιση που ακολούθησε αρχικά φάνηκε να τους στρέφει όλους εναντίον του. Κανείς δεν επιτρεπόταν να φτάσει αργοπορημένος στην προπόνηση, ή να πουλήσει πνεύμα κατά τη διάρκειά της.
Σε τέτοια περίπτωση έβγαινε ένα καταραμένο… τεφτέρι. Όποιος έφερνε αντίρρηση καλούνταν να κάνει πολλά push-ups και ασκήσεις σπριντ, τις οποίες ακολουθούσαν και οι υπόλοιποι. Μάλιστα δύο πολύτιμοι παίκτες της περασμένης σεζόν αποχώρησαν από την ομάδα διαφωνώντας μαζί του.
Δεν σταματούσαν όμως εκεί οι απαιτήσεις του καθώς όλοι όφειλαν εκτός της πειθαρχίας στις προπονήσεις, να μην αμελούν το ακαδημαϊκό σκέλος και να επιτύχουν μέσο όρο πάνω από τη βάση. Όλα αυτά μάλιστα περιέχονταν ως όροι σε συμβόλαια που τα παιδιά υπέγραφαν.
Κι ενώ είχε αρχίσει η ομάδα να βρίσκει ρυθμό κάνοντας συνεχόμενες νίκες, όντας αήττητη κι έχοντας μόλις κερδίσει ένα τουρνουά το 1999, ξαφνικά οι πόρτες του γυμναστηρίου έκλεισαν. Ο Κάρτερ είδε αναφορές προόδου των παικτών του στα μαθήματα και κάποιοι είχαν μείνει εκτός ορίου. Σταμάτησε λοιπόν τις προπονήσεις, προτιμώντας να χάσει ακόμα και παιχνίδια στα χαρτιά, προκειμένου να βελτιώσουν όποιοι έπρεπε τους βαθμούς τους με έξτρα ώρες διαβάσματος.
Μπορεί να συγκρούστηκε με καθηγητές, εκπαιδευτικά συμβούλια, παίκτες και γονείς, αλλά κατάφερε το σκοπό του. Κανένας παίκτης του στο Ρίτσμοντ από το 1997 μέχρι και το 2002 που σταμάτησε, δεν παράτησε το σχολείο. Όλοι αποφοίτησαν.
Ήξερε πως δε γινόταν να καταφέρουν όλοι τους να ασχοληθούν επαγγελματικά με το μπάσκετ και προσπάθησε να τους κάνει να κοιτάξουν το μέλλον τους κι εκτός αυτού, προχωρώντας την εκπαίδευσή τους. Όπως πολύ εύστοχα είπε ο Τίμο Κρουζ στην ταινία, δανειζόμενος λόγια της Μάριαν Ουίλιαμσον, για να ευχαριστήσει τον Κάρτερ για τα μαθήματα ζωής, «ο μεγαλύτερος φόβος μας δεν είναι πως είμαστε αδύναμοι κι ανεπαρκείς, αλλά δυνατοί πέρα από κάθε φαντασία».
Γιώργος Διαλυνάς
