Η Εθνική μας ομάδα έχει το δικό της ιδιότυπο ραντεβού με την ιστορία, με στόχο να επανέλθει στις διακρίσεις, να επανεκκινήσει την κληρονομιά της προηγούμενης γενιάς και ταυτόχρονα να θέσει τις βάσεις δημιουργίας της νέας εποχής της.
Ήταν, θεωρούμε, αναμενόμενο. Απ' όταν διασαφηνίστηκαν οι διασταυρώσεις, αλλά και ένα βήμα πίσω, ήδη από το ενδεχόμενο. Από την πρώτη στιγμή που η πιθανότητα συναπαντήματος με τον άσπονδο γείτονα έγινε πραγματικότητα στο οργανόγραμμα της διοργάνωσης, στο μυαλό όλων αμέσως ζωντάνεψαν οι σχετικές ιστορικές μνήμες και συσχετίσεις, οι οποίες, δυστυχώς ή ευτυχώς, στο θυμικό του κόσμου τουλάχιστον, προσδίδουν ένα επιπλέον κίνητρο.
Σαφές αυτό, η ιδιαιτερότητά του έγκειται, ωστόσο, πως αυτό μόνο αθλητικό δεν θεωρείται - γιατί δεν είναι - επομένως και η όποια έκβαση της όποιας αναμέτρησης σε διεθνή διοργάνωση συνοδεύεται από δοκιμασίες επικοινωνιακές όπως αυτές που είδαμε μόλις χθες (13/09). Δεν αναφερόμαστε μόνο στη μία πλευρά, φυσικά, αυτή των φετινών φιναλίστ και διεκδικητών του πρώτου χρυσού μεταλλίου τους ever, έλα όμως που έλαχε σ' εμάς η κατραπακιά και καλούμαστε να τη διαχειριστούμε αμφιταλαντευόμενοι στα δύο άκρα των παραδοσιακά υπερβολικών, θετικών ή μη, αξιολογήσεών μας: από τη μία, η απαίτηση για το χρυσό (ορμώμενοι πόσο μάλλον από τη σημειολογία της 20ής επετείου από το δεύτερο ευρωπαϊκό μας κατόρθωμα) από την άλλη, η ισοπέδωση και ακύρωση των πάντων. Η όποια δικαίωση ξεπερνά τα όρια του μπάσκετ και του αθλητισμού, ο οποίος σαφώς ενώνει, αλλά αυτό δε σημαίνει πως η συμπεριληπτική του ιδιότητα προϋποθέτει και πρόκληση.
_015008.jpg?w=880&f=bicubic)
«Επίσημη Αγαπημένη» η Εθνική μας διά παντός και παραδοσιακά, με την κακή τύχη όμως να έχει ιστορικά και διαχρονικά επομένως ως... ομόλογή της τη διχόνοια, που κόβει στα δύο ριζικά και αφήνει την πληγή ανοιχτή και το χάσμα μεγάλο και υπαρκτό. Ενωμένη ευτυχώς η 12άδα μας, προεξάρχοντος του αρχηγού στην άκρη του πάγκου, Βασίλη Σπανούλη, αναφερόμαστε στην αξιολόγηση του κόσμου (όλων εμάς δηλαδή), άλλοτε ως φερόμενου ενθουσιώδη υποστηρικτή και άλλοτε ως επίσης συνεπή, ικανού κι έτοιμου πετροβολητή προς πάσα κατεύθυνση με αιτία την όποια εμφάνιση που «λεκιάζει» το εθνικό φρόνημα και αποδεικνύει τις (σχεδόν μονίμως) περιορισμένες ικανότητες όλων. Θα υπήρχε σαφώς κατήφια σε ήττα ημιτελικού από οποιονδήποτε αντίπαλο, απλώς αυτός ο συγκεκριμένος μάς προκαλεί ίσως - όπως ακριβώς και ο αποψινός αντίπαλος έτερος φιναλίστ του - λίγο παραπάνω προβληματισμό.
Πολλαπλώς ιδιαίτερος ο μικρός τελικός μας, λοιπόν, γι' αυτό και κρίσιμος και «μεγάλος». Οι λόγοι τρεις: πρώτος όλων, ο πασιφανής, το διακύβευμα δηλαδή καθαυατό του αγώνα, το μετάλλιο· δεύτερος, αναγόμενος από το ασήμι στο λαιμό, η επικυρωμένη επιστροφή στους νικητές διεθνών διοργανώσεων με το κίνητρο της συνέχειας, η οποία, μάλιστα, - προσοχή, τρίτος λόγος εν όψει - η πρόκληση της οποίας ξεκινά άμεσα, ακριβώς λόγω του διαφαινόμενου τέλους εποχής του οποίου θα γίνουμε απόψε ιστορικοί μάρτυρες: οι συνονόματοι αρχηγός και υπαρχηγός πιθανώς θα θέσουν στα κητάπια της ιστορίας τις «γαλανόλευκες» υπηρεσίες τους, δημιουργώντας ταυτόχρονα κληρονομιά και κενό δυσαναπλήρωτο.
Το αγωνιστικό τίμημα βαρύ και αιτιολογημένο. Τόσο η ήττα, όσο και η ευκολία με την οποία αυτή επήλθε, αυτό βέβαια δεν (πρέπει να) σημαίνει πως διαγράφουμε τα δεδομένα. Ποια είναι αυτά; Μια τιμιότατη πορεία επειδή, όχι μόνο επειδή δεν καταφέραμε να πάρουμε το χρυσό, αλλά γιατί χάσαμε εύκολα έναν στόχο που δεν ήταν εξ αρχής δικός μας - αυτό το ξεχνάμε. Επί τη ευκαιρία, σημειώσατε στο σημείο της «τιμιότητας» την «επιτυχία» κι έχετε την εξίσωση. «Δαγκωτή» ψήφος όλων μας πριν το πρώτο τζάμπολ για ενδεχόμενο βάθρο με την (όποια αντίστοιχης δυναμικής) Φινλανδία, ας κατανοήσουμε πως ο στόχος επετεύχθη εν μέρει και το αξιολογικό κριτήριο επιτυχίας του είναι η ολοκλήρωσή του. Απόψε και μόνο, όχι τα προηγούμενα απογεύματα - βράδια: είμαστε παρόντες ως διεκδικητές, μας το χρωστάμε - οι ίδιοι στους εαυτούς τους, για τους προηγούμενους που προσπάθησαν και γι' αυτούς που ακολουθούν - να γίνουμε κάτοχοι. Με περηφάνια και λαχτάρα, ίδια μ' αυτή του ζευγαριού λίγες ώρες μετά. Κι αυτό ραντεβού με την ιστορία είναι και κληρονομιά - αυτή που εδώ και σχεδόν 20 χρόνια αδυνατούμε να ακολουθήσουμε.
Ας μη κοιτάξουμε στα δόντια το γάιδαρο, γιατί πολύ απλά δεν είναι τέτοιος. Παρασυρόμαστε, βέβαια, θέλοντας και μή, παραδοσιακά και το επιδιώκουμε - όχι χωρίς τύψεις η αλήθεια είναι και το πρόβλημα είναι εκεί ακριβώς. Ας δούμε απόψε τα όρια της χαράς μας και τις αντοχές της κρίσης μας. Καλύτερα και ασφαλέστερα, πάντως, θα είναι να το κάνουμε με μετάλλιο στο στήθος. Βέβαια, ίσως να μην μπούμε στον κόπο...
Νικόλας Κανελλόπουλος
Σαφές αυτό, η ιδιαιτερότητά του έγκειται, ωστόσο, πως αυτό μόνο αθλητικό δεν θεωρείται - γιατί δεν είναι - επομένως και η όποια έκβαση της όποιας αναμέτρησης σε διεθνή διοργάνωση συνοδεύεται από δοκιμασίες επικοινωνιακές όπως αυτές που είδαμε μόλις χθες (13/09). Δεν αναφερόμαστε μόνο στη μία πλευρά, φυσικά, αυτή των φετινών φιναλίστ και διεκδικητών του πρώτου χρυσού μεταλλίου τους ever, έλα όμως που έλαχε σ' εμάς η κατραπακιά και καλούμαστε να τη διαχειριστούμε αμφιταλαντευόμενοι στα δύο άκρα των παραδοσιακά υπερβολικών, θετικών ή μη, αξιολογήσεών μας: από τη μία, η απαίτηση για το χρυσό (ορμώμενοι πόσο μάλλον από τη σημειολογία της 20ής επετείου από το δεύτερο ευρωπαϊκό μας κατόρθωμα) από την άλλη, η ισοπέδωση και ακύρωση των πάντων. Η όποια δικαίωση ξεπερνά τα όρια του μπάσκετ και του αθλητισμού, ο οποίος σαφώς ενώνει, αλλά αυτό δε σημαίνει πως η συμπεριληπτική του ιδιότητα προϋποθέτει και πρόκληση.
«Επίσημη Αγαπημένη» η Εθνική μας διά παντός και παραδοσιακά, με την κακή τύχη όμως να έχει ιστορικά και διαχρονικά επομένως ως... ομόλογή της τη διχόνοια, που κόβει στα δύο ριζικά και αφήνει την πληγή ανοιχτή και το χάσμα μεγάλο και υπαρκτό. Ενωμένη ευτυχώς η 12άδα μας, προεξάρχοντος του αρχηγού στην άκρη του πάγκου, Βασίλη Σπανούλη, αναφερόμαστε στην αξιολόγηση του κόσμου (όλων εμάς δηλαδή), άλλοτε ως φερόμενου ενθουσιώδη υποστηρικτή και άλλοτε ως επίσης συνεπή, ικανού κι έτοιμου πετροβολητή προς πάσα κατεύθυνση με αιτία την όποια εμφάνιση που «λεκιάζει» το εθνικό φρόνημα και αποδεικνύει τις (σχεδόν μονίμως) περιορισμένες ικανότητες όλων. Θα υπήρχε σαφώς κατήφια σε ήττα ημιτελικού από οποιονδήποτε αντίπαλο, απλώς αυτός ο συγκεκριμένος μάς προκαλεί ίσως - όπως ακριβώς και ο αποψινός αντίπαλος έτερος φιναλίστ του - λίγο παραπάνω προβληματισμό.
Πολλαπλώς ιδιαίτερος ο μικρός τελικός μας, λοιπόν, γι' αυτό και κρίσιμος και «μεγάλος». Οι λόγοι τρεις: πρώτος όλων, ο πασιφανής, το διακύβευμα δηλαδή καθαυατό του αγώνα, το μετάλλιο· δεύτερος, αναγόμενος από το ασήμι στο λαιμό, η επικυρωμένη επιστροφή στους νικητές διεθνών διοργανώσεων με το κίνητρο της συνέχειας, η οποία, μάλιστα, - προσοχή, τρίτος λόγος εν όψει - η πρόκληση της οποίας ξεκινά άμεσα, ακριβώς λόγω του διαφαινόμενου τέλους εποχής του οποίου θα γίνουμε απόψε ιστορικοί μάρτυρες: οι συνονόματοι αρχηγός και υπαρχηγός πιθανώς θα θέσουν στα κητάπια της ιστορίας τις «γαλανόλευκες» υπηρεσίες τους, δημιουργώντας ταυτόχρονα κληρονομιά και κενό δυσαναπλήρωτο.
Το αγωνιστικό τίμημα βαρύ και αιτιολογημένο. Τόσο η ήττα, όσο και η ευκολία με την οποία αυτή επήλθε, αυτό βέβαια δεν (πρέπει να) σημαίνει πως διαγράφουμε τα δεδομένα. Ποια είναι αυτά; Μια τιμιότατη πορεία επειδή, όχι μόνο επειδή δεν καταφέραμε να πάρουμε το χρυσό, αλλά γιατί χάσαμε εύκολα έναν στόχο που δεν ήταν εξ αρχής δικός μας - αυτό το ξεχνάμε. Επί τη ευκαιρία, σημειώσατε στο σημείο της «τιμιότητας» την «επιτυχία» κι έχετε την εξίσωση. «Δαγκωτή» ψήφος όλων μας πριν το πρώτο τζάμπολ για ενδεχόμενο βάθρο με την (όποια αντίστοιχης δυναμικής) Φινλανδία, ας κατανοήσουμε πως ο στόχος επετεύχθη εν μέρει και το αξιολογικό κριτήριο επιτυχίας του είναι η ολοκλήρωσή του. Απόψε και μόνο, όχι τα προηγούμενα απογεύματα - βράδια: είμαστε παρόντες ως διεκδικητές, μας το χρωστάμε - οι ίδιοι στους εαυτούς τους, για τους προηγούμενους που προσπάθησαν και γι' αυτούς που ακολουθούν - να γίνουμε κάτοχοι. Με περηφάνια και λαχτάρα, ίδια μ' αυτή του ζευγαριού λίγες ώρες μετά. Κι αυτό ραντεβού με την ιστορία είναι και κληρονομιά - αυτή που εδώ και σχεδόν 20 χρόνια αδυνατούμε να ακολουθήσουμε.
Ας μη κοιτάξουμε στα δόντια το γάιδαρο, γιατί πολύ απλά δεν είναι τέτοιος. Παρασυρόμαστε, βέβαια, θέλοντας και μή, παραδοσιακά και το επιδιώκουμε - όχι χωρίς τύψεις η αλήθεια είναι και το πρόβλημα είναι εκεί ακριβώς. Ας δούμε απόψε τα όρια της χαράς μας και τις αντοχές της κρίσης μας. Καλύτερα και ασφαλέστερα, πάντως, θα είναι να το κάνουμε με μετάλλιο στο στήθος. Βέβαια, ίσως να μην μπούμε στον κόπο...
Νικόλας Κανελλόπουλος
