Η Τουρκία ήταν ανώτερη για ακριβώς 40 λεπτά, κέρδισε πιο εύκολα απ' ότι ίσως περίμενε κι ίδια την Εθνική μας, με τη στιγμή που ο καταλυτικός ξανά Αλτεπέν Σενγκούν... σιγοντάρει τους φιλάθλους στην εξέδρα, αποδεικνύει τη φλόγα που θα γίνει φωτιά ιστορίας αύριο κόντρα στη Γερμανία (14/09, 21:00) σ' ένα διαφαινόμενα επιβλητικό veni, vidi, vici με οδηγό ένα τραγούδι - θρύλο.
Γράφει ο Νικόλας Κανελλόπουλος
Η «δίψα» μεγάλη, οι προσδοκίες πολλές και εύλογες. Ιστορικές. Εκατέρωθεν. Πάνω από 20ετία η αναμονή, 24 και 16 χρόνια αντίστοιχα. Οι αριθμοί μαρτήρησαν ποιος είναι ποιος, λέγοντας, εν ολίγοις, την αλήθεια για μια ακόμη φορά. Σ' εμάς αυτή τη φορά έκατσε η μπίλια της «πικρής» γεύσης της. Της επώδυνης, αυτής δηλαδή που καλείσαι να αποδεχθείς και να προχωρήσεις, κόντρα στη διάθεση - τουλάχιστον την αρχική, εκ του αποτελέσματος και εξ αιτίας της ματαίωσης. Ανέκαθεν ρεαλιστής ο άνθρωπος στην άκρη του πάγκου της, πλέον η αψεγάδιαστη έως τώρα πορεία της, ένα καθεστωτικό «8x8», τον καθιστά απόλυτο προφήτη του μπάσκετ της με την ιστορική πρόκληση ενός δεύτερου μεταλλίου μετά τη μακρινή εκείνη χαραυγή του αιώνα το 2001. Και του πρώτου χρυσού, βεβαίως, βεβαίως. O coach Αταμάν το είπε, το ήθελε, το πίστευε και... πάει να το κατακτήσει - μαζί του και οι παίκτες του, απολύτως πεπεισμένοι και συγχρονισμένοι πνευματικά και αγωνιστικά μαζί του.
Ήταν τέτοια η... πόρωση που δεν παρέκλειναν λεπτό από το σχέδιο, προεξοφλώντας από νωρίς κάθε πιθανότητα «γαλανόλευκης» διεκδίκησης πιθανοτήτων και ξεθαρέματος. Η αφοσίωση και η πίστη φάνηκαν και εκείνη τη στιγμή. Τι κι αν έγινε... poster στο πρώτο ημίχρονο από τον κατά τα άλλα παροπλισμένο σ' όλο το παιχνίδι Γιάννη, ο Αλτεπέν Σεργκούν υπήρξε καθοριστικός ξανά με double - double, χαρίζοντας ένα ενδεικτικό στιγμιότυπο πάθους και αυταπάρνησης: η κάμερα τον «έπιασε» στο τρίτο δεκάλεπτο να κάνει... secondo στα τούρκικα πανηγύρια στην εξέδρα, τραγουδώντας τους στίχους του διάσημου «12 Dev Adam», «θρυλικού», όπως το χαρακτήρισε ο 23χρονος σέντερ. Γκοκχάν και Χακάν Οζογκούζ τα ονόματα των - δίδυμων αδερφών και φανατικών οπαδών της Φενέρμπαχτσε - δημιουργών, ιδρυτών επίσης της pank μπάντας Athena, των οποίων το τραγούδι «Hooligan» έγινε γνωστό ευρέως στο χώρο του ποδοσφαίρου. Το χθεσινό... πέταξε για τη διεθνή αναγνώριση στη Eurovision του 2004, ώστε να μετατραπεί σε γούρι, παράδοση και ρουτίνα στα μπασκετικά τούρκικα αποδυτήρια. Τώρα θα ακουστεί πριν το ματς για το χρυσό, τελετουργικά, και εννοείται σε περίπτωση νίκης όλη τη νύχτα στην πατρίδα. Στη δική τους φετινή εξιλέωση. Στη νύχτα του δικού τους κληροδοτήματος στην επόμενη γενιά...
Οι στίχοι και η μετάφραση:
Στον αντίποδα, η ίδια λαχτάρα. Αναμονή λιγότερη ημερολογιακά, το ίδιο, όμως, μακρά. Αμφότεροι έχουν τις πιθανότητές τους αύριο να σταματήσουν την ανομβρία και να χαράξουν τη δική τους διεθνή επανεκκίνηση, αλλά, φευ, είπαμε πως σ' εμάς έλαχε να σηκώσουμε το κεφάλι, αποδεικνύοντας ποιοι είμαστε. Αυτό πρέπει να κάνει η Εθνική ομάδα: να οπλιστεί με το ψυχολογικό σθένος της απώλειας ενός στόχου από ένα αποτέλεσμα που πονά, περισσότερο, μάλιστα, λόγω του τρόπου του, παρά εξ αιτίας του τέλους καθαυτού: το αμαχητί (πρέπει να) ενοχλεί κι αυτό ακριβώς είναι που καθιστά τον «μικρό» αυτό τελικό, ως είθισται να λέγεται, «μεγάλο». Αυτή ακριβώς θα είναι η παρακταθήκη τους, πρώτα στους ίδιους πρώτα και μετά σ' όσους έρχονται. Φιλάθλους και παίκτες. Εξ αρχής ο στόχος της... παραγραφής της αναμονής επετεύχθη, αυτόματα επήλθε η διεκδίκηση του μεταλλίου.
Στόχος επετεύχθη, λοιπόν κι όχι εν μέρει, απλώς σίγουρα, επίσης ευθέως η ήττα σε έναν ημιτελικό έχει το κόστος της, πόσο μάλλον όταν επέρχεται μ' αυτόν τον τρόπο. Η επιβεβαίωση προσδοκιών χρειάζεται και προϋποθέτει διαχείριση, ώστε να ξέρουμε πού βαδίζουμε και πώς αξιολογούμε το όποιο αποτέλεσμα. Έτσι μόνο θα κατανοήσουμε - και θα εφαρμόσουμε - τις δηλώσεις - ασπίδα του αρχηγού προς τους ομολόγους του διεθνείς στο ποδόσφαιρο. Ας είναι όμως την Κυριακή η «επόμενη» μεγάλη μας στιγμή, στον τελευταίο μάλιστα χορό ορισμένων. Σ' αυτές τις νύχτες πρέπει να δημιουργείται η κληρονομιά.
Η «δίψα» μεγάλη, οι προσδοκίες πολλές και εύλογες. Ιστορικές. Εκατέρωθεν. Πάνω από 20ετία η αναμονή, 24 και 16 χρόνια αντίστοιχα. Οι αριθμοί μαρτήρησαν ποιος είναι ποιος, λέγοντας, εν ολίγοις, την αλήθεια για μια ακόμη φορά. Σ' εμάς αυτή τη φορά έκατσε η μπίλια της «πικρής» γεύσης της. Της επώδυνης, αυτής δηλαδή που καλείσαι να αποδεχθείς και να προχωρήσεις, κόντρα στη διάθεση - τουλάχιστον την αρχική, εκ του αποτελέσματος και εξ αιτίας της ματαίωσης. Ανέκαθεν ρεαλιστής ο άνθρωπος στην άκρη του πάγκου της, πλέον η αψεγάδιαστη έως τώρα πορεία της, ένα καθεστωτικό «8x8», τον καθιστά απόλυτο προφήτη του μπάσκετ της με την ιστορική πρόκληση ενός δεύτερου μεταλλίου μετά τη μακρινή εκείνη χαραυγή του αιώνα το 2001. Και του πρώτου χρυσού, βεβαίως, βεβαίως. O coach Αταμάν το είπε, το ήθελε, το πίστευε και... πάει να το κατακτήσει - μαζί του και οι παίκτες του, απολύτως πεπεισμένοι και συγχρονισμένοι πνευματικά και αγωνιστικά μαζί του.
*12 Dev Adam ?? plays in the arena*
— FIBA EuroBasket (@EuroBasket) September 12, 2025
? Alperen Sengun: #EuroBasket pic.twitter.com/hApq8rPNgr
Ήταν τέτοια η... πόρωση που δεν παρέκλειναν λεπτό από το σχέδιο, προεξοφλώντας από νωρίς κάθε πιθανότητα «γαλανόλευκης» διεκδίκησης πιθανοτήτων και ξεθαρέματος. Η αφοσίωση και η πίστη φάνηκαν και εκείνη τη στιγμή. Τι κι αν έγινε... poster στο πρώτο ημίχρονο από τον κατά τα άλλα παροπλισμένο σ' όλο το παιχνίδι Γιάννη, ο Αλτεπέν Σεργκούν υπήρξε καθοριστικός ξανά με double - double, χαρίζοντας ένα ενδεικτικό στιγμιότυπο πάθους και αυταπάρνησης: η κάμερα τον «έπιασε» στο τρίτο δεκάλεπτο να κάνει... secondo στα τούρκικα πανηγύρια στην εξέδρα, τραγουδώντας τους στίχους του διάσημου «12 Dev Adam», «θρυλικού», όπως το χαρακτήρισε ο 23χρονος σέντερ. Γκοκχάν και Χακάν Οζογκούζ τα ονόματα των - δίδυμων αδερφών και φανατικών οπαδών της Φενέρμπαχτσε - δημιουργών, ιδρυτών επίσης της pank μπάντας Athena, των οποίων το τραγούδι «Hooligan» έγινε γνωστό ευρέως στο χώρο του ποδοσφαίρου. Το χθεσινό... πέταξε για τη διεθνή αναγνώριση στη Eurovision του 2004, ώστε να μετατραπεί σε γούρι, παράδοση και ρουτίνα στα μπασκετικά τούρκικα αποδυτήρια. Τώρα θα ακουστεί πριν το ματς για το χρυσό, τελετουργικά, και εννοείται σε περίπτωση νίκης όλη τη νύχτα στην πατρίδα. Στη δική τους φετινή εξιλέωση. Στη νύχτα του δικού τους κληροδοτήματος στην επόμενη γενιά...
Οι στίχοι και η μετάφραση:
Uh ah dev adam, on iki dev adam Oh Ah, Giant man, 12 giant men
Uh ah dev adam hey hey hey hey Oh Ah, Giant man, 12 giant men hey hey hey
Her zaman yanındayız We're always on your side
Yalnız bırakmayacağız We're not gonna leave you alone
Kalpler senle bir kez daha Our hearts with you once again
Şampiyon olacağız! We're gonna be the champs!
Uh ah dev adam, on iki dev adam Oh Ah, Giant man, 12 giant men
Uh ah dev adam hey hey hey hey Oh Ah, Giant man, 12 giant men hey hey hey
Στον αντίποδα, η ίδια λαχτάρα. Αναμονή λιγότερη ημερολογιακά, το ίδιο, όμως, μακρά. Αμφότεροι έχουν τις πιθανότητές τους αύριο να σταματήσουν την ανομβρία και να χαράξουν τη δική τους διεθνή επανεκκίνηση, αλλά, φευ, είπαμε πως σ' εμάς έλαχε να σηκώσουμε το κεφάλι, αποδεικνύοντας ποιοι είμαστε. Αυτό πρέπει να κάνει η Εθνική ομάδα: να οπλιστεί με το ψυχολογικό σθένος της απώλειας ενός στόχου από ένα αποτέλεσμα που πονά, περισσότερο, μάλιστα, λόγω του τρόπου του, παρά εξ αιτίας του τέλους καθαυτού: το αμαχητί (πρέπει να) ενοχλεί κι αυτό ακριβώς είναι που καθιστά τον «μικρό» αυτό τελικό, ως είθισται να λέγεται, «μεγάλο». Αυτή ακριβώς θα είναι η παρακταθήκη τους, πρώτα στους ίδιους πρώτα και μετά σ' όσους έρχονται. Φιλάθλους και παίκτες. Εξ αρχής ο στόχος της... παραγραφής της αναμονής επετεύχθη, αυτόματα επήλθε η διεκδίκηση του μεταλλίου.
Στόχος επετεύχθη, λοιπόν κι όχι εν μέρει, απλώς σίγουρα, επίσης ευθέως η ήττα σε έναν ημιτελικό έχει το κόστος της, πόσο μάλλον όταν επέρχεται μ' αυτόν τον τρόπο. Η επιβεβαίωση προσδοκιών χρειάζεται και προϋποθέτει διαχείριση, ώστε να ξέρουμε πού βαδίζουμε και πώς αξιολογούμε το όποιο αποτέλεσμα. Έτσι μόνο θα κατανοήσουμε - και θα εφαρμόσουμε - τις δηλώσεις - ασπίδα του αρχηγού προς τους ομολόγους του διεθνείς στο ποδόσφαιρο. Ας είναι όμως την Κυριακή η «επόμενη» μεγάλη μας στιγμή, στον τελευταίο μάλιστα χορό ορισμένων. Σ' αυτές τις νύχτες πρέπει να δημιουργείται η κληρονομιά.
