Οι προσδοκίες μεγάλες ούτως ή άλλως. Δίκαια και αιτιολογημένα. Ανέκαθεν, μάλιστα, και σταδιακά, απ’ όταν αυτή η φουρνιά Εθνικής του Ιβάν Γιοβάνοβιτς ξεκίνησε από πέρυσι να δημιουργείται, επανδρωμένη με τους πρωταγωνιστές – εκπροσώπους της αρχικά και στην πορεία λαμβάνοντας σάρκα και οστά στο χορτάρι. Όχι τυχαία κι αδικαιολόγητα, η πίστη και το όραμα για την αναγέννηση κοσμούν την ατζέντα της «Γαλανόλευκης» από τον Σεπτέμβρη του 2024, καθώς η παρουσία του Σέρβου επιφέρει την τρέχουσα ωριμότερη φάση στην οποία η ομάδα βρίσκεται, ώστε να επιστρέψει στην ελίτ. Πρωτίστως δε, την αποδεικνύει· προϋπόθεση του «να μπορούμε» είναι να το γνωρίζουμε εμείς. 
Υπάρχουν, βέβαια, στιγμές στη διαδικασία της εξέλιξης που καλείσαι αυτό να το αποδείξεις και στον κόσμο, υποστηρικτών σου συμπεριλαμβανομένων. Γιατί; Μα φυσικά για να στείλεις μήνυμα. Η χθεσινή (09/10) νύχτα στο «Άμπτονς Παρκ» ήταν μια τέτοια, θεωρούμε. Όχι γιατί ήταν η τελευταία ευκαιρία της Εθνικής φυσικά, ούτε επειδή έμμεσα θεωρούμε πως δεν αξίζει να πετύχει, αλλά διότι απαιτούσαν οι περιστάσεις τη νίκη. Η «καθαρή» ήττα της δεύτερης αγωνιστικής ήταν μια ανώμαλη προσγείωση προσδοκιών (πόσο μάλλον μετά από αυτή την πρεμιέρα), η οποία κατέστησε το ματς στη Σκωτία από τα παιχνίδια που πρέπει να κερδηθούν, χωρίς να είναι από τα κλασσικά do or die. Δεν τα καταφέραμε και δεν πειράζει να το γράψουμε· το αντίθετο είναι απαραίτητο να το παραδεχθούμε, γιατί μόνο έτσι θα επιβεβαιώσουμε και την πρόοδο σε πνευματικό επίπεδο. Η αποδοχή και ανάληψη ευθυνών απαραίτητη, όχι τιμωρητικά φυσικά, μα ακριβώς αξιολογικά, ως αυτοπαρατήρηση. Η ήττα έχει υπαίτιο και ιθύνοντα νου την Ελλάδα.
Οι συγκυρίες, άλλωστε, του τελευταίου χρόνου το επιτάσσουν, γιατί χωρίς αποκρυπτογράφηση συμβολισμών και ανάλογης απόδοσης όλα αποκτούν λιγότερο νόημα, επομένως και δυναμικής. Πριν από ακριβώς 365 μέρες μετρημένες κλονισμένη από τον αδόκητο χαμό ενός δικού της παιδιού, η «Γαλανόλευκη» έπαιξε με 12 και υψώθηκε με το «έτσι θέλω» περήφανα σ’ ένα απ’ τα ιστορικότερα στάδια της μπάλας και κερδίζει με… βασιλική σφραγίδα το δικαίωμα στο όνειρο, ως πρώτο στοίχημα του οποίου φαντάζει η επιστροφή στην ελίτ. Το μήνυμα στάλθηκε, το πρώτο βήμα έγινε. Η πρώτη κατηγορία του Nations League μας περιμένει και προς επίτευξη του δεύτερου, βρεθήκαμε ξανά στη Γλασκώβη, εκεί όπου το ροκ του μέλλοντός μας εφτά μήνες νωρίτερα, μας έκανε να πιστέψουμε κυριολεκτικά όσο ποτέ την τελευταία δεκαετία. Η Σκωτία μετέτρεψε την επιστροφή αποδείξεων ένα χρόνο μετά σε δική της ρεβάνς και η τρίτη πια θέση μάς πηγαίνει προς ολοταχώς στα βαθμολογικά σχοινιά του τρίτου ομίλου. 
Αυτό που κάποτε ήταν κανονικότητα και στο πρόσφατο παρελθόν μας έγινε όνειρο άπιαστο και απατηλό, παίζεται στο χορτάρι σ΄ ένα μόλις μήνα, συγκεκριμένα σε πέντε εβδομάδες ή αλλιώς σε 37 μέρες, για να σας δώσουμε και μια αίσθηση αντίστροφης μέτρησης. Η μετάβαση επιτεύχθηκε (επώδυνα, με κόστος χρονικό και αγωνιστικό, μα αυτό είναι άλλη πτυχή ενός… ίδιου θέματος) και η Εθνική μας είναι εδώ και καιρό ξανά «κανονική» – το δικαίωμα στο όνειρο συνεπάγεται και την απόδειξη της αξιοσύνης για την απόκτησή του. Υποχρεούμαστε να αποδείξουμε φθάνοντας, βέβαια, σ’ ένα καθοριστικό ψυχολογικό σταυροδρόμι: αυτό αφενός της διαχείρισης της επιθυμίας και του καθαρού μυαλού τη στιγμή που η μπάλα θα «καίει». Όταν η λαχτάρα δε θα πρέπει να θολώσει τη λογική για να μη μας κόψει θανατηφόρα η κόψη του ξυραφιού. Μια τέτοια στιγμή θα έρθει σίγουρα ήδη από μεθαύριο, φυσικά, διότι τα περιθώρια είναι πολύ στενά – αν κερδίσουμε τη Δανία (12/10, 21:45), το ματς με τη Σκωτία (15/11, 21:45) είναι το «κλειδί» πριν τον τελικό με τη Λευκορωσία (18/11, 21:45). Αφετέρου, η ορθή και δίκαιη αξιολόγηση από όλους μας τους λοιπούς μπροστά σε μια ενδεχόμενη ματαίωση, που θα σημάνει και την παράταση της εθνικής ποδοσφαιρικής παλιγεννεσίας. Η ιστορία μας δείχνει πως δεν είμαστε ψύχραιμοι, ούτε και έτοιμοι…
Νικόλας Κανελλόπουλος
